حمله آدم فضایی ها به تورین

محمد شفیع اعجازی: هیچ کس نمی خواهد جای آن چندصد هوادار بخت برگشته ای باشد که از پشت تور دروازه بوفون، درمیان تعجب و حسرت، نمی دانستند چه تقدیری برای کاپیتانشان درحال رقم خوردن است. اگر فرض را بر این بگذاریم که خود سرنوشت هم غافل گیر نشده است هنوز یک سوال به قوت خود باقی می ماند: «کی تموم میشی آدم فضایی؟» 

زیدان پروژه صعود را در همان تورین قطعی کرد تا نه تنها تیم سابقش را شکست دهد، که ستاره تیمش هم رکورد او را در زدن گل های پوشکاش‌پسند بزند. نه تنها زیزو، که هواداران یووه هم چاره ای جز تشویق کریس نداشتند. تاریخ پس از یک دهه تکرار شد تا رونالدو هم مانند دل پیرو در خانه حریف تحسین شود. آنقدری که یادمان برود بوفون با کدام عقبه فوتبالی، تمام قافیه ها را جلوی رونالدو می بازد، یا ایسکو چطور مهره های رو به رویش را مبهوت هنر خود می کند؛ هرچند او به اندازه ما از هم عصر بودن با مسی و رونالدو، احساس خوشحالی نکند.

شاید وقت ایجاد رشته ای جدید رسیده باشد. جایی که ستاره های حریصی چون رونالدو، مسی یا حتی زلاتان را به جای فوتبال در اختیار داشته باشد؛ وقتی که در سرعت با بولت رقابت می کنند و در پرواز با جیمز! شاید آن روز بهتر بتوانیم لواندوفسکی، لوکاکو یا آگوئرو را ببینیم و بدون غیرمنتظره ها، وحشتی از ریختن چای روی پاهایمان نداشته باشیم.

اگر «وست‌ورلد» حکایت انسان هاییست که برای بی دغدغه گناه کردن و زندگیِ بدون عذاب وجدان به دنیایی جدید می روند، برای آدم فضایی های این فوتبال هم احتمالا عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی! جایی که بتوان زیر ذره بینشان داشت تا بفهمیم آتش بازی ها کجا تمام می شود یا کی قرار است از فتح قله های قدیمی و ساخت قله های جدید دست بکشند. دنیایی که در آن هرروز صبح با این جمله بیدار می شویم: سلام پوشکاش!