سرزمین مقاومت

بالأخره رسید؛ روزی که خصوصا از جمعه گذشته، خیلی بیشتر منتظرش بودیم. بازی‌ای که بردن در آن هم به معنای صعود است؛ هم به معنای جبران دوباره و کامل باخت مقابل انگلیس؛ هم به معنای شکست سنگین پروژه حمله به تیم ملی و خنثی‌سازی یک عنصر انسجام‌آفرین همچون فوتبال، هم شکست یک دشمن دیرینه. اما باخت مقابل آمریکا، معانی بالا را با خود به همراه ندارد و تنها یک حسرت سرد در ما به جا می‌گذارد. چراکه تیم ملی با پیروزی برابر ولز، آبروی زیادی برای خود خرید. اینکه مقابل آمریکا می‌بریم یا می‌بازیم، سؤالی است که پاسخ آن به شدت نامعلوم است و تنها سوت پایان داور بازی امشب می‌تواند آن را معین کند. اما آنچه با قطعیت می‌توان آن را پیش‌بینی کرد، این است که امشب یک شب حماسی خواهد بود.
چهار سال پیش، وقتی با مساوی مقابل پرتغال، از جام جهانی روسیه خداحافظی کردیم، فیفا در حساب اینستاگرام جام آن سال نوشت: «شما با خود شور و احساس به جام جهانی آوردید». ما پرتغال را نبردیم و حسرت بردی که استحقاقش را هم داشتیم می‌کشیدیم، اما یک طعم حماسی در کاممان باقی مانده بود. همچون طعم ملیح شیرینی یک شکلات که دقایقی بعد از جویدنش هنوز روی زبان‌مان می‌ماند. از آن عجیب‌تر، بازی مقابل اسپانیا بود. بازی‌ای که در آن باختیم اما آن طعم حماسی، باز هم بود. دراگان اسکوچیچ به کی‌روش توصیه کرده مقابل آمریکا تهاجمی به زمین بیاییم. دلیلی که ذکر کرده هم جالب بود: «حمله کردن و دفاع نکردن در DNA ایران است». منظور اسکوچیچ در فحوای کلام، احتمالا اشاره به همین روحیه حماسه‌طلب ایرانی است. دفاع و حمله در فوتبال معنای خودش را دارد و اگر بخواهیم این حرف را به ادبیاتی غیر فوتبالی ترجمه کنیم، می‌شود اینکه ایرانی نمی‌تواند بنشیند تا به او حمله کنند و حمله را با حمله دفع می‌کند. رسانه‌های خارجی پیروزی ایران مقابل ولز را دراماتیک توصیف کردند. پیروزی دراماتیک، یعنی پیروزی غیرقابل پیش‌بینی، پرماجرا، حماسی و برآمده از تلاش و انگیزه‌ای ویژه؛ نه یک پیروزی صرفا تکنیکی و فوتبالی. ما حتی شکست‌مان مقابل انگلیس را هم از حماسه و ماجرا خالی نگذاشتیم و رنگ عنصری حماسه‌بخش، در آن بازی هم دیده می‌شد.
با خودم فکر می‌کنم مردم هر کشوری دوست دارند کشور خودشان را با یک کلمه توصیف کنند. اگر ایران را بخواهیم با یک و تنها یک کلمه تعریف و توصیف کنیم؛ آن کلمه مقاومت خواهد بود. سرزمینی که به درازای تاریخ خود، تحت حمله و دروغ و خیانت و خشکسالی بوده و در برابر همه این‌ها، مقاومت کرده است. ایران سرزمین مقاومت است و آنچه در دی‌ان‌ای این ملت ریشه دوانده، همین عنصر حماسه‌بخش است. اسکوچیچ درست می‌گفت؛ تاریخ در ژنتیک ملت‌ها تأثیر می‌گذارد و آنچه بیگانه را به دشمنی نه صرفا با دولت، که با ملت کشانده، همین روح تثبیت‌شده است. 
مقاومت همواره زیبا و پیروزی‌آفرین است؛ این درس بزرگی است که از کربلا می‌گیریم. کافی است با فوتبالی که ارائه می‌دهیم، زیبایی خلق کنیم. هیچ‌چیز جز زیبایی پیروز و ماندگار نیست.