ظهر پنجره فولاد

آمنه اسماعیلی، داستان‌نویس

رضا که داشت کفش‌هایش را می‌پوشید، حس کرد مریم دارد نگاهش می‌کند. سرش را بالا آورد و گفت: «هوم؟ نگا داره حاج خانوم؟»

تو یه چیزی می‌خوای بگی نمی‌گی ولی حاج آقا...
وا... خب چی هست اونی که می‌خوام بگم؟ شما که ماشالا همه‌چی رو می‌دونی...

مریم ابروهاش را بالا انداخت و دکمه‌ی آسانسور را زد. رضا در آسانسور به تصویر مریم در آیینه‌ خیره شده بود و نمی‌دانست چطور باید گاهی افکارش را از مریم پنهان کند.

روبروی تابلوی اذن دخول در صحن رضوی ایستاده بودند و مریم گاهی لب‌هایش تکان نمی‌خورد و به رضا گوش می‌کرد که مثل همیشه با لحن و طمأنینه خاص خودش دعاها را می‌خواند... و گاهی که از کنار چشم به رضا نگاه می‌کرد و لبخند می‌زد، انگار پیش خودش می‌گفت: «چه خوب که کنار همیم...»

ساعت دو و نیم، حیاط گوهرشاد، خوبه؟ بریم ناهار بخوریم...
خوبه... دعا کنیم برای هم... برای همه دعا کنیم... راستی رضا! با مامانت تماس بگیر نگران نشه...

رضا سرش را تکان داد و همینطور که جلوتر می‌رفت دستش را به نشانه‌ی خداحافظی بالا برد.

در صحن عتیق، رضا از روبروی یکی از اتاق‌های انتظامات رد شد و صدای گریه‌ی دختر بچه‌ای پاهایش را متوقف کرد. دو سه ساله بود و روسری زد و نارنجی کوچک و براقی سرش بود و تارهای موهایش چسبیده بود روی پیشانی عرق‌کرده‌اش و چانه‌اش با هق‌هق یک کودک گم‌شده تکان می‌خورد.

رضا کمی سرش را به طرف اتاق خم کرد و دید که خادم نسبتا جوانی پایین صندلی دخترک روی زانوهایش نشسته و با شکلاتی در دستش، تلاش می‌کند که دختر را آرام کند.

صدای اذان از سمت سقاخانه و نقاره‌خانه آمد و بین بال‌های کبوتران پیچید. رضا از صدای گریه‌های دختر گم‌شده جدا شد و خودش را به صف نماز جماعت رساند. گاهی در رکعت اول و دوم که نباید چیزی می‌خواند، چشمانش گرد و خیره می‌شد و باز انگار در ذهنش به چیزی زل زده بود.

بعد از نماز یک زیارت جامعه کبیره از قفسه‌های ایوان طلای صحن عتیق برداشت و رفت پشت پنجره فولاد و از بین دریچه‌ها چشمش دنبال ضریح می‌گشت. کمی عقب ایستاد و آرنجش را به نرده‌هایی که بخش زنانه و مرانه را مجزا کرده بود، تکیه داد و به صدای پیرمردی گوش می‌داد که به زبانی که رضا چیزی از آن نمی‌فهمید، بلندبلند با آقا حرف می‌زد و گاهی سرش را بالا می‌گرفت و بلندبلند گریه می‌کرد.

مریم در حیاط گوهرشاد نشسته بود و سرش را تکیه داده بود به دیوار و چشمانش را بسته بود. رضا بدون اینکه چیزی بگوید آمد و کنارش نشست. مریم همینطور که چشمانش بسته بود، گفت: «اصلا هم نترسیدم... قبل از خودت اول بوی عطر کاپتان بلکت اومد...»