پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- هانیه سلطانپور- درهفته ایی که گذشت شبکه مستند، فیلمی با نام «رقص بر سیم خاردار» از پروژه های ساخت جزایر مصنوعی توسط امارات در خلیچ فارس پخش کرد. مستندی که برای نخستین بار بر گزارشات آمده در خبرگزاری ها در سال‌های گذشته مبنی برقاچاق و صادرات خاک از ایران صحه گذاشت. پرونده‌ای که بازخوانی آن در هرزمانی حایز اهمیت ست:

جزیره سازی‌های امارات متحده عربی از سال ۲۰۰۱ آغاز شده ست و چیز جدیدی نیست. پروژه های  نخل جمیرا، جمیرا، نخل جبل علی و مجمع الجزایر جهان مهمترین این پروژه‌ها هستند. اهمیت موضوع از آن جهت است که این کشور تمام جزایر مصنوعی ساخته شده و درحال ساخت خود را برخلاف رژیم حقوقی حاکم بر دریاها آپارتمان سازی و مسکونی کرده ست. به عبارتی امارات پروژه اسکان و «مردم سازی» را در جزایر مصنوعی دنبال می‌کند.

همزمان با ساخت جزایر مصنوعی امارات متحده عربی در سواحل خود سدهایی با هدف توسعه ساحل به سمت آب و کشاندن هرچه بیشتر سواحل به سمت جلو را هم پیگیری کرده ست. اهمیت ساخت این جزایر  و توسعه سواحل به سمت آب زمانی بیشتر نمایان می‌شود که مساله تعیین مرزهای دریایی و منطقه انحصاری-اقتصادی مطرح پیش بیاید. مرز دریایی در آبهای آزاد به خط فرضی با حداکثر فاصله دوازده مایل از خط مبدا در سواحل هر کشور گفته می‌شود که امکان دسترسی به آبهای آزاد و منابع استراتژیک زیر آب را به آن سرزمین می‌دهد. و منطقه انحصاری اقتصادی نیز به فضای حداکثر ۲۰۰ مایل از خط مبدا ساحلی گفته می‌شود. دولتها در این منطقه از حق حاکمیتی به منطور بهره برداری از منابع طبیعی دریا برخوردار هستند.

اهمیت موضوع زمانی روشن تر می‌شود که درمیابیم کشورهای حاشیه خلیج فارس اهداف سیاسی نیز در پس این پروژه‌ها دارند. سلطان بن سلیم از مدیران پروژه جمیرا در مصاحبه‌ای که سال ۱۳۹۰ منتشر شد می‌گوید سهم امارات در مقایسه با بعضی کشورها به سواحل خلیج فارس کم ست که باساخت این جزایر حالا امارات به ۱۲۰۰ کیلومتر ساحل دسترسی  دارد که اهرم فشار خوبی علیه ایران است. امارات متحده عربی با ساخت جزایر مصنوعی توانسته فاصله خود را با آخرین جزایر ایران در خلیج فارس یعنی جزیره ابوموسی کیلومترها کم کند!

و اما نکته تاسف برانگیز، آمار سازمان گمرک کشور و بررسی میزان صادرات خاک از ایران به کشورهای حوزه خلیج فارس ست. امارات و کشورهای دیگر برای ساخت این جزایر که مسکونی نیز هستند نیاز به خاک مرغوب دارند چرا که امارات از نعمت خاک مناسب بی بهره ست. آمارهای رسمی گمرگ می‌گوید که درسال ۱۳۹۰، ۷۵ هزارتن خاک به ارزش ۷.۵ میلیون دلار ودرسال ۱۳۹۱،  ۱۴۰ هزارتن خاک به ارزش ۲۳ میلیون دلار با کد تعرفه ۲۵۰۸ تحت عنوان صادرات غیرنفتی صادرشده است. اوج صادارت خاک به امارات تحت عنوان صادارت غیرنفتی در سالهای ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد اتفاق افتاد. موضوعی که در آن زمان توسط مدیرکل دفترتوسعه تجارت کشاورزی قویا تکذیب شد اما همزمان سفیر ایران در قطر خبراز انعقاد قرارداد صادرات خاک از ایران به دو حه داد.

تاسف آورتر آنکه می‌بینیم بخش عمده این خاک از روستاهای استان خوزستان  برداشت شده ست. استانی که حالا مردمش به دلایل مختلف از جمله فرسایش خاک و از بین رفتن پوشش گیاهی  از پدیده گردوغبار در رنج هستند.

از هر سو که به مساله ساخت جزایر توسط شیوخ خلیج فارس می‌نگریم بازنده اصلی ایران است. تغییر خطوط مرزهای دریایی، کم شدن فاصله  میان جزایر امارات و جزایر ایرانی (که امارات ادعای مالکیت بر آن را دارد)، خاکی که از سوی ایران دودستی تقدیم امارات برای تکمیل این پروژه ها شده ست و همچنین خروج هنگفت ارز جهت خرید املاک در امارات توسط ایرانیان، از نتایج چند سال پیاده سازی پروژه های هدفمند جزیره سازی اماراتی ست.

صادرات خاک غنی زاگرس، استان خوزستان و بنادر جنوبی در سالهای تحریم توسط مسئولان به امارات برای ساخت جزایر مصنوعی با هدف فشار بر ایران اگر خیانت و بلاهت نیست پس چه چیزی ست؟! آنهم زمانی که این کشور در حال خرج میلیونها دلار برای حذف نام خلیج فارس از کتب درسی، نقشه های جهان و حتی گفتمان مقامات سیاسی جهان  بوده، هست و خواهد بود!

هانیه سلطانپور خاک ایرانی جزایر عربی رقص بر سیم خاردار