چرا میدان فلسطین را سیاهپوش نکردیم ؟
سیاسیون از هر دو جناح تقریبا نسبت به این جنایت فجیع در خواب همیشه دست و پا می‌زنند و به بازی های جناحی خود تشنه ترند تا دفاع خشک و خالی از ملت و کشوری که بیش از ۷۰ سال است که غریبانه در اسارتند.
اکبر نبوی در یادداشتی درباره جنایت اسرائیلی‌ها علیه بشر و حقوق آن نوشت: در یک روز ـ فقط یک روزـ (جمعه دهم فروردین نود و هفت) نزدیک به 16 فلسطینی کشته و بیش از 1400 مجروح شده‌اند.
از شبه روشنفکران وطنی و غرب زدگان مفلوکی که حتی میزان الحراره انسانیتشان را نیز باید غرب تنظیم کند، نباید توقع داشت، اما جوانان غیرتمند چرا خاموشند؟ چرا مجلس عزا نمی گیرند برای این کشتگان مظلوم؟ چرا علمای دین همچون شهید مطهریِ دهه چهل، فریاد نمی زنند علیه این ظلم و جنایت آشکار؟ جوامع دانشگاهی چرا روزه سکوت گرفته اند؟ آیا نباید میدان فلسطین را سیاهپوش کنیم، پرچم عزا برافرازیم و با روشن کردن شمع و چراغ های لاله، اندوه خود را نشان دهیم؟
مطمئن باشید که جنایت دیروز گام نخست از نقشه جدیدی است که غرب به اضافه ی بن سلمان و آل نهیان و ... برای کشور و ملت_فلسطین نوشته‌اند. اگر از ما هیچ کاری بر نمی آید، دستکم می توانیم با فریاد رسا، ظلم ظالمان صهیونیست را محکوم و با مظلومان فلسطین همدردی کنیم.
ارسال نظر