اتحادیه بین‌المجالس شانه به شانه سازمان ملل، بدون حق وتو

 به گزارش پارس نیوز، یکصد و سی و نهمین نشست اتحادیه بین‌المجالس با شعار "رهبری پارلمان در ارتقاء صلح و توسعه در عصر نوآوری و تغییرات فناوری" با حضور نمایندگان مجلس شورای اسلامی در ژنو برگزار می‌شود.

نمایندگان اعزامی ایران علاوه بر شرکت در مجمع عمومی و شورای بین‌المجالس، در کمیته‌های دائمی صلح و امنیت بین‌الملل، توسعه پایدار و تجارت، دموکراسی و حقوق بشر، امور سازمان ملل، نشست زنان، نشست جوانان، نشست گروه آسیاپاسفیک و پنل‌های تخصصی حضور خواهند یافت.

سیده فاطمه حسینی (سرپرست هیات)، پروانه مافی، کاظم جلالی، على‌اصغر یوسف‌نژاد، سیدمصطفی ذوالقدر، محمدباسط درازهی، علی نجفی خوشرودی و اسفندیار اختیاری ۸ عضو مجلس شورای اسلامی هستند که به یکصد و سی و نهمین نشست این اتحادیه اعزام شدند.

کمک به صلح با گفت‌وگو، بدون آمریکا!

اتحادیه بین‌المجالس (Inter-Parliamentary Union) که به اختصار IPU نامیده می‌شود در سال ۱۸۸۹ با هدف کمک به صلح و همکاری میان ملت‌ها بوسیله گفت‌وگو میان پارلمان‌های جهان تأسیس شد؛ در حال حاضر ۱۷۸ مجلس از کشور‌های مختلف جهان و ۱۲ مجمع پارلمانی منطقه ای از اعضای وابسته این اتحادیه هستند دفتر مرکزی این اتحادیه در ژنو قرار دارد، باید گفت که جمهوری اسلامی ایران همواره یکی از اعضای فعال آن بوده است. این اتحادیه، نهادی غیردولتی محسوب می‌شود و رسالت آن پیشبرد صلح و امنیت از طریق گفت‌وگو‌های مسالمت آمیز، گسترش دموکراسی و تاکید بر رعایت حقوق بشر است و محیطی مساعد برای حل و فصل اختلافات و پیشگیری از منازعات و توسعه همکاری‌های چند جانبه میان کشور‌های عضو است.

اتحادیه بین‌المجالس جهانی را به لحاظ گستردگی و فراگیر بودن می‌توان با سازمان ملل متحد مقایسه کرد، با این تفاوت که در اتحادیه بین‌المجالس، پارلمان‌ها نقش‌آفرینی می‌کنند، همچنین این اتحادیه در نقش بازوی پارلمانی سازمان ملل متحد سالانه دو اجلاس اصلی برگزار می‌کند که روسا و سایر نمایندگان پارلمان‌های جهان در آن به تبادل نظر و تصویب قطعنامه می‌پردازند، در این اتحادیه مانند سازمان ملل متحد، نهادی مانند شورای امنیت به عنوان تصمیم‌گیرنده اصلی و با حق وتو وجود ندارد. بالاترین رکن اتحادیه، مجمع عمومی است که دارای کمیته‌های دائم صلح و امنیت بین‌المللی، توسعه پایدار، مالیه و تجارت، و دموکراسی و حقوق بشر است و بودجه عمومی این اتحادیه توسط اعضا تامین می‌شود، همچنین در حالی رژیم صهیونیستی عضو این اتحادیه است که آمریکا عضو آن حسوب نمی‌شود.

تاریخچه ایران در IPU

اتحادیه بین‌المجالس جهانی قدمتی بیش از یک قرن دارد و ایران به عنوان یکی از اعضای قدیمی آن در مهر ماه سال ۱۳۴۵ و به واسطه برخورداری از امتیاز میزبانی پنجاه و پنجمین کنفرانس بین‌المجالس توانست صاحب یک کرسی در کمیته اجرایی این اتحادیه شود که آن هم به مدت دو سال در اختیار احمد متین دفتر بوده است. با گذشت نزدیک به نیم قرن بار دیگر جمهوری اسلامی ایران توانست در کمیته اجرایی اتحادیه بین‌المجالس صاحب کرسی شود.

در یکصد و سی و سومین مجمع اتحادیه بین‌المجالس جهانی در سال ۱۳۹۴ کاظم جلالی به عنوان کاندیدای عضویت در کمیته اجرایی بین‌المجالس از منطقه آسیا-پاسیفیک معرفی شد که در نهایت او به همراه نماینده ویتنام به مدت چهار سال به عضویت این کمیته درآمدند و در جلسه پایانی شورای بین‌المجالس نیز این انتخاب به تصویب مجمع رسید، بدین ترتیب هیات پارلمانی بین‌المجالس جمهوری اسلامی ایران برای نخستین بار پس از پیروزی انقلاب اسلامی در دور نهم مجلس به ریاست علی لاریجانی موفق شد تا در یکی از ارکان مهم این اتحادیه صاحب کرسی شود که این دستاورد به عنوان نقطه‌ای زرین در عرصه قانونگذاری به حساب می‌آید.

تشکیل اتحادیه بین‌المجالس اسلامی توسط ایران

جالب است بدانید اتحادیه بین‌المجالس کشورهای اسلامی به ابتکار ایران در سال ۷۴ در خلال اتحادیه بین‌المجالس کشور‌های جهان تشکیل شد و سه سال بعد ۲۹ کشور عضو سازمان کنفرانس اسلامی، اتحادیه بین‌ا‌لمجالس کشور‌های اسلامی را به صورت جداگانه برگزار کردند. به این ترتیب اتحادیه مجالس کشور‌های عضو سازمان همکاری‌های اسلامی با حضور بیش از ۲۰۰ نفر از نمایندگان و مشاوران مجالس ۴۵ کشور عضو سازمان همکاری اسلامی، شامل ۱۸ رئیس و ۸ نائب رئیس مجلس و همچنین ۵ کشور و سازمان بین‌المللی، به عنوان ناظر، از جمله دبیرکل اتحادیه جهانی بین المجالس، دبیرکل سازمان همکاری اسلامی، دبیرکل بین المجالس عربی در روز‌های ۲۵ لغایت ۲۷ خرداد ۱۳۷۸ به ریاست علی اکبر ناطق نوری رئیس وقت مجلس شورای اسلامی برگزار شد.

اهداف مهم این سازمان معرفی و ترویج اصول والای اسلام با تاکید بر جنبه‌های گوناگون تمدنی آن، تحکیم و پشتیبانی از تحقق اصل اسلامی شورا در تمام کشور‌های عضو اتحادیه و پیشبرد این اصل مطابق با قانون اساسی و شرایط هر یک از کشور‌های عضو و ارائه چارچوبی برای همکاری و هماهنگی گسترده و ثمربخش میان مجالس و پارلمان‌های کشور‌های عضو، در سازمان‌ها و مجامع بین المللی بیان شده است.