پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- شاید افرادی که به متروی تهران رفت و آمدی داشته باشند و این وسیله را برای حمل و نقل انتخاب کنند با صحنه ای جالب روبرو شوند. صحنه ای که در آن فردی با در دست داشتن لوازم مختلف می گوید «35 هزارتومان ماهواره، فقط 5 هزار تومان»  شاید برای کسانی که اولین بار این فریاد را بشنوند تعجب بر انگیز باشد و نگاه عاقلا در سفیه به دست فروش مترو کنند. به واقع این نمونه ای از صدها هزار نمونه قاچاق و دیگر مسائل تحریم است. موضوعی که اگر دولت محترم بخشی از تمرکز خود را در این زمینه متمرکز کند به طور حتم می تواند کشور را با تحولی بنیادی در اقتصاد مواجه سازد. بر همین اساس ذکر  چند مورد لازم است.

1- اردیبهشت امسال پور ابراهیمی نایب رئیس کمیسون حمایت از تولید مجلس در مصاحبه اشاره کرد 25 میلیارد دلار قاچاق هر ساله وارد کشور می شود. موضوعی که اگر کمی تامل شود هشداری جدی برای مسئولان امر است. وی در این مصاحبه به شدت نسبت به دولت انتقاد کرد و بیان نمود: « 1۴ ماه از ابلاغ قانون مبارزه با قاچاق کالا و ارز گذشت و هنوز دولت یک خط آیین‌نامه ننوشته است.» در شرایطی این مسئله عنوان می شود که دولت یازدهم هر روز از رو شدن پرونده ی فسادی در کشور خبر می دهد و گهگاه این آمار با واقعیت مطابق نیست. از این موضوع می توان به میزان واردات در دولت دهم و تناقضات آماری اشاره کرد. به عبارت دیگر مسئله قاچاق که متاسفانه بزرگترین ضربه ی اقتصادی به بدنه ی تولید است هیچگاه در قوه مجریه جدی گرفته نشد و اگر گامی جدی در ستاد مبارزه با قاچاق و دولت محترم تدبیر و امید برداشته شود به طور حتم بخش مهمی از اقتصاد حل می شود. البته باید اشاره کرد مجموع تجارت کشور 50 میلیارد دلار است که قاچاق سهمی حدود 25 میلیاردی به خود اختصاص داده که با احتساب فرار مالیاتی، عوارض گمرگی و ده ها مورد دیگر می توان دریافت چه ضرری به اقتصاد وارد می شود. 

2- شاید مخاطبان در خیابان ها عبور کنند و ببینند هر روز مغازه ای که مجوز ندارد با پلمپ یا گذاشتن یک بلوک بزرگی بتونی مسدود شده تا فعالیت غیر مجاز این واحد اقتصادی تعطیل شود. اما در کنار آن شعبه ای زیبا از یک موسسه غیر مجاز تاسیس شده است. مگر نه اینکه اگر فردی واقعا بخواهد کسب و کاری راه بیندازد صدها ساعت وقت بایستی صرف کند تا مجوزی بگیرد. چگونه یک شعبه و یا ده ها شعبه از یک بانک یا موسسه اعتباری غیر مجاز در کشور راه اندازی می شود بدون حتی یک برگه ساده مجوز تاسیس و راه اندازی. چطور بایستی این آشفته بازار اقتصادی را باور کرد. چگونه در حوزه موسسات مالی و اعتباری غیر مجاز، 25 درصد منابع مالی  کشور در حوزه غیر متشکل است و کسی هم و عزم جدی در برابر ساماندهی آن ندارد. انداختن وظایف نظارتی بر دوش این سازمان و آن سازمان نمی تواند موضوع جدی برای حل مسئله بانکداری و نظام پولی و مالی کشور باشد. در کنار این موضوع سود بالای وام ها و از سویی مافیای وام در کشور کار را به جایی رسانده که اگر کسی بخواهد دو میلیون وام بگیرد بایستی ده ها روز در نوبت یا مشکلات دیگر گرفتار باشد اما اگر وام های کلان بخواهد راحت می تواند این وام را کسب کند. چرا بانک مرکزی و دیگر نهادهای نظارتی به سرمایه ملی و پول کشور توجه نمی کنند تا عزم جدی در برابر این مشکلات عظیم داخلی به ثمر نشسته و حل شود؟ سوالی که به طور حتم اگر مسئولان بانکی کشور پرسیده شود یا جوابگو نیستند یا نمی خواهند جواب دهند!

3- مسئله نظام مالیاتی در کشور موضوع دیگری است که عزم جدی در کاسبان تحریم برای رفع آن نیست. کاسبان تحریم کسانی هستند که حاضر نیستند مبلغ 75 هزار میلیارد تومان فرار مالیاتی خود را تقدیم نهاد اقتصادی کشور کنند تا مردم دچار خسارت نشوند. مبلغی که اگر دریافت شود می تواند 250 هزار نفر را به کار گیرد و اشتغال ایجاد کند. در کنار این مسئله ابوذر ندیمی عضو کمیسیون اقتصادی مجلس از معافیت مالیاتی 12 هزار میلیاردی سخن به میان آورد که این موضوع نیز دردی دیگر بر درهای اقتصاد ایران است. در واقع زمانی مشکلات اقتصادی حل می شود که نظام مالیاتی در ایران اسلامی حل شود. رتبه 129 نظام مالیاتی برای جمهوری اسلامی ایران در جهان برازنده نبوده و نخواهد بود. بر همین اساس بد نیست مسئولان در این زمینه نیز عزمی جدی داشته باشند. 

4- در کنار موضوعات فوق بی توجهی مسئولان به واردات مختلف از کشور گوناگون خود نیز مسئله مهم است. وارادات خودرو که آمارهای آن فاجعه بار است یا آمارهای واردات لوازم آرایشی و دها موضوع دیگر نشان می دهد باز کردن  غیر مسئولانه گمرگ سبب افزایش مصرف گرایی در کشور شده و دارد کشور را فلج می سازد.

آنچه بایستی گفت این است کاسبان تحریم مخالفان زیاده خواهی های آمریکایی ها و دیگر اعضای 5+1 نیستند. کاسبان تحریم افرادی هستند که برای خود مفروض می دانند حل مشکلات کشور در لوزان، سوئیس یا نیویرک است. کاسبان تحریم کسانی هستند که هیچ دغدغه ای برای حل موضوع اقتصاد کشور ندارند و همیشه دوست دارند دیوار کج اقتصاد همچنان کج بماند و علقه ای نسبت به تقوای اقتصادی نخواهند داشت.