به گزارش پارس نیوز، 

هرچقدر بخواهیم خودمان را قانع کنیم ساختار نظام بین‌الملل صلح طلب است به بن بست می‌رسیم چراکه نظام بین الملل بر اساس منافع کشورهای آمریکایی و غربی نوشته شده است و  منافع کشورهای آزادیخواهی همچون ایران در این چارچوب جایگاهی ندارند.

نمونه بارز این امر را می‌توان اقدامات نقض حقوق بشری آمریکا دید که اگرچه همه بر اشتباه بودن آن تاکید دارند اما کسی پاسخگوی این مساله نیست و در نهایت این زور آمریکاست که بر همه قوانین و معاهده‌ها و تصمیمات سازمان‌های بین الملل می‌چربد.

مصداق زورگویی آمریکایی را در قضیه برجام شاهد بودیم که عملا تنها به خاطر تضاد آن با منطق زور آمریکایی هوا شد و اگرچه هشدارهای لازم در این زمینه به دولت داده شده بود اما گوش دولت به این حرف‌ها بدهکار نبود و دولت راه تجربه شده‌‌ای را رفت که نتیجه آن اکنون هیچ فایده‌ای به حال هیچ کس ندارد.

در این شرایط با وجود نمونه‌های آشکاری که زورگویی آمریکایی از خود به نمایش گذاشته است، دولتی‌ها به دنبال تصویب لایحه جنجالی الحاق ایران به کنوانسیون مبارزه با تامین مالی تروریسم هستند و استدلال آنان در این زمینه مغایرت تصویب این لایحه با منافع آمریکا و رفع مشکلات در برقراری روابط بانک‌های ایرانی با بانک‌های خارجی است، مساله‌ای که در خوشبینانه ترین حالت خطرات بسیاری را برای ایران به همراه خواهد داشت.

مصداق زورگویی آمریکایی را در قضیه برجام شاهد بودیم که عملا تنها به خاطر تضاد آن با منطق زور آمریکایی هوا شد و اگرچه هشدارهای لازم در این زمینه به دولت داده شد اما گوش دولت به این حرف‌ها بدهکار نبود

اوایل تیرماه سال 95 بود که موسسه FATF در بیانیه‌ای ایران را به مدت 12 ماه از لیست سیاه  خود تعلیق کرد اما با این وجود همچنان اسم ایران در لیست کشورهای غیرهمکار و پرریسک (بیانیه عمومی) باقی ماند.وضعیتی که  در نشست های اوایل تیرماه و اواخر آبان ماه 96 هم تمدید شد و نهایتا در اواخر بهمن ماه 96 بود که مهلتی 4ماهه به کشورمان برای انجام اقدامات باقی مانده در «برنامه اقدام» داده شد که از جمله آن می‌توان به اجرای 9 اقدام مشخص از جمله تصویب لایحه الحاق کشورمان به کنوانسیون مبارزه با تأمین مالی تروریسم و اصلاح قوانین مبارزه با تامین مالی تروریسم و مبارزه با پولشوئی اشاره کرد.

در این شرایط اگرچه دولتی‌ها بر این مساله اصرار دارند که تصویب این لوایح چندگانه به ما در بسیاری از امور کمک خواهد کرد اما واقعیت روشنی که در این دوران پسابرجام با آن روبرو شدیم این بود که باوجود همکاری‌های گسترده ایران با  FATF از اواخر سال 94 تعاملات بانکی هر روز بدتر از روز قبل شده است.

اگرچه اکنون برجامی وجود ندارد و شرکت‌های اروپایی در حال ترک همکاری‌های خود با ایران هستند اما در دوران پسابرجام نیز بانک‌های متوسط و بزرگ خارجی تمایلی به همکاری با کشورمان نداشتند و حتی به جایی رسیدیم که بانک‌های چینی، ترکیه‌ای و صرافی‌‌های اماراتی که قبلا با ایران همکاری می‌کردند، هم امروزه این همکاری‌ها را محدود کرده‌اند.

مساله‌ای که وجود برجام شاید اندک امیدی را برای بهبود وضعیت اقتصادی ایران به همراه داشت، اکنون از دست رفته است و نکته ای که باید به آن نمایندگان مجلس توجه کنند آن است که تصویب چنین لوایحی با منافع ایران سازگاری ندارد و اشتباه خود را در تصویب 20 دقیقه‌ای برجام تکرار نکنند چراکه در غیر این صورت  FATF در ادامه مسیر راه را برای اعمال فشارهای بیشتر به ایران هموار می‌سازد و قطعا منجر به افزایش فشارهای اقتصادی و سیاسی به ایران خواهد شد و ایران را مجبور به پذیرش برجام‌های موشکی و منطقه‌ای خواهد شد.