همسرش تا یک ماه از بدنش تیغ می‌کشید!

هدایت الله بهبودی و مرتضی سرهنگی هنوز هم در قله ادبیات انقلاب و دفاع مقدس می درخشند و روزهای عمرشان برای این عرصه پر از برکت و خیر شده است. آن ها در روزهای جنگ در روزنامه جمهوری اسلامی همکار بودند و تمرکزشان بر روی دفاع مقدس بود. بارها هم به جبهه ها رفتند و گزارش های مشترکی نوشتند که هنوز هم خواندنی هستند.

آنها در مقدمه کتاب «یادهای زلال» نوشته اند: ما توانستیم این خاطراتی را که می خوانید، از پراکندگی و گم شدن نجات دهیم و آنها را در یک مجموعه پیش روی شما بگشائیم.

پای تمام این خاطرات پیش از این در روزنامه جمهوری اسلامی باز شده بود و از همان روز اولی که به روزنامه رسید و تا وقتی که چاپ شد، بالای سرش بودیم؛ و امروز پس از یک ویرایش ساده و دست نزدن به لهجه قلم بچه ها آن را با این مقدمه به شما نشان می دهیم.

همه این خاطرات در گرمای تنور جنگ نوشته شده است؛ در مرخصی، زیر آتش، در سرما و گرما، در غرب و جنوب و... به همین دلیل بعضی از خاطرات کاستی هایی دارند که به سادگی قابل جبران نیست، مثل نداشتن تاریخ حادثه، محل و یا نام رزمنده.

این خاطرات را به این امید کنار بقیه چیدیم که صاحبان آنها بعد از دیدن این کتاب، آن جاهای خالی را پر کنند. اگر شهید نشده باشند...

این کتاب را دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری در سال ۱۳۶۹ و در شمارگان ۶۶۰۰ نسخه منتشر کرد و آن روزها فقط ۶۵۰ ریال قیمت داشت.

نام راویان خاطرات این کتاب روی جلد، پشت جلد و در انتهای خاطرات آمده و آنچنان که معلوم است غالب آن ها رزمندگان ساده ای بوده اند که دست به قلم شده و خاطراتشان را برای روزنامه نوشته اند.

سال ۱۳۶۵ برای جنگ، سال سرنوشت سازی بود. صدام برای پراکنده کردن نیروی رزمدنگان ایرانی از جنوب کشور، در مناطق یادی از شمال غرب و غرب کشور دست به تحرکات و عملیات هایی زد و برخی مناطق را اشغال کرد. رزمندگان هم بی کار ننشستند و در سلسله عملیات هایی با نام کربلا، برخی از این مناطق را آزاد کردند.

آنچه در ادامه می خوانید، بخشی از کتاب «یادهای زلال» و خاطرهای از محسن جوانمردی درباره عملیات کربلای ۲ در مردادماه ۱۳۶۵ است.

 در همین حال یکی از ترکش ها به پشت سرم خورد که کمی مرا گیج کرد. نمی دانستم چقدر توانسته بودم از بالای بلندی به طرف پائین خود را بغلتانم، ولی احساسی به من دست داد که فکر کردم وقت شهادتم رسیده است.

با همان اوضاع و احوال رو به کربلا دراز کشیدم. البته در خیال خودم. حالا دیگر فکر می کردم که پاهایم به طور کلی قطع شده. شهادتین را گفتم و بعد از آن شروع کردم تا با امام حسین (ع) صحبت کنم. گرم صحبت بودم که احساس کردم کمی حالم بهتر شده است. عملیات آن طرف بلندی، در ارتفاع وارث و تپه شهدا شروع شده بود و به سختی ادامه داشت. خون زیادی از پاهایم می رفت. بند پوتین هایم را باز کردم و از بالای ران پاهایم را محکم بستم تا شاید خون ریزی آن کمتر شود.

با تمام نیروئی که در بدنم وجود داشت روی پاهایم بلند شدم و در کمرکش کوه شروع به دویدن کردم، اما چند قدمی بیشتر نرفته بودم که به زمین خوردم. برای بار دوم بلند شدم ولی این بار قبل از اینکه بتوانم قدمی بردارم باز به زمین افتادم. دیگر نتوانستم بلند شوم. این در حالی بود که غوزک پای چپم کلا از بین رفته بود ولی من بی خبر بودم.

راهی برایم نمانده بود، یا باید با همان وضع در منطقه می ماندم و یا اینکه به طرف مواضع خودی حرکت می کردم، این بود که به حالت سینه خیز شروع به حرکت کردم. پس از مدتی به سیم های خاردار رسیدم که بعد از عبور از آن خود را روبروی میدان مین یافتم. داخل میدان مین پنج تن از بچه های گردان علی اصغر که شهید شده بودند به چشم می خوردند. بچه هایی که با گذشتن از جان خود، میدان مین را باز کرده بودند.

نمی دانستم چکار باید بکنم. از یک طرف نه می توانستم به خود بقبولانم که بدن این عزیزان در اینجا باقی بماند، از طرف دیگر نمی دانستم که چطور باید اینها را از میدان مین خارج کنم.

فاصله شهدا تا انتهای میدان حدود ۲۰۰ متر طول داشت. بالاخره تصمیم خود را گرفتم ، به پشت دراز کشیده و یکی از شهدا را روی سینه خود گذاشتم و با همان وضع به آن سوی محیط مین کاری شده حرکت کردم. در آن طرف یک تخته سنگ بزرگی بود که زیرش خالی شده بود. فکر کردم آنجا محل خوبی برای پنهان کردن شهدا است، چرا که امکان داشت هم خمپاره خودی و هم گلوله های دشمن به آنها اصابت کند. نمی دانم چقدر طول کشید ولی آخرین شهیدی را که بیرون کشیدم، سپیده از مشرق سر زده بود که خبر از طلوع خورشید و آمدن اولین صبح این حادثه را می داد. (بعدها خانمم تا یک ماه از پشتم فقط تیغ بیرون می کشید!)

با تیمم نمازم را خواندم و بعد از اینکه هوا کاملا روشن شد، متوجه شدم که سربازان دشمن از بالای همان ارتفاعی که پایگاه فرماندهی در آن قرار داشت، بدن های شهدا و هیکل دراز به دراز شده مرا دیده اند.

یک فروند از هلیکوپترهای خودشان در حال پرواز و گشت زنی در بالای سرشان بود. آنان به خلبان هلی کوپتر اشاره کردند و او را متوجه محلی که ما بودیم نمودند. بعد از گذشت دقایقی هلیکوپتر پائین آمد و بیرون میدان مین که فاصله زیادی با ما نداشت فرود آمد. یکی از افراد داخل آن با احتیاط پائین آمد و به طرف ما حرکت کرد. من خود را کاملا به مردن زده بودم ولی تخته سنگ اجازه نمی داد که تمام بدن من مثل بقیه شهدا معلوم باشد. بعد از اینکه هر یک از شهدا یکی یک لگد محکم خوردند متوجه شد که تمام کشته شده اند، این بود که برگشت ، من سرم را به آرامی از زیر تخته سنگ بیرون آوردم که ببینم چه خبر است...