هر ثانیه، 180 میلیون تومان/ مظلوم مثل پرسپولیس و استقلال

در فضای ملتهب فعلی طبیعی است که انتشار این خبر واکنش منفی هواداران پرسپولیس را به دنبال بیاورد. طی چند سال گذشته استقلالی‌‎ها دولت را به حمایت از پرسپولیس متهم کرده‌اند و حالا اتفاقاتی از این دست باعث می‌شود سرخ‌ها دست بالا را بگیرند و به طرف مقابل هجوم ببرند. این وسط تنها قربانی ماجرا خود دولت است؛ نهادی که با هر حرکتش به جانبداری از یکی از دو تیم سرخابی متهم می‌شود و در هر صورت بد و بیراه می‌شنود. آیا واقعا شأن دولت این است؟ آیا شأن دولت این است که تیم وزارت خارجه‌اش برای بخشودگی مطالبه 800 هزار یورویی ریزه‌اسپور از پرسپولیس با مقامات ارشد کشور ترکیه وارد مذاکره شود؟ آیا ارزش وزارت دفاع و وزارت خارجه مملکت بیش از هزینه شدن در این قبیل منازعات ناچیز و رنگی نیست؟ وضع طوری شده که وقتی پرسپولیسی بودن قاضی‌زاده هاشمی فاش می‌شود، جماعت عاصی او را هم از گزند سرزنش‌های تند و تهمت‌های ناروا در امان نمی‌گذارند؛ در حالی که وزیر پیشین بهداشت در دوره کارش شاید از ده کیلومتری یک زمین فوتبال هم رد نشده بود. حالا بگذریم از وزارت ورزش که رسما «گرگ دهن‌آلوده یوسف ندریده» است. الان در فضای مجازی هم خطای گرفته نشده پرسپولیس جلوی سپیدرود به آقای وزیر ربط داده می‌شود و هم جذب مرتضی تبریزی و صدور کارت بازی پاتوسی! این وضع ماست با تیم‌داری دولت.

بدون تردید بهترین راه دولت برای خلاص شدن از تمام این دردسرها، کندن دندان چرکی و واگذاری بی‌قید و شرط پرسپولیس و استقلال است. اینطوری نه وزرا بد و بیراه می‌شنوند و نه مردم ناچارند مدیران عموما ناکارآمد دولتی را در منصب اداره پرسپولیس و استقلال تحمل کنند. با این وجود همه می‌دانیم که واگذاری سرخابی‌ها به این راحتی نیست و هزار جور پرهیز اجتماعی و امنیتی دارد. در این شرایط بهتر است دولت حداقل به جای صدقه‌های گاه و بیگاهی که به پرسپولیس و استقلال می‌دهد و به خاطرش بدنام می‌شود، بیشتر تمرکزش را روی رفع مهم‌ترین مانع اقتصادی تاریخ فوتبال ایران یعنی مساله حق پخش تلویزیونی بگذارد. بدون شک اگر پرسپولیس و استقلال فقط به نیمی از سهم واقعی‌شان در ماجرای حق پخش برسند، آنقدر ثروتمند خواهند شد که دیگر نیازی به زمین تمرین قرضی وزارت دفاع و رایزنی وزارت خارجه برای یک بدهی چند صد هزار یورویی نداشته باشند. همه جای دنیا بین 50 تا 70 درصد تمام هزینه‌های باشگاه‌ها از محل حق پخش تامین می‌شود و این پول در اقتصاد کوچک و محقر فوتبال ایران قطعا می‌تواند از صددرصد هم تجاوز کند.

به این مثال دردناک توجه کنید؛ طبق اعلام بازرگانی صداوسیما، هر ثانیه آگهی قبل از همین بازی حذفی پرسپولیس و پدیده مشهد با تعرفه «طبقه 35+ 500درصد» محاسبه شده و این یعنی هر ثانیه آگهی پیش از این مسابقه حدود 180 میلیون تومان قیمت داشته است. حتی اگر حق پخش را به باشگاه‌ها نمی‌دهید، پول پنج دقیقه از آگهی‌های جذب‌شده قبل از هر کدام از مسابقات پرسپولیس و استقلال را به خود آنها بدهید تا ببینیم دیگر نیازی به صدقه دادن‌های دولت باقی می‌ماند یا نه؟ همه حقوق سرخابی‌ها -این دو گنج پنهان- نادیده گرفته می‌شود و بعد با اولین لبخند به آنها، این دو تیم سوگلی دولت و حکومت لقب می‌گیرند؛ آیا غم‌انگیز نیست؟