میهمان‌های تازه لیگ برتر فوتبال ایران!

بهترین و سازمان‌یافته‌ترین تیم‌های لیگ یک که در رقابت سخت هفته‌های پایانی برای صعود می‌جنگند، نه بنیه مالی آنچنانی دارند و نه به سرمایه‌گذاری بلندمدت مالکان آنها امیدواری قطعی وجود دارد.

البته تیم‌های متمولی هم در جمع رقیبان می‌بینیم اما توجه کنیم که آنها با معیارهای اقتصادی لیگ یک متمول محسوب می‌شوند و معلوم نیست با صعود به لیگ برتر و افزایش هزینه‌ها چه واکنشی داشته باشند.

از صدر جدول شروع کنیم. نفت مسجد سلیمان کار دشواری برای صعود پیش رو ندارد و شانس صعودش از همه بیشتر است اما فراموش نکنیم که نفت تهران با بی‌میلی وزارت نفت برای تیمداری در تهران مواجه شد و در دو فصل اخیر به اوج بحران‌های مالی و مالکیتی رسیده و آه در بساط ندارد. هر روز طلبکاران علیه باشگاه نفت شکایت می‌کنند و به مطالبات خود نیز نمی‌رسند. نفت تهران در آستانه سقوط است و نفت مسجد سلیمان در آستانه صعود. البته آنها تشکیلات متفاوتی برای مدیریت دارند و نفت تهران، تیم بی‌تماشاگری بود که اداره‌اش برای وزارت نفت نه توجیه اقتصادی و حرفه‌ای‌ داشت و نه این توجیه که به تعلق خاطر تماشاگران احترام بگذارد. نفت آبادان هم اما با مشکلات اقتصادی مواجه است. آبادانی‌ها فصل را با رویاهای بزرگ شروع کردند اما بحران‌های مالی اجازه نداد که فراز کمالوند از نفت آبادان یک قدرت بزرگ بسازد. حالا این پرسش پدید می‌آید که آیا نفت مسجد سلیمان روزگار بهتری در مقایسه با تیم‌های دیگر نفتی خواهد داشت؟

فجرسپاسی، تیمی که در سالهای اوج حضورش در لیگ برتر همیشه با مشکلات اقتصادی مواجه بود، بعید است با صعود دوباره‌اش به لیگ برتر روزهای متفاوتی را پیش رو داشته باشد. فجر وقتی به واسطه جذب استعدادهای سرباز که ساخته باشگاه‌های دیگر بودند، سالیانی حضور مداوم در لیگ برتر داشت، همیشه اشک و آه و ناله غلام پیروانی را می‌شنیدیم. حالا قرار است چه اتفاقی رخ دهد؟ تشکیلاتی مشابه مدیریت فجرسپاسی در تراکتورسازی نتوانستند سازمان‌دهی اقتصادی بی‌دغدغه‌ای را پدید آورند و بی‌تردید بنیه مالی فجرسپاسی بسیار کمتر از تراکتورسازی خواهد بود. فجر اگر صعود کند، این‌بار شاید قرار است که علی کلانتری هر هفته به جای غلام پیروانی از بی‌پولی گله کند.

خونه به خونه که در سالهای اخیر در لیگ یک سرمایه‌گذاری کرده و هربار در راه صعود ناکام شده، این‌بار در رقابتی سخت برای صعود می‌جنگد. مالک باشگاه خونه به خونه در لیگ یک هزینه‌های گزاف را نیز بی‌دلیل تقبل کرده اما معلوم نیست این سرمایه‌گذاری با چه اهدافی انجام می‌شود، چه بازدهی مالی دارد و چقدر باثبات خواهد بود.

مازندران یک تیم دوست‌داشتنی و بزرگ هم دارد، باشگاهی با بنیه اقتصادی ضعیف و تماشاگرانی فوق‌العاده. نساجی، تیم ریشه‌دار قائمشهر نیز برای صعود می‌جنگد. وضعیت مالی نساجی هم بحرانی نیست اما اگر آنها صعود کنند، بعید است که کمرشان زیر بار هزینه‌های لیگ برتر خم نشود. صعود نساجی رویای مردم مازنداران است اما صعود آغاز دردسرهای بزرگ‌تر برای باشگاه نساجی خواهد بود. نساجی عمری‌ست که با بحران‌های مالی سوخته و ساخته و اگر تماشاگرانش نبودند شاید اثری از این تیم باقی نمی‌ماند. نساجی مثل ملوان و مثل سپیدرود از جمله تیم‌هایی است که با نفس تماشاگرانش ۵ دهه زنده مانده.

بادران هم دیگر تیمی است که در جدول لیگ یک شانس کمی باید برای صعودش قایل باشیم، تیمی ظاهرا متمول در لیگ یک که تماشاگران غیرواقعی دارد، چیزی شبیه سربازهایی که پاس بی‌تماشاگر تهران گاهی به ورزشگاه اکباتان اعزام می‌کرد! بادران شرکتی‌ است که به دلیل نوع فعالیتش افراد درگیر با آن فعالیت اقتصادی را به ورزشگاه می‌کشاند و نمایشی از یک تیم با تماشاگر را ساخته است. بادران کمترین شانس را بین دیگر تیم‌ها دارد و اگر صعود کند، تجربه عجیب یک تیم تازه در لیگ برتر است که تماشاگرانش وابستگی کاری با باشگاه دارند!

شما دوست دارید کدام تیم‌ها به لیگ برتر برسند؟ ‌ای کاش تیم‌های پرتماشاگر و ریشه‌دار که تماشاگر نخریده‌اند و با عشق و در گذر روزگار محبوب شده‌اند، به لیگ برتر برسند. ‌ای کاش سرمایه‌گذاران در ورزش ایران تفاوت تیم‌های بی‌ریشه را که یک شبه ساخته می‌شوند با تیم‌های بزرگ که ریشه در قلب مردم دارند، درک کنند و دست‌کم اهمیت اقتصادی تیم‌های پرتماشاگر ترغیب‌شان کند.

فوتبال ایران از بحران‌های اقتصادی خسته است و البته باید متعجب باشیم از سرمایه‌گذاری بی‌حاصل در باشگاه‌هایی مثل پیکان و سایپا که دهه‌های پی در پی برای سکوهای خالی ورزشگاه هزینه می‌کنند و عجیب‌تر اینکه برای ریشه‌دارترین تیم‌ها و پرتماشاگرترین تیم‌ها در فوتبال ایران از سرمایه‌‌گذاری بلندمدت خبری نیست.

لیگ آزادگان دو هفته دیگر به پایان می‌رسد و تیم‌های جذابی شاید به لیگ برتر برسند اما فوتبال ایران در خطر است، در خطر بحران‌های مالی تازه در تیم‌های تازه‌وارد.