حالا وقت تنبیه پرستاران نیست

محمود عمیدی، عضو شورای مرکزی خانه پرستار نوشت: کرونا موج در موج پشت در سلامت کشور به کمین‌ نشسته است و هر روز قربانی می‌گیرد. حالا که بیش از ۲۵ فوتی و بیش از چندین‌هزار مبتلای علامت‌دار و ده‌ها برابر مبتلای بدون علامت، روی دست پرستاران مانده است، باز هم دست از وعده‌های استخدام و تمدید قرارداد با این گروه برنمی‌دارند. ناگوارتر از منعقدکردن قراردادهای ٨٩ روزه با وجود تداوم کرونا بیش از ٨٩روز، نحوه برخورد مسئولان با پرستارانی است که پیگیر حداقل‌های حقوق ازدست‌رفته‌شان هستند. نمونه‌ این قراردادها را در گیلان دیدیم که پرستاران را با وعده استخدام جذب بیمارستان‌های کرونایی کردند و با وجود تلاش‌های مدیران دانشگاه و فعالان صنفی، خود پرستاران و وعده‌های وزیر بهداشت، استخدامی اتفاق نیفتاد، قراردادی تمدید نشد و روند قراردادهای ٨٩ روزه همچنان ادامه دارد.

حالا در همین شرایط، اخراج پرستاران در دزفول که به سه ماه پرداخت‌نشدن حقوق‌شان اعتراض کرده‌ بودند، اوضاع را غیرقابل تحمل‌تر کرده است، از یک طرف پرستاران را اخراج می‌کنند و از طرف دیگر فراخوان جذب نیرو از سوی همان مرکز داده می‌شود و معاونت پرستاری و نظام پرستاری برای جایگزینی پرستاران از شهرهای دیگر به جای تمدید قرارداد با پرستاران معترض، خود جای تامل دارد.

ماجرا به همین‌جا ختم‌ نمی‌شود، اخیرا دانشگاه علوم بهزیستی تهران هم اقدام به برخورد با تعدادی از کارکنان بیمارستان رازی کرده است. پیش از نوروز ٩٩ تعدادی از کارکنان بیمارستان رازی تهران نسبت به موضوعاتی ازجمله نحوه اختصاص کارانه و محاسبه سختی کار، نحوه تقسیم پاداش کرونا و ... اعتراض کرده بودند و این اعتراض‌شان را به صورت کتبی برای مسئولان بیمارستان و بعد مسئولان دانشگاه می‌برند. پیرو همین مکاتبه‌ها، جلسه پرسش و پاسخ تشکیل می‌شود و درست بعد از آن جلسه، مسئولان اقدام به تنبیه فردی می‌کنند که از نظرشان لیدر اعتراضات بوده است، و او را به جای دیگری تبعید می‌کنند. سایر معترضان را هم به روش‌های مختلف تنبیه می‌کنند.

این اتفاقات در شرایطی رخ‌می‌دهد که فرمانداری شهرری و چند نهاد نظارتی دیگر هم کاملا در جریان موضوع بودند و جالب‌تر اینکه اول فرد را تبعیدمی‌کنند و بعد از هیأت بدوی تخلفات رأی مربوطه را صادرمی‌کنند و رأی غیرقطعی را چند روز قبل از صدور اجرامی‌کنند. حق هر کارمند و کارگری است که موارد غیرشفاف یا مبهم را مورد پرسش قرار دهد و تکلیف مسئولان هم روشنگری و پاسخ‌دادن است. نمی‌دانم در این شرایط معاونت پرستاری و سازمان نظام پرستاری چه نقشی دارد؟