در دنیای لیلا حاتمی‌ها تو مریلا زارعی باش

سالها و ماه‌هاست که هربار سلبریتی‌ها اقدامی انجام می‌دهند و کاری می‌کنند که سوژه عام و خاص می‌شود، جماعتی هوچی‌گری انتقاد می‌کنند که چرا نسبت به بازیگران حساس هستند و انان عملا آزادند تا هر کاری را که دوست دارند انجام دهند، بی شک هر کس این آزادی را دارد اما با توجه به اینکه این مساله به منافاتی با مسائل کشور نداشته باشد.

لیلا حاتمی و مریلا زارعی هر دو از بازیگرانی معتبر کشور هستند که آثار خوبی را از هرکدام در ذهن خود به یادگار داریم و هر دو بارها از جشنواره فیلم فجر و حتی به طور مشترک سیمرغ گرفته‌اند اما چه مساله‌ای موجب می‌شود تا یکی بدون حاشیه‌سازی و زیرسوال بردن مملکت خود در جشنواره‌های خارجی حضور پیدا کرده و برای ایران افتخار می‌آفریند و دیگری رمز موفقیت خود را برای پیشبرد در کارش توهین و زیرسوال بردن کشورش می‌داند، به راستی وجه تمایز کاری این دو بازیگر در چیست.

اگر امثال زارعی‌ها در کار خود موفق می‌شوند و محبوبند به خاطر دعای مادران شهیدی است که بازیگر فیلم شیار 143 سعی کرد تا اندکی نقش مادران شهید را به خوبی در این فیلم به تصویر بکشد و در این راه سیمرغ واقعی را از الگوهای واقعی جامعه دریافت کرد

این تمایز را شاید در زمره مردمی بودن این دو بازیگر دانست که یکی شهرت و محبوبیت را به هر قیمتی می‌خواهد ودیگری سیمرغ واقعی را محبت مردم می‌داند.شاید هم به حرمت مادران شهیدی که اندکی سعی کرده است تا نقش آنان را برای مخاطب به تصویر بکشد، سعی می‌کند تا

چندی پیش بود که دست دادن و روبوسی لیلا حاتمی با یک مرد در یکی از جشنواره‌های خارجی حاشیه‌ساز شد و بسیاری این اقدام وی را مورد هجمه قراردادند و این بازیگر در نامه‌ای عذرخواهانه از ملت ایران نسبت به این کارش عذرخواهی کرد و متذکر شد که خود درصدد انجام چنین کاری نبوده است.

اما داستان به اینجا ختم نشد  و لیلا حاتمی در نشست فیلم مانی حقیقی در جشنواره کن که لیلا حاتمی هم در آن حضور داشت، با انگلیسی دست و پاشکسته‌ای اعتراض خود را به حاکمیت نظام اعلام کرد و پس از ان نیز گفت که این اولین باری است که موضوع گیری سیاسی انجام داده است. هرچند اعتراض وی چندان دستاوردی به جز ضایع شدن پیش نظام و ملت ایران نداشت و عملا جایزه‌ای نیز از جشنواره دریافت نکرد.

بی شک این مساله تنهاباری نیست که اتفاق افتاده است و می‌افتد و شاید بازیگران بسیاری باشند که راه لیلاحاتمی‌ها را طی کنند اما تنها در اینجا می‌توان آرزو کرد که ای کاش در دنیای سینمایی لیلاحاتمی‌ها افراد بیشتر راه مریلا زارعی‌ها را طی کنند و بی شک در این صورت دل مادران شهیدی که فرزندان خود را با دست خودشان به جنون با مرگ فرستادند، داغدار نمی‌شد.

به راستی اگر امثال زارعی‌ها در کار خود موفق می‌شوند و محبوبند به خاطر دعای مادران شهیدی است که بازیگر فیلم شیار 143 سعی کرد تا اندکی نقش مادران شهید را به خوبی در این فیلم به تصویر بکشد و در این راه سیمرغ واقعی را از الگوهای واقعی جامعه دریافت کرده است نه اینکه به خاطر اندکی شهرت و محبوبیت مملکت خود را بفروشد.