بی سابقه ترین راهپیمایی در کابل

به گزارش پارس ،به نقل از فارس31 نفر از مردم قوم هزاره، در ماه حوت (اسفند) سال گذشته زمانی که از هرات به سوی کابل سفر می‌کردند، در ولایت زابل از سوی افراد مسلح به گروگان گرفته شدند. 

گروگانگیرها که بنابر شواهد مستدل از اعضای حزب حرکت اسلامی ازبکستان بودند، 19 تن از این مسافران را پس از حدود سه ماه رها کردند، اما مابقی آن‌ها را در گروگان نگهداشتند. 

بی‌خبری از آخرین وضعیت گروگان‌های ربوده شده تا 4 شب پیش ادامه داشت تا مقامات محلی ولایت زابل اعلام کردند، نیروهای وابسته به گروه داعش هفت نفر از غیرنظامیان گروگان گرفته شده را کشته‌اند. 

غلام جیلانی فراهی، مسئول امنیت ولایت زابل تاکید کرد، بعد از آغاز درگیری میان نیروهای وابسته به داعش و گروه طالبان، گروگان‌ها از سوی جنگ‌جویان ازبکستانی سربریده‌ شدند. 

به گفته وی گروگان‌های که سر بریده شدند، شامل سه زن و چهار مرد بودند که در میان آن‌ها، دختر بچه 9 ساله نیز به چشم می‌آید. 

اعلام خبر سربریده شدن این افراد در حالی منتشر شد که اعضای خانواده و بستگان آن‌ها از زمان ربودن این مسافران در کابل خیمه تحصن برپا کرده و خواستار رهایی این گروگان‌ها شده بودند. 

بریدن سر هفت مسافر در زابل، واکنش‌های تندی را برانگیخت. رییس جمهور در اعلامیه‌ای این حادثه را محکوم و «آنرا نشانۀ زبونی و شکست دشمنان افغانستان خواند. در پارلمان نیز اکثر نمایندگان با اظهار نظرهای تند، خشم خود را از وقوع چنین جنایتی اعلام و از دولت خواستار پاسخگویی شدند. 

در همین حال نزدیکان و مردم غزنی پس از تحویل اجساد به آنان با تشکیل ستادی، تصمیم گرفتند که هفت جسد سربریده شده هزاره جاغوری در زابل را رای دادخواهی از غزنی به کابل انتقال دهند. اعضای ستاد مذکور هشدار دادند، اگر دولت در قسمت انتقال قربانیان به کابل همکاری نکند، خودشان اجساد را از غزنی به کابل انتقال خواهند داد. 

سرانجام کاروان سوگوار مردمی حامل اجساد کشته‌شدگان زابل، پس از ساعت‌ها چانه‌زنی با حکومت، عصر روز سه شنبه از ولایت غزنی به کابل رسید. 

اجساد این کشته‌شدگان در حالی به غرب کابل رسید که هزاران مرد و زن سوگوار که منتظر رسیدن این اجساد بودند، با رفتن به پیشواز این قربانیان، پیکرهای آن‌ها را تا مصلی شهید مزاری، در غرب کابل انتقال دادند. 

ابتدا قرار بود صبح روز چهارشنبه در مراسمی با حضور خانوده‌های قربانیان و همچنین مردم عزادار مراسم تشییع آنان برگزار شود اما پایان شب سه شنبه، ستاد انتقال اجساد تصمیم گرفت، به نشانه اعتراض به عملکرد دولت، از صبح چهارشنبه با سازماندهی یک اجتماع بزرگ اعتراضی، تابوت‌ها را در برابر ارگ ریاست‌جمهوری و دفتر سازمان ملل متحد در کابل قرار دهند. 

از صبح چهارشنبه ساعت 8 نیز، انبوهی از جمعیت معترض تابوت‌های اسیران سربریده شده را روی دوش خود برداشته و به طرف ارگ در حرکت شدند. 

 شعار‌های مرگ بر حکومت؛ رهبر بی‌کفایت نمی‌خواهیم، دولت بی‌کفایت جنایت جنایت، از جمله مهم‌ترین شعارهایی بود که صبح چهارشنبه در فضای کابل طنین انداز شد. 

از صبح چهارشنبه نیز، بخش‌های وسیعی از شهر کابل به ویژه مناطق غرب کابل در تعطیلی کامل قرار گرفت، دکان‌ها و فروشگاه‌ها بسته شدند همچنین ماموران پلیس به ویژه نیروهای واکنش سریع در مسیر این اعتراض مستقر و مسوولیت تامین امنیت معترضان را به عهده گرفتند. 

هر چند محمد اشرف غنی، روز سه شنبه به مردم و خانواده‌های قربانیان تسلیت گفته بود اما معترضان به این گفته‌های وی بسنده نکرده و مهم‌ترین دلیل این اقدام خود را اعتراضی به سکوت مقامات ارشد دولتی دانستند. 

آنان معتقد بودند، در مدت 9 ماهه اسارت مسافران ربوده شده، دولت آنگونه که باید اقدامات لازم را انجام نداده و اینک نیز پس از کشتار فجیع آنان نیز سکوت اختیار کرده است. 

به گفته شاهدان عینی، عامل مذکور جدی‌ترین دلیل حضور جمعیت بی‌سابقه در خیابان منتهی به ارگ ریاست جمهوری بود و اکثر شعار‌ها و پلاکارد‌ها نیز رهبران دولت وحدت ملی را نشانه گرفته بود. 

همچنین با توجه به حضور یک دختر بچه 9 ساله در میان کشته شدگان، جمعیت کم سابقه‌ای از زنان کابلی در این تجمع حضور داشتند و تابوت زنان کشته شده نیز بر دوش آنان بود. 

به گفته حاضران در محل راهپیمایی، نظم و ترتیب خاصی در میان تظاهرات کنندگان به چشم می‌خورد و برخلاف برخی ادعاهای رسانه‌ای، از تمامی اقشار مختلف شامل هزاره، تاجیک وپشتون در این تظاهرات حضور داشتند. 

رفته رفته از ساعت 12 ظهر بر تعداد جمعیت معترض افزوده شد بگونه‌ای که نیروهای امنیتی علاوه بر استقرار تعداد بالای نیروهای پلیس در ورودی اصلی کاخ ریاست جمهوری، مجبور به اجرای محدوده ترافیکی در خیابانهای منتهی به ارگ ریاست جمهوری شدند. 

در همین حال، مردمی که در نزدیکی کاخ ریاست جمهوری توقف کرده بودند، آرام آرام از بی‌توجهی مقامات نسبت به حرکت خود به سطوح آمده و تعدادی از آن‌ها سعی در بالارفتن از دیوار کاخ و ورود به محوطه اداری شدند. 

پس از این اتفاق، نیروهای امنیتی با شلیک‌ هوایی درصدد پراکنده ساختن معترضین برآمدند. در همین حال، صدای شلیک پراکنده‌ای از اطراف نیز بگوش رسید و جمعیت سراسیمه محل تجمع اصلی در مقابل در ارگ را ترک کردند. 

اگرچه رهبران معترضان از مردم خواستار ادامه حضور و حفظ آرامش شدند، اما جمعیت متفرق و تعدادی مجروح که به گفته شاهدان عینی مورد اصابت مستقیم گلوله قرار گرفته بودند، در میان جمعیت وحشت بوجود آورده و آنان را از محل اصلی درگیری دور کرد. 

در همین حال، معترضانی که همچنان در محل حضور داشتند، با قرائت بیانیه‌ای که در پایان آن عنوان ستاد مردمی استقبال از شهدا و جامعه‌ای مدنی افغانستان آمده است خواستار رسیدگی به خواسته‌های خود شدند. 

در بخشی از این بیانیه‌ آمده بود: پیکرهای پاک شهیدان روی شانه‌های ماست و ما آمده‌ایم تا «دادخواهی ملی» خود را از هزاران حنجره فریاد کنیم. این دادخواهی، دادخواهی برای تأمین امنیت، به عنوان ابتدائی‎‌ترین حق شهروندی انسان این ملت است. این دادخواهی برای پایان دادن سکوت در برابر جنایت است. 

در همین حال، ارگ هم پس از اعتراض مردم نسبت به شلیک‌های صورت گرفته واکنش نشان داده و اعلام کرد که هدف از شلیک هوایی ممانعت از ورود تظاهرکنندگان به کاخ ریاست جمهوری بوده است و هرگونه خبر حمله به مردم معترض کذب است. ضمن اینکه حضور نیروهای امنیتی نه سرکوب تظاهرات بلکه برقراری امنیت بوده است. 

با ادامه تجمع معترضان در دروازه‌های ورودی ارگ ریاست جمهوری، هیاتی از جانب دولت مشغول مذاکره با تظاهرکنندگان شد. مراد علی مراد، معاون ستاد ارتش با حضور در میان تظاهرکنندگان با آنان شروع به مذاکراتی کرد در‌‌ همان زمان نیز بعد غنی در تلویزیون ملی سخنرانی کرد و به مردم قول داد، نگاهی قومیتی به این ماجرا در کار نبوده و انتقام خون شهدا را از داعش و طالبان خواهد گرفت. 

علیرغم گذشت 4 ساعت از شب، گفته می‌شود برخی تجمع کنندگان همچنان در محل ورودی ارگ ریاست جمهوری حضور دارند. همچنین 20 نفر از رهبران این تظاهرات در محل کاخ، مشغول رایزنی با اشرف غنی و شنیدن توضیحات وی هستند و به گفته برخی مقامات، دولت نیز 50 درصد خواسته‌های آنان را پذیرفته است. 

در ‌‌نهایت قابل ذکر است، آنچه که امروز به وقوع پیوست، علیرغم تلاش‌های صورت گرفته برای قومی نشان دادن آن، به واقع اجتماع عظیمی از تمامی اقشار مختلف مردمی بود که شاید در معدود دفعاتی همدلانه ضرورت اتحاد قومی را فریاد زده و از دولت بگونه‌ای مسالمت آمیز درخواست کردند، به نقش امنیت آفرینی خود تاکید و اهمیت ویژه‌ای دهد. 

این حرکت چند ده هزار نفری با مشارکت اقشار مختلف مردم در کابل نشان داد، طلب صلح و امنیت به دغدغه‌ای فرا‌تر از مسائل قومی تبدیل یافته و به دولتمردان نیز گوشزد کرد، این پیام مهم را دریافت و در راستای اجرایی شدن واقعی آن گام عملی بردارند.