گفت‌وگو با محمدحسن صنوبر، پدیده نوظهور تیم‌ملی والیبال

پايگاه خبري تحليلي «پارس»- یکی از نکات مثبت تیم‌ملی والیبال ایران در لیگ جهانی ٢٠١٥ جدا از نتایجی که در ٢ بازی مقابل روسیه به‌دست آمد، اعتماد کواچ به چهره‌های جدیدی بود که تابه‌حال سابقه حضور در لیگ جهانی را نداشتند. بلندقامت‌ترین بازیکن لیگ برتر والیبال نیز یکی از همان‌هایی است که اولین تجربه خود را در لیگ جهانی پشت سر می‌گذارد و عملکرد خوبی هم در ترکیب تیم‌ملی داشت. او که بعد از مصدومیت فائزی در آمریکا در لهستان به جمع شاگردان کواچ پیوست، می‌گوید بازیکنان بزرگ تیم کمک زیادی به او کردند تا بتواند خودش را در تیم‌ملی جابیندازد. در ادامه گفت‌وگو با محمدحسن صنوبر را می‌خوانید:

 ٢ برد مقابل روسیه مردم را خیلی به مسابقات امسال امیدوار کرد.
خدا را شکر می‌کنم که توانستیم دست پر به تهران بازگردیم و می‌توانیم با آرامش گام به دور برگشت بگذاریم. خود بازیکنان شاید از همان ابتدا می‌دانستند که بالاخره روزهای خوب هم برای تیم‌ملی فرا می‌رسد اما یکسری طاقت نداشتند و نتوانستند چند بازی صبر کنند. متاسفانه برخی افراد با یک باخت همه چیز را زیر سوال می‌برند اما باید بدانیم که این رقابت‌ها، لیگ جهانی است و دست‌کمی از المپیک هم ندارد.

 ‌ در بازگشت به تهران بازیکنان و مربیان واکنش تندی به انتقادها داشتند، اگرچه کارشناسان معتقد هستند که همین انتقادها باعث شده بازیکنان به خودشان بیایند.

من که امسال به تیم‌ملی اضافه شدم و خیلی با جو سال‌های گذشته آشنا نیستم اما به گوش ما می‌رسید که دایما می‌گفتند بازیکنانی چون معروف و موسوی درحد خودشان نیستند و همین امر فشار روانی روی بازیکنان را ٢ برابر می کرد. اگر دقت کنید ما بازی به بازی بهتر شدیم و این نکته قابل ستایش است، نه قابل انتقاد. من بعد از اردوی چک و فنلاند به تهران بازگشتم و در بازی با آمریکا همراه تیم نبودم. بعد از ٢ باخت مقابل آمریکا ٥٠ نفر زنگ زدند که حیف شد به خاطر این بازی تیم‌ملی بیدار ماندیم اما انگار نمی‌دانند همین آمریکا ١٧ امتیاز از ٦ بازی‌اش گرفته است.

 ‌ جدا از شایستگی‌های تیم‌ملی برخی معتقدند روسیه هم قدرت سال‌های گذشته خود را نداشت. این موضوع را قبول داری؟

روسیه فقط پاسور اول و موزرسکی بازیکن قد بلند خود را در اختیار نداشت. اگر قرار است یک تیم با ٢ نفر قهرمان المپیک شود که والیبال دیگر حرفه‌ای نیست. به نظرم بازیکنان ما به خودباوری رسیدند و در بازی دوم مقابل روسیه دیدید که کاملا برتر بودیم.

 ‌ فکر نمی‌کنی اگر موزرسکی در ترکیب روسیه حضور داشت، بین او و تو که بلندقامت‌ترین بازیکن ایران هستی، جدال زیبایی ایجاد می‌شد؟

موزرسکی ٢١٧ سانتی‌متر است و من ٢١٠ سانتی‌متر. به‌هرحال انتظار او را می‌کشیدم اما به نظر می‌رسد که مصدوم بود. من بلندقامت‌ترین بازیکن ایران هستم و امیدوارم که بتوانم از این مشخصه خودم استفاده کنم.

 اولین تجربه‌ات را در لیگ جهانی سپری می‌کنی. استرس نداری؟

جا دارد از تک‌تک بازیکنان تشکر ‌کنم که مرا کمک کردند تا بتوانم بدون استرس کار کنم. در لیگ جهانی می‌دانی که باید مقابل بهترین‌های دنیا بازی کنی و همین موضوع استرس را دوبرابر می‌کند. هم بزرگان تیم راه را برای من هموار کردند و هم خودم خیلی زحمت کشیدم. واقعا هرکس جو داخل تیم‌ملی را ببیند، تعجب می‌کند که چقدر همه با هم صمیمی هستند. اگر بدانند که موسوی با چه زانودردی بازی می‌کند و بازیکنان در این ٣٥ روز که از خانواده خود دور بودند، چقدر سختی و بی‌خوابی کشیدند، دیگر شاید هیچ‌کس انتقاد نکند. باور کنید وقتی به لهستان رفتم و دیدم که بازیکنان با شرایط جسمانی نامطلوب و خستگی مفرط از آمریکا رسیدند، دلم برایشان سوخت. از سوی دیگر در تیم‌ملی نفر جدید و قدیم نداریم و نفراتی چون معروف و موسوی هم به بقیه کمک می‌کنند، نه این‌که آنها را با هر اشتباه زیر فشار بگذارند.

 ‌ نکته‌ای که واضح بود، عصبانیت کواچ کنار زمین است. او در چند صحنه سر خودت هم فریادهای بلندی زد...

به ‌هرحال هر مربی یک نوع تاکتیک دارد. بحث روانی در چنین مسابقات سطح بالایی بسیار مهم است. شاید کواچ تفکرش این‌طور است که باید سر یک بازیکن مثل من داد بزند و با یک نفر دیگر شوخی کند تا بتوانیم خوب بازی کنیم. به‌هرحال او کنار زمین استرس دارد و ما هم درکش می‌کنیم. به خاطر دارم کواچ مقابل لهستان یک صحنه سرم فریاد کشید که شنیدم گزارشگر تلویزیون هم شدیدا به آن پرداخته بود. من اصلا از این فریادها ناراحت نمی‌شوم و به خودم می‌گویم که نباید این رفتارها روی من تأثیر بگذارد.

 ‌ دور برگشت لیگ جهانی از روز جمعه آغاز می‌شود؛ چقدر به آینده امیدوار هستی؟

باید در تهران بتوانیم از حمایت مردم استفاده بهینه کنیم. زیبایی ورزش به همین است که در هر شرایطی نمی‌توانی بگویی برنده هستی. ما تمام تلاش‌مان را می‌کنیم تا هم آمریکا را شکست دهیم و هم روسیه و لهستان را. فکر می‌کنم که دور از دسترس هم نیست. با جو وحشتناکی که ایرانی‌ها در سالن آزادی برای حریفان به وجود می‌آورند، همه حریفان اسیر می‌شوند و نمی‌توانند کارایی خود را داشته باشند. حس می‌کنم که می‌توانیم به دور بعد برویم و آن‌جا هم موفق باشیم. البته از الان زود است که بخواهیم درباره دور بعدی صحبت کنیم.