نفس عمیق

بافته‌ی موهایش را باز کرد و مثل کسی که از پس تصمیم بزرگی برآمده باشد و نشکسته باشد، همینطور نفس عمیق می‌کشید و موهایش را شانه می‌کرد. یک کش گلدار صورتی بست بیخ موهایش و در آینه به لبانش لبخند داد و همینطور خودش را نگاه می‌کرد که صدای در و قدم‌های رضا آمد داخل خانه

آمنه اسماعیلی، داستان نویس

رضا کفش‌هایش را پوشید و قبض آزمایشگاه روی میز آشپزخانه می‌دانست که رضا رفته نان بخرد.

مریم با صدای در خانه که بسته شد از خواب بیدار شد و با کش و قوس یک روز بی سر و صدا دور خانه دنبال رضا گشت.

قبض آزمایشگاه را روی میز دید و و کتری که آرام‌آرام می‌جوشید به مریم اطمینان داد که حال رضا خوب است. مریم قبض را مچاله کرد و با اطمینانِ انگشت‌هایش انداخت داخل سبد سینک و همینطور که داشت چادر نمازش را جمع می‌کرد و خانه را برای یک روز شیری‌رنگ و آرام آماده می‌کرد، در ایوان را باز کرد تا هوای مهرماه که کمی هم بوی خنکی فروردین می‌داد، بیاید و در خانه‌ای که شب بارانی و بی‌خوابی داشته راه برود.

مریم گلی! مریم بانو! هنوز خوابی؟
آره... خوابم... چادر نمازم و جوراب‌های تو و لیوان‌های چای و کتابی که دیشب می‌خوندی هم همه خودشون جمع شدن...

از اتاق بیرون آمد و نگاهش که به رضا افتاد و چشمانش که برق زد و بوی نان تازه که با رضا خیلی فریبنده‌تر بود، همه با هم خیالش را راحت کرد.

چایی هل دم کردم برات مریم! اما نمی‌دونم چرا همون چاییه، همون هل، اما وقتی تو دم می‌کنی عطر دیگه‌ای داره...

مریم داشت تخت خواب را مرتب می‌کرد و از حرف‌های رضا لبخند کش‌داری روی صورتش نشسته بود و پتو را که کشید روی تخت گفت: «رضا! میای دو روزه، جم و جور بریم مشهد؟ ها؟ هوا هم الان خیلی خوبه...»

رضا که داشت از گیره‌های بالای ظرفشویی لیوان برمی‌داشت تا چایی بریزد، قبض مچاله‌شده آزمایشگاه را در سبد سینک دید و با لبخند پنهانی زیر لب گفت: «مریم... مریم...»

وقتی برگشت مریم پشت سرش بود و دستش را زده بود به کمرش و با سر کج پرسید: «شازده! با شمام... کجایی؟ شنیدی اصلا چی گفتم؟ بریم مشهد دو روزه؟»

رضا برگشت سمت مریم و همینطور که لیوان دستش بود، پیشانی مریم را بوسید و گفت: «شنیدم خانوم... بشینیم تقویم رو نگاه کنیم ببینیم تعطیلی چه جوریه... مرخصی‌ها چطوریه... می‌ریم ان‌شاءالله...»

رضا چایی می‌ریخت و زیرچشمی قبض مچاله را نگاه می‌کرد و دلش آرام می‌شد.

مریم در یخچال را باز کرد و پنیر و کره و مربا را روی میز چید و یکدفعه انگار که از وسط فکرهایش یک جمله بیرون کشیده باشد، گفت: «نه... همین ماه بریم بهتره...»

چی بهتره؟ مشهد؟

هر دو نشستند پشت میز و مریم گفت: «آره... مشهد این ماه بهتره... هوا بعد ممکنه سرد بشه...»

هر دو ساکت بودند و صبحانه می‌خوردند و هر کدام گاهی زیرچشمی، آن یکی را دزدانه نگاه می‌کرد و هر دو می‌دانستند که قبض مچاله و نان تازه و کش‌گلدار صورتی موهای مریم حرف‌های نگفته را گفته است.

ادامه دارد...

قسمت های قبلی داستان :

آنچه دیگران میخوانند: