مهدی جان! اینجا کودکان چند ماهه را دار می‌زنند…

به گزارش پارس ، وبلاگ حکمت ما نوشت:

جوان شیعه را جلوی دوربین سر می برند و ناموسش را به گلوله سربی می سپارند و فریاد الله اکبر سر می دهند…

کودک بچه های چند ماهه را به جرم اینکه از مادری شیعه متولد شده اند، دار می زنند، سر می برند یا گلوله ای در مغز کوچکشان خالی می کنند…

این حکایت روزگار ماست، روزگاری که تو امامش هستی و ما فارغ از قلب به خون نشسته تو، در تدارک جشن میلادت هستیم…

آقا… راستی، برایم جای سوال است، سوالی مبهم و وهم انگیز…

شما هم با ما شادی می کنید؟ می خندید؟ شما هم در کارناوال های خیابانی، با آهنگ های تند و ریتمیک و شاد، شربت های رنگارنگ، صدای شادی جمعیت و یا دخترکان بد حجاب و… همراه هستید؟

شما هم این شب ها را بی خیال مردمی هستید که در سوریه، بحرین، پاکستان، افغانستان، عربستان، فلسطین، لبنان، عراق و… سلاخی می شوند؟

بی خیال فقری هستید که مردم جهان را در کام خود بلعیده است، فقری که مردم آفریقا را به اسکلتی مبدل کرده است که رویش را پوستی سیاه کشیده اند؟

نمی دانم؟ …

نمی دانم، امام غریب من چه می کشد؟ با این همه غم چه می کند؟ و با غمی بزرگ تر، که غفلت ماست چه می کند؟

راستی امروز هم آن زن میانسال ناشناس را در کوچه دیدم…

همان که گاه گاهی پیدایش می شود، هنوز هم نتوانستم ردش را بزنم، تا برای کمک به او چاره ای بیندیشم، چون سایه ای می آید و در فضای کوچه ناپدید می شود…

با نایلونی در دست و چادری بر صورت کشیده، آشغال ها را با دقتی خیره کننده می کاوید، در نایلون دستش، تکه های شیرینی و میوه های دور ریخته شده خود نمایی می کرد.

شاید این روزها او نیز خوشحال تر از همیشه باشد، زیرا مردم به خاطر ایام میلادت بیشتر می خرند و بیشتر دور میچریزند و او نیز پیام این اتفاق شاد کننده را برای کودکان معصومش به خانه می برد…

دوباره آتش گرفتم و قلبم به درد آمد…

نمی دانم، قلب سیاه شده از گناه من که به این روز افتاد، پس قلب نازنین تو که لطیف ترین قلب عالم است، به چه روزی افتاده است؟ ما همین یک صحنه را می بینیم و به این روز می افتیم، تو هر لحظه و هر روز و همیشه شاهد میلیون ها از این دست اتفاقات هستی… چه می رود بر روزگارت آقا؟

بگذریم…

میلاد تو روزگارش رسیده است و به روال معمول باید مطلبی می نوشتم از سر احساسات و عواطف عاشقانه، تا به خیال خام خویش تو را خوشحال می کردم…

ترور، خون اما دلم پر بود از غفلت خودم و امثال خودم، و از ستم هایی که به مردم مظلوم جهان می شود، با خود اندیشیدم که تو لباس سیاه غمت را این روزها بیرون نمی آوری، آنقدر مظلومان را در خون خود غوطه ور می بینی که لباس عید را و لباس شادی را به تن نمی کنی…

تو هم مانند مادرت زهرا (سلام الله علیها) هستی، هم او که در شب عروسی لباس بهتر خود را به فقیری بخشید و خود لباس کهنه همیشگی اش را به تن کرد، او بهترین شب زندگی خویش را با فقیری همراه شد؛ اما تو هستی و جهانی از ظلم و ستم که بر مظلومان و ستم دیدگان می رود، و جهانی که میلیون ها گرسنه را بر خود جا داده است، کاستی ها و رنج هایی که از ظلم ستمگران و غفلت ما ایجادش کرده است…

حال و روز تو اما، آقا اصلاً دیدن ندارد…

راستی…

دعایمان کن، مثل همیشه که دعا برای ما فراموشت نمی شود…

دعایمان کن خدا عقلی به ما دهد و معرفتی، تا فرق موسم شادی و غم را درک کنیم و آنها را با هم اشتباه نکنیم، این روزها روزهای غم توست و باید به تو تسلیت گفت…

نکند با چشمانی به خون نشسته شادمانی ما را، و ما را در شادمانی ها تماشا کنی و از ما دل ببری، رهایمان کنی با این غفلت ابلهانه ای که به آن دچاریم؟

دعایمان کن آقا… فقط دعایمان کن…