تکواندو در مسیر جاده موفقیت

به گزارش پارس نیوز، رقابتهای تکواندو در این دوره از بازیها با حضور ۳۱۱ تکواندوکار از ۳۸ کشور همان روزهای اول برگزار شد و تیم اعزامی کشورمان با ۱۶ نماینده و از ۱۰ فرصت، موفق به کسب ۲ طلا، سه نقره و دو برنز شد. مدالهایی که در سه بخش مردان، زنان و پومسه کسب شد و البته مردان هوگوپوش سهم عمده ای در آن داشتند. در زیر نگاهی داریم به عملکرد تکواندو در جاکارتا:

تکواندو، دوری از حاشیه و مدیریت عسگری

رقابتهای تکواندو در این دوره همچون ادوار گذشته به دلیل اهمیتی که بازیهای آسیایی برای کشورهای مختلف دارد با استقبال خوب کشورهای قدرتمند مواجه شد و علاقمندان به تکواندو در قاره کهن مبارزات سطح بالایی را در این دوره شاهد بودند. در  واقع همه قهرمانان آسیایی جهان و المپیک روی «شی هاپ چانگ» جاکارتا هنرنمایی کردند و خوشبختانه تیم مردان ایران سربلند از این آزمون سخت بیرون آمد. 

قبل از اعزام به جاکارتا برخی کارشناسان مدعی بودند که تیم فعلی توانایی کسب چهار مدال طلای دوره قبل را ندارد. این ادعا در شرایطی مطرح می شد که جغرافیایی کنونی تکواندو آسیا و جهان با چهار سال قبل قابل قیاس نیست، نحوه برگزاری مسابقات و اوزان دستخوش تغییر شده و برخی کشورهای مدعی چون کره، چین، اردن و ازبکستان در اینچئون خالی از نفرات مدعی مانند الان بودند.

هر چند مباحث کارشناسی قبل از اعزام برای وارد کردن بار روانی به تیم مطرح می شد ولی معتقدیم تیمی که چهار سال قبل موفق به کسب چهار طلا، دو نقره و یک برنز شده بود، نتیجه ای تاریخی را رقم زد که بدون شک قابل تقدیر است و در تاریخ تکواندو ایران ماندگار، ولی آن نتایج مربوط به همان دوره بود و نمی توان آن را با این دوره مقایسه کرد. 

از همه مهمتر اینکه تیم ملی تکواندو بعد از المپیک ۲۰۱۶ شرایط مناسبی نداشت و روند خوبی را طی نکرده بود. شکست های متوالی در تورنمنت های ریز و درشت نیز مزید بر علت شد تا شاهد چنین نقطه نظرات کارشناسانی باشیم. ولی روندی که تیم ملی بعد از حضور فریبرز عسگری در راس کادر فنی طی کرد، ورای آن چیزی بود که در چند سال اخیر شاهد آن بودیم.

برگزاری منظم اردوها، شفاف سازی مسیر حضور در ترکیب اصلی تیم ملی با برگزاری مسابقات انتخابی و از همه مهمتر اعزام بر اساس شرایط فنی و بدنی نکات برجسته تیم ملی در چند ماه اخیر بود. نکته مهمی دیگری که تاثیر زیادی در روند مثبت تیم ملی داشت همراهی جامعه تکواندو بخصوص پیشکسوتان بود. حمایت از کادر فنی و دوری از حاشیه برای فرصت دادن به فدراسیون در جهت قرار گرفتن در مسیر برخی اصلاحات ضروری، موجب شد تا ملی پوشان در بهترین شرایط مراحل آماده سازی را دنبال کنند و نتیجه آن شد که جاکارتا شاهد بودیم. البته باید عنوان کنیم که دور کردن برخی مدعیان کمک و حمایت که حضورشان به تیم لطمه می زند نیز از دیگر دلایل طی شدن این مسیر بود.

البته باید تقدیر کرد از مربی سازنده ای به نام حسن فلاحی راد که در ارومیه کلاس قهرمان سازی تشکیل داده و از این کلاس در هر رده سنی چند تکواندوکار نخبه تحویل تیم های باشگاهی و ملی می دهد. این درست که  تیم ملی سهمیه اعزام نداشت و فلاحی به جای جاکارتا به کلاس های درس خود بازگشت، ولی باید برای این دست مربیان برنامه داشت تا کلاسهای تکواندو همچنان پر از هنرجو بوده و مربیان با انگیزه کار آموزش را دنبال کنند. 

رقابتهای این دوره به جای هشت وزن قانونی در ادوار گذشته که هر کشور اجازه انتخاب و اعزام شش تکواندوکار را داشت، در پنج وزن(چهار وزن المپیکی و یک وزن ۶۳- کیلوگرم) برگزار شد که حاصل تلاش شاگردان فریبرز عسگری دو طلا، یک نقره و یک برنز بود. 

در این بین عملکرد سعید رجبی و میرهاشم حسینی که به کسب مدال طلا منجر شد، قابل تحسین است. این دو همه رقبای ریز و درشت خود را شکست داده و با شایستگی نشان زرین طلا را به گردن آویختند. رجبی از رقبای خود از کره جنوبی تا ازبک قهرمان جهان را شکست داد و نشان داد به زودی یک سنگین وزن مطمئن به تکواندو ایران معرفی می شود.

میرهاشمی حسینی هر چند با زحمت سر وزن رسید ولی با وقتی رسید فرصت را از دست نداد و با برتری مقابل چند قهرمان جهان و المپیک روی سکوی نخست ایستاد. امیرمحمد بخشی با آن مبارزاتی که به نمایش گذاشت و «دای هون لی» نامدار با کوله باری از مدالهای رنگارنگ جهانی و المپیک را تا سرحد شکست پیش برد، ثابت کرد آینده وزن ۶۸- کیلوگرم جهان است. فرزان عاشورزاده شرایط فنی خوبی پیدا کرده و مهدی خدابخش با دقت نظر بیشتر می تواند در همین مسابقات گرندپری چین تایپه مزد تلاش های خود را دریافت کند.

برخلاف آنچه برخی آقایان در گزارشها و مصاحبه های خود نتایج تیم ملی را به تلاش ها و مدیریت خود نسبت می دهند، باید عنوان کنیم تیم ملی با مدیریت فریبرز عسگری آن دوران کذایی را به دست فراموشی سپرد و به جاده موفقیت بازگشت. سرمربی تیم ملی با بهره بردن از تجربیات خود بعد از المپیک ۲۰۱۲ لندن تا بازیهای کشورهای اسلامی و المپیک هنرهای رزمی، تیم  تحت رهبری خود را به خوبی مهیای حضور در میدان سخت بازیهای آسیایی کرد. 

متاسفانه افرادی که از ارکان شکست و ناکامی تیم ملی از دیماه ۱۳۹۴ تا بهمن ۱۳۹۶ بودند، گویا خیال ندارند دست از سر تیم ملی بردارند. چسبیده هایی که منافع خود را در حاشیه سازی برای تکواندو می دانند و خود را دلسوز جلوه می دهند، غافل از آنکه دستشان برای اهالی تکواندو رو شده و ......

بازنگری در تکواندو بانوان

تیم ملی بانوان ایران برخلاف تیم مردان نه تنها نتایج خوبی کسب نکرد بلکه به لحاظ فنی هم عملکرد قابل دفاعی نداشت. مهرو کمرانی که بواسطه موفقیت کیمیا علیزاده قبل از المپیک ۲۰۱۶ جایگزین مینومداح شد، ثابت کرده که شرایط فنی نشستن روی صندلی مربیگری تیم بانوان را ندارد. تیم بانوان دلخوش به حضور کیمیا و مدالهای اوست. این مدعا با بررسی نتایج تیم ملی بانوان در همین یکسال گذشته و یا حتی  دو دوره بازیهای آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون با هدایت مینو مداح و ۲۰۱۸ جاکارتا با هدایت کمرانی قابل اثبات است.

ناهید کیانی تنها نماینده تیم بانوان بود که با عملکرد قابل قبول موفق به کسب مدال برنز شد. ولی شیدایی، میرحسینی، جوادی و اسماعیل پور با ارائه مبارزات نه چندان مطلوب از همان دورهای نخست باخته و حذف شدند. 

در کسب این نتایج زهرا سروی نایب رئیس بانوان نیز یکی از ارکان اصلی است که به خوبی تیم خود را به لحاظ فنی مورد ارزیابی قرار نداد. نتایج تیم بانوان در مسابقات قهرمانی آسیا و پس از آن تورنمنت کره جنوبی زنگ خطر را برای بانوان به صدا درآورده بود و متاسفانه سروی این صدای بلند این زنگ را نشنید. 

در مورد از دست دادن کیمیا هم حرف و حدیث زیاد است ولی یک سئوال بزرگ بی جواب مانده و آن اینکه چه اصراری به بازگشت زود هنگام وی به میدان مسابقه بود؟ کیمیا بعد از بازگشت از المپیک پای راست خود را مهرماه ۹۵ جراحی کرد، سپس بدون آنکه دوران درمان را کامل طی کند به مسابقات جهانی رفت. بعد از بازگشت از کره جنوبی، اسیر بیماری «سندروم گلین باره» شد و دوماه بعد در مهرماه ۹۶ مچ چپ خود را جراحی کرد. خیلی زود در لیگ به میدان رفت، مسابقات انتخابی داد، به قهرمانی آسیا رفت و پس از آن هم تورنمنت کره جنوبی، دوباره آسیب دیدگی و از دست دادن بازیهای پراهمیت جاکارتا و حالا هم که باید جراحی کند!!!!!!

نایب رئیس بانوان که فردی فنی در بخش تکواندوست پاسخگو باشد که یک ورزشکار با این حجم آسیب دیدگی چرا باید به این سرعت به سالن تمرین و میدان مبارزه بازگردد که حتی سلامتی اش به خطر افتد؟

تکواندو بانوان معضلات متعددی دارد که بحث انتخابی ها و اعزامی های بی مورد به تورنمنت ها تنها بخشی از آنهاست که امیدواریم به صورت جدی به آن رسیدگی شد. 

پومسه و سایه سرد کانگ

پومسه ایران مدتهاست که با مربیان ایرانی فعالیت قهرمانی خود را دنبال می کند. هر چند نتایج با زمانی که «کانگ» کره ای سرمربی بود قابل قیاس نیست، ولی به هر حال قابل تقدیر است. مربیان ایرانی توانایی های خود را باور دارند و در صورت رسیدگی بیشتر و بهتر می توانند دست به کارهای بزرگی زده و از زیر سایه این مربی دیرپای کره ای خارج شوند. کسب دو مدال نقره در بخش انفرادی توسط بختیار و سلحشور تنها بخشی از توانایی های پومسه روهای کشورمان بود. در بخش تیمی نمایندگان ایران توفیقی نداشتند که باید بیشتر کارکنند.

اما نکته اصلی اینکه نقش این مربی کره ای در تکواندو ایران چیست؟ آیا رئیس فدراسیون در هر تورنمنتی باید «کانگ» را در کنار خود داشته باشد تا به نوعی از نفوذ وی در داوری پومسه و  بهره ببرد؟ اگر این طور بود که دو نقره کسب شده باید رنگ زرینی به خود می گرفت. «کانگ» روزگاری به تکواندو ایران ورود کرد که نیاز به چنین فردی فنی به شدت احساس می شد. وی تاثیر خود را بر تکواندو ایران گذاشت و مربیان و قهرمانان ایران هم احترام زیادی برای او قائل هستند. ولی او به اندازه کافی و شاید بیش از آن برای حضور در ایران منفعت مالی داشته و به نظر می رسد مدتهاست کارایی خود را از دست داده که اگر نداده بود هنوز سرمربی پومسه بود. 

کلام آخر

نکته پایانی اینکه تکواندو باید برای حضور در رقابتهای گرندپری، گرنداسلم و قهرمانی ۲۰۱۹ جهان در منچستر آماده شود. اگر پیش از این برای حضور ساعی در راس امور تیم ملی اصرار داشتیم بدون شک دلایلی داشت که تنها بخش کوچکی از آن را پولادگر در جاکارتا دید و توانست یک طلا به کاروان ورزشی کشورمان هدیه دهد. امید است با هموار کردن مسیر بازگشت ساعی به تکواندو برخی دلسوز نماها  از تیم ملی دور شوند.