تیم های عربی مرا بخواهند، قطعا می روم!

به گزارش پارس به نقل از شبکه ایران، درست زمانی که استقلال به یک بازیکن آماده در خط میانی نیاز داشت به روزهای اوج بازگشت. آن بازیکنی که با نمایش معمولی اش همه را ناامید کرده بود و انتقادهای بسیای را سبب می شد در هفته های اخیر به عصای دست امیر قلعه نویی بدل شده است. آری، از پژمان نوری حرف می زنیم. یک انزلی چی تمام عیار. مردی که به استقلال آمده است تا عمر فوتبالی اش را زیاد کند. استقلال برای نوری به مثابه خونی تازه بود. خونی در رگ های جسمی نیمه جان که انگار داشت آخرین نفس هایش را شماره می کرد. نوری اکنون نه در اوج اوج اما به روزهای خوبش بازگشته و اگر همین رویه را پیشه کند شاید بتوان جسارت به خرج داد و گفت او به اوج بازگشته است. گفت و گو را با هافبک- مدافع استقلال از نقطه ای آغاز کردیم که این روزها به معضل بزرگی برای استقلال بدل شده؛ از جدایی ها، از پیشنهاد های میلیاردی تیم های عربی که یکی یکی بازیکنان را به آن ور آب می برد.

خودت را بگذار جای نکونام یا منتظری و تیموریان. اگر الان تیم های عربی به تو پیشنهاد بدهند حاضری در این شرایط که استقلال به شدت در مضیقه بازیکن است این تیم را ترک کنی؟

مگر چند سال دیگر می توانم فوتبال بازی کنم و از این پول ها در بیاورم که این پیشنهاد را رد کنم؟ بله، به من هم اگر چنین پیشنهادهایی شود می روم. این طبیعی است. چند سال دیگر هیچ کس سراغ من را نمی گیرد. من می مانم و خانواده ام. تک و تنها. باید فکر آن روزها بود. الان است که به اسم من پول می دهند، فردا که پیر شدم هیچ کس نگاهم هم نمی کند.

جایی برای احساساتی شدن وجود ندارد؟ اینکه به خاطر تیم، به خاطر هواداران یا اینجور مسائل قید جدایی را بزنی و به تیم های دیگر بروی؟

من به همه تیم هایی که برایشان بازی کردم عرق داشته ام. چه در پگاه، چه در پرسپولیس و ملوان و چه حالا که برای استقلال بازی می کنم اما مگر اینجا پول بازیکنان را سر وقت می دهند که یک فوتبالیست دلخوشی داشته باشد؟ روزنامه ها را که نگاه می کنی مدام واژه میلیاردی را می بینی درحالی که خیلی از فوتبالیست های ما در طول یک فصل ۳۰ درصد از پولشان را هم نمی گیرند. یکی از دلایلی که باعث می شود بازیکنان به اصطلاح بروند آن ورآب همین خوشقولی تیم های خارجی است. آنها پول را سروقت می دهند. خوب هم می دهند. اینطوری آینده من و خانواده ام تامین است. مطمئن باشید هر بازیکنی پیشنهاد خوب داشته باشد می رود. جایی برای احساساتی شدن وجود ندارد. اگر بگویم دارد به شما دروغ گفته ام.

همین حالا استقلال با مشکلات مالی روبرو است اما شما دم نمی زنید. چرا هیچ وقت اعتراضی به این موضوع ندارید؟

اگر من الان به استقلال عرق نداشتم شروع می کردم به حرف زدن اما صادقانه می گویم الان شرایطی نیست که من بخواهم درباره مشکلات مالی باشگاه استقلال با شما حرفی بزنم. ترجیح می دهم سکوت کنم، چیزی نگویم و خودم را نگه دارم. اینطوری خیلی بهتر است.

پس آنطورها هم که می گویی بی احساس نیستی!

نه آنطورها که فکر می کنی.

چرا استقلال را انتخاب کردی؛ صادقانه جواب بده.

تا الان هم همه سوال ها را صادقانه جواب دادم. می دانید چرا استقلال را انتخاب کردم؟ چون می خواستم عمر فوتبالی ام بیشتر شود. در ملوان داشتم تمام می شدم. آنجا شرایط خوبی وجود نداشت. اوضاع نامناسب نبود. به همین دلیل آمدم استقلال. فکر می کنم تصمیم خوبی بود. تصمیمی که باعث شد من دوباره به شرایط آرمانی برگردم. در ملوان می ماندم فوتبالم تمام می شد.

شاید یک روز برگردی ملوان، به این فکر کردی؟

ملوان خانه من است. همیشه خودم را مدیون هواداران انزلی چی می دانم. روزهای خوبی را با مردم انزلی پشت سر گذاشتم و اگر روزی من را خواستند قطعا برمی گردم اما الان اولویتم استقلال است. به این تیم فکر می کنم و تمام تمرکزم را گذاشته ام روی بازی های این تیم.

گفتی آمدی که فوتبالت در ملوان تمام نشود. خواستی عمر فوتبالی ات بیشتر شود. هدف های ثانویه دیگری هم داشتی؟

نمی توانستم نسبت به تیمی که انتخاب می کنم بی هدف و بی انگیزه باشم. من به استقلال آمدم تا قهرمانی در لیگ را تجربه کنم. آمدم اینجا قهرمان شوم تا وقتی ۲۰ سال دیگر کارنامه فوتبالی ام را مرور می کنم ببینم که قهرمانی هایی در آن وجود دارد. دوست دارم بعد ها از استقلال و این روزها خوب تعریف کنم و دیگران هم لذت ببرند.

از انتخاب استقلال، تیمی که برخی بازیکنانش را وسط فصل از دست داد، با مصدومان زیادی مواجه شد و اکنون که می بینید فاصله امتیازی اش با دیگر رقبا کم شده راضی هستی؟

در استقلال آرامش دارم. اینجا شرایط خوب است و باید بگویم فراز و نشیب برای هر تیمی وجود دارد. هیچ تیمی نیست که به قول معروف یک کله تا آخر فصل همه را ببرد و قهرمان شود. قطعا جایی گیر می کند اما اینها مقطعی است. به نظر من استقلال هنوز هم شانس اول قهرمانی محسوب می شود و ما باید اینطور فکر کنیم که همه بازی ها تا پایان لیگ یک فینال است. بازی های سختی پیش روی ما است و امتیاز از دست دادن در هر یک از این بازی ها موجب می شود قهرمانی را از دست بدهیم. می خواهم حرف دیگری را صادقانه بگویم. اگر مس را می بردیم و آن غفلت ثانیه های پایانی نبود الان من به شما می گفتم استقلال قطعا قهرمان لیگ می شود.

این تساوی تردیدهای زیادی برای شما ایجاد کرده، می دانید چرا؟ ! چون استقلال روی کاغذ بازی های سخت تری نسبت به پرسپولیس دارد یا فولاد.

اگرچه معتقدم که روی کاغذ نمی شود نتایج بازی ها را تعیین کرد اما با شما هم عقیده ام که بازی های ما سخت تر از بازی های پرسپولیس و فولاد است. آنها بازی های راحت تری دارند اما به شرط اینکه تیم های پایین جدولی که بیشتر با پرسپولیس بازی می کنند تکلیف سقوط شان مشخص شود. در غیر این صورت آنها با مشکلات بسیاری مواجه می شوند چون همه آن تیم ها می خواهند در لیگ بمانند و این کار آنها را دشوار می کند.

بنابراین شرایط برای هر دو تیم یکسان است اما در نهایت کدام تیم قهرمان می شود؟ استقلال یا پرسپولیس؟

سوال سخت نپرسید. من پیشگو نیستم. چیزی که الان می بینید به نفع ما است. استقلال صدر جدول است و با وجود اینکه معتقدم می توانستیم مس را ببریم و فاصله مان را زیاد کنیم اما استقلال را شانس اول می دانم. همین حالا ما در شرایطی صدرنشین لیگ هستیم که مشکلات زیادی را پشت سرگذاشتیم. خیلی از بازیکنان ما از تیم جدا شدند و رفتند. مصدوم داشتیم، محروم داشتیم و مشکلاتی از این دست.
یکی از پرسش های ما از بازیکنان استقلال همین است. چرا استقلال با وجود تمام مشکلاتی که خودت می دانی و همه می دانند اینجای جدول است؟ قدری غیر عادی به نظر نمی رسد؟

غیرعادی نیست چون روی نیمکت استقلال مربی باتجربه ای نشسته است.

فقط امیر قلعه نویی؟ ! این وجه تمایز آنقدر اثرگذار است که با وجود تمام مشکلات صدرنشین باشید؟

خیلی تاثیر گذار است. مربی مغز تیم است و وقتی مغز تیم خوب کار کند همین می شود که می بینید. به قول شما شاید حضور استقلال در صدر جدول کمی عجیب و غیر منتظره باشد اما این کار شده است. چیزی که می بینید برآیند کار قلعه نویی و تلاش بچه ها است. خیلی از بازی ها بود که به ۱۵ نفر هم نمی رسیدیم در حالی که نیمکت برخی تیم ها داشت از ازدیاد بازیکن فوران می کرد. استقلال با دوازده، سیزده نفر خودش را به اینجا رسانده است که کار بسیار دشواری هم بوده… من چند سوال قبل تر به شما گفتم که دوست ندارم به یکی ازسوالات تان جواب بدهم. یکی از دلایل موفقیت استقلال همین است.

سوال درباره مشکلات مالی و سکوت بازیکنان… ؟

بله، من سکوت کردم. گفتم حرفی نمی زنم و جواب دادن به این سوال را می گذارم برای آخر فصل. دلیلی ندارد الان بخواهم با یکسری حرف ها هم اعصاب خودم را خراب کنم هم بازیکنان و هم مربیان را. مسوولان باشگاه هم دلخور می شوند و فردا که من را می بینند می گویند چرا این حرف ها را زدی. می ریزیم توی خودمان و تحمل می کنیم، آن هم برای موفقیت تیم. منتی نیست. برای خودمان این کار را می کنیم و می دانیم باشگاه هم دیر یا زود مشکلات مالی را حل می کند. ما بازیکنان بزرگ و باتجربه ای داریم که می دانند چه کار کنند.

اول فصل وقتی شما به استقلال آمدید انتقاد های زیادی بود. سن و سال استقلال توی ذوق می زد. شما میانگین سنی مطلوبی نداشتید و این نگران کننده بود.

الان تیم کجای جدول است؟ آیا باز هم نگرانید؟ بازهم فکر می کنید بازیکنان پا به سن گذاشته ای مثل من به درد تیم نمی خورند؟ نه، ملاک این نیست. ملاک آمادگی بازیکنان است. ملاک تجربه است. ملاک تاکتیک های تیم است. ملاک فکر مربی است. مربی می داند که در هفته های پایانی کدام بازیکن به دردش می خورد. مربی می داند که در این هفته ها چه فاکتوری بیشتر به کار تیم می آید. الان تیمی موفق خواهد بود که بتواند خودش را بالای جدول حفظ کند. خیلی تیم ها آمدند بالای جدول و رفتند. دلیلش نداشتن تجربه بود. استقلال اما بازیکنان باتجربه ای دارد. بازیکنانی که قادرند تیم را اینجای جدول نگه دارند.

اما خودت کلی قلعه نویی را دق دادی تا به اوج برگشتی. بهت برنخورد آقا پژمان اما هفته های اول آن بازیکنی که انتظار می رفت نبودی. افت محسوسی داشتی.

نه، به من برنمی خورد. همیشه انتقاد را دوست داشتم. درست است که زیاد روزنامه نمی خوانم اما با انتقاد هم مشکلی ندارم. از خودم هم می پرسیدید آن موقع ها می گفتم از خودم راضی نیستم. نه، راضی نبودم. آن پژمان، پژمان مورد علاقه خودم هم نبود. این پژمان اما دارد راه می افتد. از خودم راضی ام. شرایط خوب شده و من به آینده امیدوارم. حالا من یک سوال از شما بپرسم.

به نظر شما وقتی نکونام از لالیگا به استقلال آمد آن بازیکنی بود که انتظار می رفت؟

نه، هرگز.

من هم مثل نکونام هفته ها طول کشید به شرایط دلخواه برسم. هماهنگ شدن با شرایط آرمانی آن هم در تیمی مثل استقلال که هواداران زیادی دارد دشوار است. تعارف که نداریم. درست است که من باتجربه ام اما استقلال همیشه استقلال است و یک بازیکن حتی با پیشینه قوی باید خودش را با شرایط بازی در اینجا وفق دهد. من هم طول کشید آن بازیکن مورد نظر شوم.

انتخاب پست بازی ات چقدر در بازگشت دیرهنگام تو به شرایط آرمانی نقش داشت؟

من همیشه دوست داشتم در پست دلخواهم هافبک میانی رو به جلو بازی کنم. جایی که بتوانم خوب بدوم و بجنگم. هفته های اول شرایط بازی در این پست را نداشتم و استقلال هم گاهی وقت ها مدافع چپ کم می آورد و مربیان تصمیم می گرفتند از من استفاده کنند. من هم مشکلی با این موضوع نداشتم چون همیشه به تصمیم کادر فنی احترام گذاشته ام اما نمی توانستم آن بازی دلخواه را انجام بدهم. قبول دارم گاهی شرایط بد بود. الان که آماده شدم و هافبک چپ بازی می کنم هم بیشتر به چشم می آیم و هم شرایط خودم ایده آل تر است.

سوال کلیشه ای نپرسیدیم! به تیم ملی هم فکر می کنی؟

این یک واقعیت است که همه بازیکنان حال حاضر فوتبال ایران به تیم ملی فکر می کنند. حتی من که شاید از نظر بعضی ها شرایطم به تیم ملی نخورد. خب، من همیشه به تصمیم آقای کروش احترام گذاشته ام. چه آن روزها که دعوت می شدم و چه حالا که دعوت نمی شوم اما دوست دارم در تیم ملی بازی کنم چون می دانم می توانم در جام جهانی به تیم ملی کمک کنم. لازم به گفتن نیست. من در چند پست می توانم بازی کنم و خود کروش هم همین موضوع را می داند. بنابراین فکر می کنم هر وقت صلاح بداند من به تیم دعوت می شوم.

یکی از طرح هایی که میان اهالی فوتبال مطرح می شود این است که تیم ملی با ترکیب باتجربه به جام جهانی برود. درست همان کاری که در جام جهانی ۱۹۹۸ شد و تیم ملی با ترکیبی با تجربه و پا به سن گذاشته به این مسابقات رفت و نتایج خوبی هم گرفت.

درباره تیم ملی نگویید که شرایط خیلی بد است. الان تیم ملی درگیر دعوا و مشاجره است و من نمی دانم با این شرایط تیم ملی چطور می خواهد خودش را آماده جام جهانی کند! شرایط عجیبی بر تیم ملی حاکم است. همه با هم دعوا می کنند و این به ضرر تیم ملی است. فوتبال ما هم که تازه موقع امتحان یادش می افتد درس بخواند. درست مثل آن دانش آموزهای شب امتحانی که طول ترم را به استراحت و تفریح می گذرانند و بعد شب امتحان تازه می روند لای کتاب را باز کنند. اینطوری فایده ندارد و ما بیشتر آسیب می خوریم. الان تیم کره جنوبی ۱۵ بازی تدارکاتی برگزار کرده درحالی که همین تیم در مسابقات مقدماتی جام جهانی رفت و برگشت به ما باخت. آنها می دانند دارند چه کار می کنند اما فوتبال ایران سردرگم شده است. به نظر من باید زودتر بجنبیم. تیم ما فرصت زیادی از دست داده و باید شرایط را لااقل در این زمان باقیمانده تغییر دهیم.