به گزارش پارس به نقل از خبرورزشیاین آمار و ارقام نشان می‌دهند در فوتبال باشگاهی ایران دفاع در اولویت است. تیم‌ها اول به گل نخوردن فکر می‌کنند و بعد گل زدن. شاید از کروش تأثیر گرفته‌ایم یا بهتر است بگوییم از تیم ملی. تیم ملی چند سالی است تدافعی فوتبال می‌کند؛ چه در بازی با آرژانتین در جام جهانی و چه برابر امارات در جام ملت‌های آسیا.

شاید هم سیستم 1-3-2-4 در فوتبال باشگاهی ما خوب پیاده نمی‌شود. این سیستم ابداع شده برای تهاجمی‌تر کردن فوتبال. بعد از مطالعه و پژوهش به این نتیجه رسیدند، منظورمان مبدعین سیستم در فوتبال هستند که استفاده از 2 بازیکن در خط حمله اشتباه است چون حریف با استفاده از 4 مدافع، برتری عددی خواهد داشت و همه توپ‌ها را برمی‌گرداند و با دفع توپ هم فرار می‌کند که منجر به ضدحمله می‌شود. بنابراین بهتر است یک بازیکن در نوک خط حمله مدافعان حریف را به خود مشغول کند و دیگر بازیکنان از گوش‌ها و میانه میدان با حرکات پیش‌بینی نشده به عمق خط دفاعی حریف بزنند.

این کار به خوبی در فوتبال باشگاهی ما پیاده نمی‌شود. گاه فاصله بین هافبک‌ها و بال‌ها با مهاجم نوک آن‌قدر زیاد است که انگار تیم 10 نفره است و یک نفر از بازی خارج شده! از سویی این سیستم به معنی بازی با دو هافبک تدافعی نیست. یک هافبک تدافعی و یک هافبک تهاجمی که پلی‌میکر را پوشش می‌دهد و راه‌انداز بال‌هاست. دو بازیکن عرضی جلوی خط دفاعی را بهتر پوشش می‌دهند. این فقط برای دفاع کردن است. موقع حمله، هافبک تهاجمی از جلوی خط دفاعی باید جدا شود و پشت توپ طراحی حمله کند.

در فوتبال باشگاهی ایران هر 55 دقیقه یک گل به ثمر می‌رسد. این آمار مایه تأسف است! بی‌دلیل نیست که تماشاگر فوتبالمان کم شده است. در فوتبال روز دنیا این عدد در حال کاهش به دقیقه 30 است. یعنی هر 30 دقیقه یک گل.

تفکر دفاعی بر فوتبالمان حاکم است. تعداد پاس‌های رد و بدل شده بین اعضای تیم کم است و فوتبال منطقه‌ای را کمتر بازی می‌کنیم و اصرار داریم زود پاس آخر دهیم! فوتبال خوب فوتبالی است که تیم در 90 دقیقه بازی دست‌کم 9 حمله خطرناک روی دروازه حریف خلق کند. یعنی هر 10 دقیقه یک حمله. این خواسته زیادی نیست. امروز بیشتر تیم‌های ما پیروزی را در ضد حمله جست‌وجو می‌کنند.

این معضل به سرعت قابل حل نیست و بخشی از آن برمی‌گردد به عدم ثبات مدیریت و مربیان در باشگاه‌ها. اگر مربی اطمینان خاطر پیدا کند دست‌کم دو، سه فصلی برای القای تفکرات خود زمان دارد، با فراغ بال فوتبال تهاجمی را در سرلوحه کار قرار می‌دهد. ترس از باخت، مربیان ما را ترسو کرده و ترس از اخراج، فوتبال ما را محتاط کرده است. با این فوتبال شاید موفق شویم از آرژانتین یک گل بخوریم اما هیچ‌گاه نمایش ما تماشاگرپسند نخواهد بود. یادمان باشد سقف فوتبال تدافعی محدود است.

آرژانتین ایران بازی تیم ملی فوتبال