به گزارش پارس به نقل از مشرق، روزنامه جوان در یادداشتی از هادی عسگری نوشت: دو اتفاق زیر را با هم بخوانیم و به یک نتیجه واحد برسیم.

یک: دو نفر از هنرمندان مستند ساز کشورمان که در سوریه مشغول تهیه فیلم مستند بودند با فاصله چند روز از یکدیگر توسط گروه های وهابی به شهادت رسیدند. هادی باغبانی و اسماعیل حیدری هر دو جوان بودند، خانواده هایشان در ایران چشم به راه بازگشتشان بودند. برای آینده کاریشان برنامه های زیادی داشتند، آنها مسلح نبودند، دوربین فیلمبرداری آنها تنها حقایق جاری در سوریه را ضبط می کرد. حقایقی که به کام تروریست های سلفی تلخ بود. باغبانی و حیدری در کمال ناجوانمردی به شهادت رسیدند. خبر این جنایت چند بار از بخش های مختلف خبری پخش شد و نمی توان گفت کسی از آن بی خبر مانده باشد.

دو: شهرداری اقدام به قطع چند اصله درخت قدیمی درشهر همدان کرده است. این اقدام با واکنش تند هنرمندانی که اصالت همدانی دارند روبه رو شده و با تهیه توماری ضمن ابراز نگرانی از قطع درختان خواستار جلوگیری از ادامه این کار شدند. این تومار در رسانه ها بازتاب یافته و در آن به نام هایی چون پرویز پرستویی، احمدرضا درویش، امیرشهاب رضویان، هانیه توسلی و بهرام توکلی برمی خوریم. کسانی که در سینمای ایران برای خودشان اسم و رسمی دارند و معمولا اظهاراتشان به سرعت تیتر رسانه ها می شود.
 
  هنرمندان به موقع وارد میدان شدند و می خواهند نگذارند بار دیگر درختان کهنسال باغ « بدیع الحکما» و « باغ ذولریاستین» را بگیرند که هم از جهت میراث فرهنگی و هم از نظر محیط زیستی دارای ارزش فراوانی هستند. به نظر نمی توان بین کشته شدن دو انسان بی گناه در سوریه و قطع درختان در همدان رابطه مستقیمی پیدا کرد اما در هر دو مورد حیاتی قطع شده و جانی گرفته شده است. چه آنکه ارزش جان یک انسان هرگز قابل قیاس با موجود دیگری نیست. دو مرد برای ثبت حقایق خونشان بر زمین ریخته شده است ارزش خون شهید را فقط خدا می داند.
 
  اما در این بین وظیفه بندگان خدا چیست؟ آیا نباید همانقدر که برای درخت های زیبای باغ بدیع الحکما ارزش قائل هستیم و قطع آنها را محکوم می کنیم، نگاهمان را کمی آن طرف تر ببریم و به مسائل انسانی نیز توجه کنیم؟ کسی به فکر فرزند یتیم هادی باغبانی هست؟ مسعود ده نمکی روز گذشته یادداشتی را در یکی از خبرگزاری ها منتشر و از سکوت سینماگران دربرابر شهادت دو مستند ساز انتقاد کرد و گفت: « همکاران سینماگر تعصب و واکنش نشان دادن انسانی نسبت به کشته شدن دو هموطن، احتیاج به مجوز هیچ دستگاهی نداشت و این طرفی و آن طرفی نمی شناسد» ده نمکی در بخش دیگری از یادداشتش، افزود: « من از هر دو طیف سینمای ایران که امروز مدعی دفاع از حقوق هنرمندان عرصه سینما هستند سؤال می کنم آیا این دو مستندساز حتماً باید بخشی از طرف دعوا می بودند تا در مراسم تشییع آنها شرکت می کردند یا بیانیه ای می دادند؟ من برخلاف این دو طیف که انواع اتهامات را به یکدیگر وارد می کنند، سران هر دو طیف را از چهره های مسلمان می دانم اما سکوتشان را در برابر این اتفاق درک نمی کنم» .
 
هنرمندان عزیز می توانند در صورت تمایل به سؤالات مطرح شده توسط مسعود ده نمکی پاسخ دهند و اگر هم وقت کردند کمی از نگرانی های صنفی خود بکاهند و گوشه ای از ذهنشان را به سمت شهادت دو مستندساز جوان کشورمان معطوف کنند. شاید با این کار کمی از درد و رنج خانواده های این دو مس