برداشتی از یک خاطره رهبری/ شیوه‌ طرح تذکر از سوی امام خامنه‌ای

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- مهران کریمی- به این خاطره‌ رهبر معظم انقلاب دقت کنید: «امام یک‌‌‌وقت در اوایل انقلاب در سخنرانیهایشان از معاویه به صورت طعن‌‌‌آمیزی اسم می‌‌‌آورند. شما می‌‌‌دانید که من مدتی را در بلوچستان بودم و با خیلی از علمای آنجا دوست نزدیک هستم. مردم و علمای سنی آن منطقه، معاویه را مقدس می‌‌‌دانند. به امام عرض کردم که در طرف شرق کشورمان، چند صد میلیون نفر معاویه را محترم می‌‌‌شمارند و او را خال المومنین می‌‌‌دانند البته بحق یا به‌‌‌ناحق آن، مربوط به جلسه‌‌‌ی بحث است یعنی مسلمانان هند، پاکستان، بنگلادش و افغانستان اغلب سنی حنفی‌‌‌اند؛ این‌‌‌ها معاویه را محترم می‌‌‌شمارند. امام گفتند عجب، من نمی‌‌‌دانستم! من بعد از آن در طول این ده، یازده سال یک جمله‌‌‌ی طعن‌‌‌آمیز از امام راجع به معاویه نشنیدم.» ۱۳۷۰/۱۲/۱۳

به‌نظر بحثی که رهبری در اینجا مطرح کرده‌اند را می‌توان از زاویه‌ی بحث «تذکرِ خیرخواهانه» به ولی فقیه و رهبری مورد توجه و تحلیل قرار داد. برخی مطالبی که از این بیان رهبری برداشت می‌کنم به این شرح است:

۱- از لحاظ کیفیت، موضوعِ مهم وحدت اسلامی و ارتباطات بین‌المللیِ جمهوری اسلامی با مسلمانان در میان بوده و از جهت کمی تعداد قابل توجهی از مسلمین را در بر می‌گرفته است.

۲- بعد از طرح بحث مشخص شده امام (ره) از اینکه تعداد زیادی از مسلمانان برای معاویه احترام قائلند خبر نداشتند و بعد از تذکر آیت‌الله خامنه‌ای نسبت به موضوع اطلاع پیدا کردند.

۳- شیوه‌ی طرح تذکر از سوی آیت‌الله خامنه‌ای عمومی و علنی نبود بلکه مسئله را به خود امام (ره) منتقل کردند.

۴- تذکر آیت‌الله خامنه‌ای از سوی امام (ره) مورد توجه، پذیرش و عمل قرار گرفت و دیگر چنین بحثی از سوی امام (ره) مطرح نشد.

۵- از فعل و رفتار آیت‌الله خامنه‌ای به‌عنوان کسی که با مبنا قراردادن دین و عمل به تکلیف و در چارچوب شرع به عمل سیاسی اقدام کرده‌اند در اینجا می‌توان اینگونه درک کرد که چنانچه تذکر و نقد، خیرخواهانه و با جهت‌گیری اصلاح، تکمیل و تقویت دستگاه رهبری و کلیت نظام اسلامی باشد نه تنها جایز که لازم است.

۶- در یک جمع‌بندی کلی به‌نظرم از حیث «چارچوب» و «روش» می‌توان از این روایتِ رهبری به نکات قابل توجه و مهمی دست یافت.