وقاحتی که نقطه پایان ندارد

وال‌استریت ژورنال و دیگر منابع غربی این پیشنهادات را غیرقابل‌قبول! و زیاده خواهانه دانسته و متعاقبا از موضع سرسختانه تروئیکای اروپایی در استمرار تقابل با تهران و نهایی ساختن مکانیسم ماشه خبر داده‌اند.فارغ از صحت یا سقم موارد مطروحه در پیشنهاد ایران به غرب، لازم است به دو نکته اساسی در این خصوص اشاره کنیم:
نخست اینکه به لحاظ متنی ، حقوقی و فنی رقیق‌سازی ذخایر اورانیوم غنی‌شده ( بر اساس غنای ۶۰ درصدی) در ایران و تن دادن به یک سلسله تعهدات پادمانی و فراپادمانی در همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ، بالاترین و عینی‌ترین تضمینی است که ایران می‌توانست آن را جهت اثبات عدم انحراف برنامه هسته‌ای خود ارائه نماید. به عبارت بهتر، اگر طرف غربی واقعا درصدد مهار ابعاد نظامی ادعایی برنامه هسته‌ای ایران بود، رعایت همین دو تعهد برای رسیدن به این خواسته کافی و وافی است. بااین‌حال نوع موضع‌گیری سیاستمدارانی مانند امانوئل ماکرون رئیس‌جمهور فرانسه نشان می‌دهد که تروئیکای اروپایی واصلی‌ترین هدایتگر آن‌ها یعنی آمریکا اساسا به دنبال یک توافق واقعی نبوده، نیستند و نخواهند بود. عدم پذیرش این حجم از سخاوت ایران ( که البته در خصوص زیاده بودن  آن نیز گفتنی‌هایی هست) مترادف با پایان دیپلماسی هسته‌ای با غرب در آینده‌ای نزدیک است، مگر آنکه واشنگتن و تروئیکای اروپایی با تن دادن به تصمیمی اضطراری و واقعی به این بحران دست‌ساز و ابداعی خود پایان دهند.

 
نکته دوم اینکه در هر مذاکره‌ای، کف و سقف خواسته رقیب  و متعاقبا “نقطه اکسترمم”مذاکره بر اساس مطالبات عینی دشمن مشخص می‌شود.  در علم  آنالیز ریاضی، بیشینه (ماکسیمم)و کمینهٔ( مینیمم) یک تابع مشخص و به‌طور جمعی به آن‌ها  “اکسترمم‌ “اطلاق می‌شود. به‌راستی مختصات  نقطه اکسترمم معادله و تابعی  که غرب پس از فعال سازی مکانیسم ماشه در قبال ایران ترسیم کرده چیست؟! بررسی راهبردها و تاکتیک‌های مقامات غربی نشان می‌دهد  این نقطه اکسترمم “مهار حداکثری و چندجانبه ایران قدرتمند”است. اما تا زمانی که این نقطه اکسترمم در هم نشکند و مختصات آن تغییر نکند خبری از هیچ‌گونه توافقی با طرف مقابل نخواهد بود.تروئیکای اروپایی فرصت چندانی برای درک این حقیقت و جلوگیری از تبعات چکاندن ماشه هسته‌ای به‌سوی خود ندارند. درهرحال، توپ در زمین آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان است!