انتقاد سیاسی از فیلم «محمد رسول الله»

به گزارش پارس به نقل از خبرگزاری صدا وسیما داود شریان در مقاله ای که روزنامه الحیات چاپ لندن در روز یکشنبه و با عنوان(اضعف الایمان) منتشر کرد مخالفت ها با فیلم ایرانی محمد رسول الله را سیاسی خواند و گفت:« با این فیلم مخالفت می شود به این دلیل که کارگردانش ایرانی است.»

بخش های از مقاله داود شریان در الحیات به شرح زیر است؛

مجید مجیدی داستان زندگی دوران کودکی یعنی دوران قبل از بعثت محمد (ص) تا سن 13 سالگی را در این اثر هنری روایت کرده است، این روایت روایتی انسانی از شخصیت پیامبر و محیطی است که پیامبر در آن رشدیافته است. شیوه ارتباط او با خویشاوندان و اطرافیان و شیوه عطوفت و مهربانی که از ویژگی های محمد بن عبدالله بود در این فیلم به تصویر کشیده می شود... دورانی که این کارگردان ایرانی در این فیلم به آن توجه کرده است دوران پر اهمیتی است که برای بسیاری از اعراب و مسلمانان ناشناخته است، داستان زندگی پیامبر در این فیلم بر اساس روایات مراجع سنی چون طبری و مراجع شیعه تهیه شده است.

این فیلم در پایان اوت در بسیاری از سینماهای ایران اکران شد، پیش از این نیز در مراسمی رسمی در جشنواره سینمایی مونترال کانادا به روی پرده رفته بود اما فیلم مجیدی در ادامه با اعتراض توام با خشم اعراب و حتی برخی از تندروهای ایرانی مواجه شد.

اعتراض به فیلم مجیدی مشابه با اعتراضات به فیلم الرساله( فیلم محمد رسول الله ساخته مصطفی عقاد) است و استدلال معترضان نیز، به تصویر کشیده شدن شخصیت رسول الله در فیلم است در صورتی که این فیلم شخصیت پیامبر را به صورت مستقیم به تصویر نکشیده است.

مبجث به تصویر کشیدن چهره بزرگان اعم از انبیاء، خلفای راشدین و صحابه مبحث جدیدی نیست همانگونه که یک مبحث اختلافی است. این مبحث پس از ساخت فیلم الرساله و سریال عمر بن خطاب نیز مطرح شده بود.

احمد مصطفی استاد دانشکده شریعت و حقوق در دانشگاه الازهر می گوید»« تحریم به تصویر کشیدن شخصیت پیامبر بر اساس قاعده سد الذرائع( اصل پیشگیری از دادن دستاویز و بهانه) است.» همین شخصیت در ادامه این سئوال را مطرح می کند، اگر یک غیر مسلمان این کار را انجام دهد، چه باید کرد؟ این سئوالی است که ثابت می کند هنوز علمای دینی در جهان عرب خطر چنین شرایطی را درک نکرده اند در نتیجه به جای آنکه با چنین آثاری کنار بیایند و به نقش هنر در ارسال پیام پی ببرند فقط راه مخالفت و تحریم را در پیش گرفته اند. به همین دلیل است که در حاشیه قرار گرفتند و تاثیر مخالفت هایشان چیزی بیش از بیانیه دادن و محکوم کردن نیست.

این فیلم ایرانی چهره پیامبر را نشان نمی دهد و فقط به نشان دادن جسم او اکتفا می کند، حتی صدای شخصیت پیامبر نیز پخش نمی شود و فردی به نیابت از رسول الله صحبت می کند. گویی کارگردان ایرانی در این زمینه ها همان اصولی را مراعات کرده است که مصطفی عقاد کارگردان فقید فیلم الرساله مراعات کرده بود اما متاسفانه نگاه برخی از موسسات دینی به این فیلم ایرانی نگاهی کاملا سیاسی است و حکمی که برای این فیلم می دهند فقط از این زاویه است که این فیلم را یک کارگردان ایرانی ساخته است در نتیجه شاهد تکرار همان مواضعی هستیم که پس از تولید فیلم الرساله و سریال عمر شاهد بودیم.

تردیدی نیست که موسسات دینی جهان عرب اندیشه ای منطبق با عصر حاضر ندارند. چنین دیدگاهی مانعی در مسیر تلاش نسل جدید به شمار می آید تا این نسل نتواند عظمت و تسامح دینش را با ابزار مدرن و نوین به جهان معرفی کند.

باید پذیرفت فیلم هایی چون الرساله، عمر بن خطاب و محمد رسول الله به گونه ای اسلام را معرفی کرده اند که واعظان، خطیبان و همه کتاب های تاریخ قادر نخواهند بود اینگونه دین را معرفی کنند با این حال متاسفانه موسسات اسلامی هنوز اهمیت تاثیر هنر در دفاع از چهره اسلام را درک نکرده اند.

شیخ عبدالعزیز آل شیخ مفتی اعظم عربستان از جمله چهره هایی است که اکران فیلم ایرانی محمد رسول الله را از نظر شرعی جایز ندانست و آن را فیلمی مجوسی و ساخت آن را اقدامی در دشمنی با اسلام خواند.

تحریم فیلم ایرانی محمد رسول الله از طرف فردی چون عبدالعزیز آل شیخ با تعجب محافل خبری در ایران مواجه شده زیرا این سئوال برایشان پیش آمده است که این فرد چگونه درباره این فیلم فتوا می دهد در صورتی که خودش نابیناست و به کسی هم اجازه نمی دهد این فیلم را ببنند پس با استناد به چه اطلاعاتی چنین فتوایی صادر کرده است؟