پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- علی علیزاده- در مباحث فضای مجازی در اطراف زلزله تهران برخوردم به حملات دین‌ستیزانی که شمشیر را بروی مومنانی میکشیدند که به طریق خود و با نشر آیه‌ای و یا دعایی و یا آموزش راه و رسم نماز آیات، آرامش میطلبیدند و برای بحرانی طبیعی در جهان‌بینی دینی خود معنایی می‌جستند. این شقه از دین‌ستیزی غلو شده  را در زمان زلزله کرمانشاه و اتفاقات مشابه این چند سال هم در فضاهای مجازی ایرانی مشاهده کرده‌بودم.

لازم نیست مذهبی باشی تا درک کنی نماز آیات یا ادعیه، چه کارکرد و قدرتی در اضطراب‌زدایی و آرام کردن فضای روانی فردی و اجتماعی‌ مومنین در بحرانها دارد. حمله و تمسخر کینه‌توزانه دین‌ستیزان تکفیری و‌ ناتوانیشان از درک سازوکاری چنین واضح و ساده، نشان میدهد عدم رواداری و عدم پذیرش دیگری چگونه خرد را حتی در شکل حداقلی‌اش تعلیق میکند.

و گمان میکنم متحجرانی که در چنین بحران‌هایی به جای التیام دادن جامعه مضطرب و نشان دادن توان و‌ ظرفیت گفتار دینی خود در اضطراب‌زدایی، تیغ بر گروه‌های متفاوت میکشند و بیدینان و کم‌دینان ‌و بی‌حجابان و گناهکاران را مقصر رنج و اضطراب و مرگ و زیر آوار رفتن دیگران میشمارند، در ایجاد چنین دوقطبی همدست آن دین‌ستیزانند.

فضای مجازی تکفیری زلزله تهران علی علیزاده