به گزارش پارس به نقل از قدس، ابتلاء از سنت های الهی است که به واسطه آن بندگان مورد آزمایش قرار می گیرند، آنچنان که خداوند در آیه 35 سوره مبارکه انبیاء می فرماید: «و شما را با آزمون بد و خوب مى آزماییم».

همچنین، خداوند در آیه 154 سوره مبارکه آل عمران درباره حکمت ابتلاء فرموده است: «براى این است که خدا آنچه را در سینه هایتان دارید بیازماید و آنچه را در سینه هایتان است پاک و خالص گرداند و خدا به راز سینه ها آگاه است».

امیرمومنان علی (ع) فرموده اند: «به ثروت و رفاه، دل شاد مشو و از تهیدستى و گرفتارى، اندوه به دل راه مده؛ زیرا طلا با آتش گداخته و ناب مى شود و مؤمن با بلا و گرفتارى.»

به تصریح آیات و روایات ابتلائات برای انسان نشانه از ایمان و نیز حب خدا است و آنها که مبتلا نمی شوند مغبوض خدا هستند.

پیامبر خدا (ص) می فرمایند: «خداوند انسان خبیثِ شیطان صفت را که بلاى جسمى و مالى نمى بیند، دشمن مى دارد.»

ایشان همچنین فرموده اند: «مؤمن نیستى مگر آنگاه که بلا و گرفتارى را نعمت شمارى و آسایش را محنت؛ زیرا بلاى دنیا ، نعمت آخرت است و خوشى دنیا، رنج آخرت.»

امیرمومنان علی (ع) نیز فرموده اند: «سلامت (بى بلایى)، خود براى دردمند بودن انسان کافى است.»

امام کاظم (ع) می فرمایند: «شما هرگز مؤمن نیستید مگر آن که بلا و گرفتارى را نعمت شمارید و آسایش و رفاه را مصیبت؛ زیرا صبر بر بلا و گرفتارى ارزشمندتر است از غفلت به هنگام آسایش و خوشى.»

همچنین، امام صادق (ع) فرموده اند: «بلا و گرفتارى زیور مؤمن است و کرامت خردمند؛ زیرا گرفتار بلا شدن و در برابر آن شکیبایى و پایدارى ورزیدن، مؤمن را شایسته نام مؤمن مى کند.»

پیامبر خدا نیز می فرمایند: «بنده اى نزد خدا گرامى نشد، مگر آن که بلا و گرفتارى او فزونى یافت.»

 

پی نوشت ها:

بحارالانوار

میزان الحکمه