ایران در گروه مرگِ جام جهانی روسیه؛ تهدید یا فرصت؟!

هیجان و استرس سر تا سر وجود ایرانی هایی که در حال تماشای ثانیه به ثانیه ی قرعه کشی جام جهانی 2018 روسیه بودند را گرفته بود و نگاه ها به دست های کافوی برزیلی خیره شده بود، شاید کمتر کسی آرزو می کرد که بهترین تیم ملی تاریخ فوتبال کشورمان در گروهی قرار بگیرد که 2 تیم  از 4 تیم آن را اسپانیا و پرتغال تشکیل میدهند و لذت صعود از مرحله ی گروهی جام جهانی به اما و اگر و استرس های کاذب تبدیل شود؛ در واقع هیچ ایرانی ای علاقه نداشت بازی های تیم ملی در جام جهانی را با ناامیدی دنبال کند، اما متاسفانه اتفاقی که نباید رخ می داد رخ داد و در دستان کافو برگه ای بود که نام تیم ملی کشورمان بر آن نقش بسته بود ولبخندی که بر لبانش بود، جز تلخی حسی منتقل نمی کرد و ما را به کام مرگ فرستاد.

اتفاق ناگواری است زمانی که در بهترین شرایط به سر می بری و انتظار های بالایی از تو میرود در شرایطی قرار بگیری که به یکباره امید ها قطع بشود، شرایطی که تیم ملی کشورمان دچار آن شده کاملا چنین شرایطی است و میلیون‌ها ایرانی این جام جهانی را خیلی زودتر از جام‌جهانی های گذشته  برای تیم ملی کشورمان تمام شده می بینند!

اما باید‌ گفت‌ از جهاتی هم بد‌ نشد که در چنین گروهی قرار گرفتیم، گرچه از این به گروه مرگ تعبیر می شود و بدون شک مراکش هم در بازی اول میتواند بلای جان ایران باشد و کاری کند که خاطره ی تلخ بازی با مراکش به مراتب دردناک تر از بازی با اسپانیا و پرتغال شود، اما فراموش نکنیم که هیچ کاری نشد ندارد و مستطیل سبز چه در رده ی ملی و چه رده ی باشگاهی پر بوده از اتفاقات غیر قابل باور و فراموش نشدنی که هر کدامشان میتوانند برای ما و بچه های تیم ملی کشورمان امیدوار کننده باشند!

برای مثال اگر گروه مرگ دوره ی پیش را یادتان باشد  (ایتالیا، انگلستان، ارگوئه، کاستریکا) که به شدت دشوارتر از گروه مرگ این دوره بود و در حالی که اکثر افراد به کاستاریکا به چشم تیم چهارم این گروه نگاه میکردند، این کاستاریکا بود که با پیروزی در مقابل ایتالیا و اروگوئه ی مدعی و گرفتن تساوی از تیم ملی صاحب نامی چون انگلستان با ٧ امتیاز در اوج شگفتی سازی به عنوان تیم اول به مرحله ی بعد صعود کرد.

فراموش نکنیم که تیم ملی کشورمان با کارلوس کی روش به چه عزتی دست یافته و از استحکام بی نظیر خط دفاع کشورمان گرفته تا پیروزی و گرفتن تساوی در بازی های دوستانه ی بزرگ در مقابل شیلی، روسیه و... همه و همه نشانگر تیمی است که از جنوب غرب آسیا به سان یوزپلنگ برخواسته و آماده ی شگفتی سازی است؛ پس حالا چه فرقی میکند که جلوی اسپانیایی بایستد که ایسکو، آسنسیو، راموس و... ترکیبش را تشکیل میدهند و یا جلوی کریس رونالدو و پرتغالی بازی کند که دو سال پیش فاتح جام ملت های اروپا بوده است.

 اتفاقا چه بهتر که این یوزپلنگ تیز پا و جوان در سخت ترین شرایط مورد محک قرار بگیرد، و سربلند از امتحان بیرون بیاید؛ تا جام جهانی ٢٠١٨ روز های کمی باقی نمانده و تنها چیزی که بچه های کشورمان نیاز دارند انگیزه و دعای ملتمان است تا به خودباوری قابل توجهی دست پیدا کنند.