این اولین تحقیقی است که فعالیت دو بخش مغز را مقایسه می کند که یکی از این دو بخش مربوط به دیدن اعضای خانواده و فامیل و دیگری مربوط به ملاقات با دوستان و غریبه‌ها است.نتایج تحقیق همچنین می‌توانند توضیح دهند که چرا هنگامی فردی شبیه به خودمان را می‌بینیم، فورا اعتمادمان نسبت به او جلب می‌شود.

به اعتقاد استیون پلاتک که به همراه شلی کمپ این مطالعه را انجام داده اند، ما دوست داریم کنار آدم‌هایی باشیم که شبیه ما هستند و این امر به خاطر توانایی ذهن ناخودآگاه ما در رابطه با کشف شباهت‌های ظاهری اتفاق می‌افتد.در این تحقیق، محققان روی افرادی که در حال دیدن تصاویر بستگان، دوستان، غریبه‌ها، خودشان و … بودند ام.آر.آی انجام دادند.

آنها به این نکته پی بردند که عکس‌های مربوط به بستگان و کسانی که شباهت ظاهری با فرد مورد مطالعه داشتند از طریق بخش خودارجاعی مغز پردازش شد، ولی بقیه تصاویر ناحیه دیگری از مغز را فعال کرد که مربوط به گرفتن تصمیم‌های مهم و حساس در رابطه با خود می‌شود.نکات جالب توجه تحقیق پلاتک و کمپ این بود که مغز می‌تواند افراد را به لحاظ اجتماعی رتبه‌بندی کند و اعضای فامیل را هم در صدر این دسته‌بندی قرار می‌دهد.

از آنجایی که امور مربوط به فامیل از طریق بخش خودارجاع مغز پردازش می‌شوند، می توان توضیح داد که چرا از نظر ما اعضای خانواده و فامیل جزو امور شخصی ما محسوب می‌شوند. به همین دلیل است که ما می‌توانیم بعضی از عادات‌ زشت دوستانمان را تحمل کنیم، ولی نمی‌توانیم در مورد بستگانمان این مساله را بپذیریم، چون مغز ما در مورد آنها همان‌طوری قضاوت می‌کند که در مورد خودمان.

به اعتقاد پروفسور تاد شاکلفورد، استاد روان‌شناسی دانشگاه آتلانتیک فلوریدا، این تحقیق نمونه بسیار جالبی از نظریه تکامل درباره علم عصب شناختی رفتار است. او ابراز امیدواری کرده که محققان دیگری که درباره علم عصب شناختی تحقیق می‌کنند، تحقیقات دکتر پلاتک را دنبال کنند.

به نظر پروفسور شاکلفورد، احتمالا شخصی که به نظر ما چهره‌ای دوستانه دارد، در واقع از نظر ظاهری نیز شبیه ما است و دلیل اینکه احساسات ما نسبت به این آدم‌ها ‌شبیه احساس ما نسبت به خودمان است، ریشه در دیدارهای خانوادگی ما دارد