صعودی که تنم را از ترس لرزاند!

به گزارش پارس به نقل از فرادیدافراد مشتاق به انجام کارهای سخت از این دودکش‌ها بالا می‌روند. الستر لاوسن در «زلزنی برود» به این گروه می‌پیوندد، اما طولی نمی‌کشد که به شدت از کار خود پشیمان می‌شود. 

من از یک دودکش که قدمت آن به 120 سال پیش می‌رسد، بالا رفته‌ام و حالا در ارتفاع 40 متری از زمین قرار دارم. این دودکش در شمال شرق جمهوری چک قرار دارد. ترس و وحشت تقریبا دارد به من غلبه می‌کند. انگار پاهایم دیگر تحمل وزن بدنم را ندارند. من به پایین نگاه می‌کنم. همه چیز از اینجا کوچک است. 

من دو دستی به نردبان چسبیده‌ام. در این بین مارتین ویستِین، راهنمایم ازم پرسید: «داری میای بالا یا میری پایین؟» ترس حسابی به تمام وجودم رخنه کرده بود. به همین خاطر دوست نداشتم از جایم تکان بخورم، یعنی نه دوست داشتم بالا برم و نه دوست داشتم پایین بروم. آن دودکش 52 متر بود و ما دو سوم آن را بالا آمده بودیم. 

وحشت من برای دیگران انگار چیز مهمی نبود. آن‌ها بدون اینکه ککشان هم بگزد، از کنار من سبقت می‌گرفتند. چاره‌ای نداشتم.  اما سوال اینجا است که چگونه ماجرا را ختم به خیر کردم؟ 

چند هفته پیش گزارشی در مورد فعالیت‌های «اتحادیه صعودکنندگان دودکش‌های چک» خواندم. فعالیت اصلی این گروه همان‌طور که نامش پیدا است، صعود از دودکش‌های کشور چک است. اما آن‌ها خود را نسبت به حافظت از 5000 تا 6000 دودکش جمهوری چک مسئول می‌دانند. 

آن‌ها داشتند در مورد دو دودکش یک کارخانه نساجی در «زلزنی برود» در شمال شرقی شهر پراگ حرف می‌زدند و من را هم دعوت کردند که همراهشان بالا بروم. 

اعضای گروه در روزهای آخر هفته و یا تعطیلات رسمی در پایین یک دودکش جدید قرار می‌گذارند. مرد و زن با شغل‌های مختلف از طراحی گرافیک و مغازه‌دار گرفته تا حسابدار و دانشجو به اینجا می‌آیند. این افراد تنها یک چیز مشترک دارند و آن نیز علاقه برای صعود از دودکش‌ها است. 

حتی گروه‌های سنی نیز مختلف است. نوجوانان همیشه حضور دارند. حتی یک بار یک ورزشکار دوومیدانی 76 ساله نیز به اینجا آمد. من این را که شنیدم بیشتر به هم ریختم! این گروه بیش از 100 عضو دارد و یکی از اعضای معمولیِ آن «آگنس» است. آگنس می‌گوید که بیش از هر زن دیگری در جمهوری چک از دودکش‌ها بالا رفته است. او با افتخار می‌گوید: «یک بار تخمین زدم و به این نتیجه رسیدم که روی هم رفته در ده سال گذشته، از بیش 80 هزار متر صعود کرده‌ام. من عاشق ارتفاع هستم. عاشق هیجانی هستم که ارتفاع به من می‌دهد. منظره‌ی زمین از ارتفاع واقعا زیبا است. من حتی از اینکه در کنار دیگران هستم هم حس خوبی دارم. در اینجا همه پشت هم هستند و این چیزی نیست که در شهر به راحتی دیده شود.» 

مارتین ویستِین، دبیر اتحادیه، هم به اندازه بقیه وقت خود را صرف این گروه می‌کند. او هر آخر هفته با چند تا از دوستان فوتبالیِ خود سر قرارها حاضر می‌شود. او می‌گوید: «وقتی خلاف قدرت جاذبه حرکت می‌کنید، حس آزادی خاصی دارید. زیرا به بالای دودکش نزدیک می‌شوید و از آن بالا به مناظر زیبای پایین خیره می‌شود. این حس اعتیادآور است. همین عشق من به صعود از دودکش‌ها باعث شده تا به سراسر کشورم و همچنین کشورهای شرق اروپا سفر کنم و مناطق زیادی را ببینم. نحوه ساخت این دودکش‌ها واقعا فوق‌العاده است.» 

از او پرسیدم که آیا همسر و اعضای خانواده‌ات هم عاشق این تفریح هستند؟ 

او در پاسخ گفت: «همسرم از پنج دودکش صعود کرده و همین مقدار برای او کافی است. پسرم از 100 دودکش و دخترم هم از بیش از 20 دودکش صعود کرده است. به نظرم آن‌ها این حس را درک می‌کنند.» این باشگاه فعالیت‌هایش را به جمهوری چک محدود نمی‌کند. اعضای این باشگاه از 1500دودکش دیگر در کشورهای اروپای شرقی و مرکزی صعود کرده‌اند که یکی از آخرین دودکش‌های آن، دودکش تربولیه در اسلوونی است. آن‌ها البته تمایل دارند که از دودکش گرس 2 در قزاقستان (412 متر) نیز بالا بروند. 

جمهوری چک به اندازه کافی دودکش دارد. طبق تخمین‌های این گروه، حدود دو سوم دودکش‌های کشور برای بخش خصوصی بوده و قدمت آن نیز بیش از 100 سال است. به گفته ویستین، یکی از مهم‌ترین وظایف باشگاه حفاظت از این «جواهر معماری» است. باشگاه «اتحادیه صعودکنندگان دودکش‌های چک» تنها گروه سازمان‌یافته دولتی است. این مسئله فرصتی ارزشمند برای حفظ دودکش‌های کنونی و احیای دودکش‌های تخریب‌شده جمهوری چک است. همچنین می‌توان با ایجاد پایگاه اطلاعاتی مناسب برای این دودکش‌ها، گردشگران را نیز جذب کرد. البته همه این مسائل شاید در حال حاضر کمی دور از ذهن باشد. تمام این ایده‌ها زمانی شکل گرفت که ویستین و دوستانش در دوران نوجوانی به دودکش‌ها نگاه می‌کردند و با خود می‌گفتند اگر از این دودکش‌ها بالا بروند چه اتفاقی می‌افتد! آن‌ها بالاخره در دهه 80 میلادی تصمیم گرفتند که از دودکش‌ها صعود کنند. مارتین ویستین حالا 53 ساله شده و یک مدیر ترابری بین‌المللی است. او می‌گوید: «به نظرم آن‌گونه که مردم فکر می‌کنند، خطرناک نیست. تمام افراد مجهز به کلاه و قلاب می‌شوند. ما در 30 سال گذشته، فقط یک مورد تلفات داشتیم. به اعتقاد ما اگر از خیابان‌ها پراگ پیاده یا با دوچرخه عبور کنید، احتمال مرگ شما نسبت به این کار بیشتر است. اما خب گاهی اوقات قرار گرفتن در ارتفاع 40 متری از زمین می‌تواند کمی سخت باشد.»