به گزارش پارس نیوز، 

در این هیچ شکی وجود ندارد که برانکو بهترین مربی خارجی تاریخ باشگاه پرسپولیس است که در این چند سال حضورش توانسته این تیم را به کلی تغییر دهد و چه در لیگ برتر و چه در لیگ قهرمانان آسیا نتایج درخشانی به دست آورده است و باعث شده تا او محبوبیت زیادی در بین هواداران تیم سرخ پوش پایتخت داشته باشد.

برانکو مانند هر مربی دیگری نقاط قوت و نقاط ضعف دارد و می شود او را مانند هر انسانی نقد کرد.

نقد جدی و بسیار ملموسی که به سرمربی سرخ پوشان وارد است تعویض های عجیبی است که او دارد. برانکو معمولا در دقایق پایانی تعویض های را انجام می دهد که اصلا هدف و رویه مشخصی ندارند.

پرسپولیس در دیدار برابر پاختاکور ازبکستان به گل نیاز دارد. برانکو با وجود آنکه بشار خسته شده و تیم توان حمله کردن را ندارد سروش رفیعی را در دقیقه ۸۸ به میدان می فرستد. طبیعی که این بازیکن بازیساز در چند دقیقه حتی به سختی می تواند توپ را لمس کند چه برسد به آنکه پایه گذار حملات تیمش باشد.

پرسپولیس به گل نیاز دارد اما با وجود آنکه مهاجمانی مانند سعید کریمی، مهدی شریفی و محمد امین اسدی روی نیمکت هستند اما برانکو در آزادی خیال تعویض کردن ندارد و حتی سروش گران قیمت را در دقیقه ۸۸ به میدان می فرستد و این در نوع خود بسیار عجیب است.

برگ برنده هر مربی تعویض های طلایی او است اما برانکو اصلا علاقه ای به دست زدن در ترکیب خود ندارد و به ندرت اتفاق می افتد که تعویض های او جواب دهند و نتیجه بازی را تغییر دهند و این نقطه ضعف بزرگی برای مربی چون برانکو به شمار می آید.

پرسپولیس در نیم فصل دوم نیمکت بسیار خوبی دارد و برانکو هر لحظه می تواند سبک بازی تیمش را تغییر دهد اما تعویض های او اصلا جواب نمی دهد و این باعث می شود تا تیم نتواند گاهی اوقات روند بازی خود را تغییر دهد.