مُهر توقیف برنامه «من یک نویسنده‌ام» از سوی رسانه ملی

این مترجم در یادداشتی نوشته است: «کوس فرهنگی‌ بودن شبکه چهار سیما به گوش هر کسی نرسیده باشد، به گوش مدیرانی رسیده است که حسابی در راه اعتلای «فرهنگ»، خاصه ترویج فرهنگ مطالعه تلاش می‌کنند؛ البته تلاش مدیران محترم مصداق این جمله معروف ویکتور هوگو است: «برای نابود کردن یک فرهنگ نیازی نیست کتاب‌ها را بسوزانید، کافی است کاری کنید مردم آنها را نخوانند.» خلاص. به همین دلیل وقتی از پخش برنامه «من یک نویسنده‌ام» به دلایلی کاملا واضح جلوگیری شد هیچ‌کدام از ۲۲ نویسنده‌ محترمی که به اصرار این حقیر مقابل دوربین قرار گرفتند، نه اعتراض کردند نه پرسیدند چرا این برنامه به چنین سرنوشتی دچار شد.

انجام مصاحبه‌های برنامه «من یک نویسنده‌ام» به تهیه‌کنندگی بابک میزانی به این حقیر پیشنهاد شد، آن هم به دلیل این‌که بتوانم از صبغه روزنامه‌نگاری‌ام استفاده کنم و چند نویسنده را به استودیو بیاورم. پس فهرستی تهیه شد اما چند روز بعد فهرست دومی در اختیارم قرار گرفت. قرار شد مصاحبه با چند نفر دیگر (زهرا حسینی، محسن مومنی‌شریف، صادق کرمیار، راضیه تجار، ناصر کشاورز، منیژه آرمین و خسرو عباسی خودلان) بر عهده بنده نباشد. مصطفی مستور، رضا امیرخانی، مجید قیصری، بلقیس سلیمانی، ناهید طباطبایی و چند نفر دیگر هم اصلا نپذیرفتند در این برنامه حضور داشته باشند.

مصاحبه‌ها اما انجام شد ولی بعد مهر توقیف خورد. این‌که گفته می‌شود «برنامه به دلیل شلوغی تقویم شبکه به زمان دیگری موکول شده»، شوخی بی‌مزه‌ای است. دلیلش هم ساده است: فهرست را مدیریت قبلی تایید کرده بود و مدیریت بعدی وقتی دید آن فهرست با نظراتش همخوانی ندارد ـ و به زعم آن‌ها نویسنده‌های غیرِخودی در برنامه حضور دارند ـ اولین کاری که کرد، ساده‌ترین کار بود: توقیف. این‌که فکر می‌کردیم می‌شود برای رسانه‌ای کار کرد که اعتقادی به هنرمند «خودی» و «غیرِخودی» ندارد، به خیالِ خام ما برمی‌گردد وگرنه قصوری متوجه مدیران محترم شبکه چهار نیست. چه ماموریتی بهتر از این که کاری کنیم مردم کتاب نخوانند، که مدام سرشان توی موبایل باشد، که مرگ تدریجی رسانه‌های مکتوب را رقم بزنیم و الخ. اصلا چه بهتر که نویسنده‌ای در کار نباشد که خودی و غیرِخودی‌ بودنش را دیگران تعیین کنند. کاش اینقدر برای مخاطب برنامه ارزش قائل بودند که بیانیه‌ای صادر می‌کردند و دلیل چنین کار مشعشعی را توضیح می‌دادند. ولی مهم نیست. ما کماکان کتاب می‌خوانیم. ما اگر پا نداشته باشیم روی دست‌هایمان راه می‌رویم.»