به گزارش پارس به نقل از فارس، هفته نامه تایم در مقاله‏ ای به قلم کارل ویک (karl vick) نوشت: زمانی که دیپلمات‏ های انگلستان و فرانسه نشستند تا مرز‏ های خاورمیانه مدرن را بکشند، برای تعریف یک کشور به مشکل چندانی برنخوردند. مردم مصر ۱۰ هزار سال پیش از میلاد مسیح می زیسته‏ اند و تمدنی که در پشت اهرام ثلاثه دیده می‏ شود مربوط به ۲۷۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است. « تحسین بشیر» دراین رابطه قول معروفی دارد که در دنیای عرب تنها مصر است که یک ملیت بوده و بقیه کشور‏ های عربی تنها قبایلی با پرچم‏ های مختلف هستند.

بنابراین گزارش، حال اگر سرزمین فراعنه تحت تاثیر بهار عربی قرار گرفته است، سایر کشور‏ های عربی که درمقایسه با مصر، در راه تبدیل شدن به یک ملیت، حکم نوزادی را دارند، به طریق اولی دچار این پدیده خواهند شد.

همین ۱۰ سال پیش بود که رئیس جمهور یمن، علی عبدالله صالح نمی‏ دانست با شیخی که در صنعا، پایتخت یمن بر روی پلیس ترافیک - که جرات کرده بود ماشین این شیخ را برای رفت و آمد سایر اتومبیل ‏ ها بر سر یک چهار راه متوقف کند- اسلحه کشیده بود! چگونه رفتار کند. قوانین دولت مرکزی یمن نه تنها به کوه‏ های ناهموار شمال پایتخت نرسیده بلکه بعضی از کوه نشینان در خود پایتخت نیز قادر به تشخیص آن نیستند. چنین داستانی هیچگاه در مصر اتفاق نمی‏ افتد.

« ایلان میزراحی» معاون سابق موساد که معروف است منطقه را با خونسردی تماشا می‏ کند، در مورد مصر گفته است: « مصر همیشه به یکپارچگی ملتش افتخار می‏ کرده است. » وی همچنین گفته است: « بهار عربی یک علامت سوال در مقابل مفهوم ملت و کشور در خاورمیانه قرار می‏ دهد. »

این تعریف غیرمعمولی نیست. ارزیابی دیگری از دکتر محمد شتایه- که یکی از مذاکره کنندگان صلح و همچنین از مقامات ارشد بخش سکولار جناح فتح که حاکم بر کرانه غربی است می‏ باشد- شنیده شده است که در آن به تقسیمات قبیله‏ ای در لیبی و عراق و لبنان اشاره شده و اینکه خود فلسطین هم به دو قسمت غزه و کرانه غربی تقسیم شده است. وی اضافه می‏ کند که مشکل مهم سوریه نیز همین تقسیمات قبیله‏ ای است. شتایه همچنین گفته است که منطقه دچار تکه تکه شدن کامل شده و ملت به مناطق قبایلی تقسیم شده است و حتی برخی مناطق به صورت فرقه‏ ای کنترل می‏ شود و هدف هم همین بوده است.

سوال زیادی در مورد مرز‏ ها وجود ندارد. موافقتنامه« سایکسپیکو» که یک پیمان مخفی بین دیپلمات‏ های انگلیس و فرانسه که چند ماه پس از آغاز جنگ جهانی اول قلمروی امپراطوری عثمانی را تقسیم کردند همچنان دست نخورده باقی مانده است. سوالا ین است که مردم ساکنان مرزهاخود راچگونه می بینند؟ به عنوان یک شهروند؟ و یا به عنواناعضاییک فرقه، یک قبیله، یا یک دین خاص؟

در مصر، بسیاریازخشونت‏ های فرقه ای در دو سالبعد از سقوطحسنیمبارک رئیس جمهورمصر، توسط قبطی‏ ها مدیریت می شده است. امادر تاریخ ۲۳ ژوئن چهار نفر از شهروندانتوسطمصریان به دلیل شیعه بودن بدون محاکمه اعدام شدند. کسی هم به این نکته تاریخی توجه نکرد که هم شهر قاهره و هم معروف‏ ترین دانشگاه مذهبی آن یعنی الازهر مصر، در ابتدا توسط شیعیان تاسیس شده بود.

نویسنده خطوط اصلی شکاف در خاورمیانه را اختلافات شیعه و سنی دانسته و می‏ نویسد: خونریزی‏ ها در سوریه این فاصله را بیشتر می‏ کند. در سوریه شورشی‏ های سنی با دولت علوی اسد که با ایران و حزب الله متحد است، می‏ جنگند.

« میزراحی» این تقسیمات و اختلافات را چون آتش زیر خاکستر دانسته که در زمان حکومت حاکمانی چون صدام و حافظ اسد پنهان بوده‏ است و بمب‏ گذاری ها در حرم‏ ها و زیارت‏ گاه‏ های شیعیان در عراق توسط افراطیون و القاعده شاهد بر این مطلب است.

پس از وقوع درگیری‏ های سوریه معلوم شد که درگیری‏ های عراق پیش نیازی برای جنگ داخلی سوریه بوده است. راه پیمایی‏ های مسالمت آمیزی که به نام دموکراسی صورت گرفت به گردابی منجر شد که تا کنون حدود ۱۰۰ هزار قربانی در سوریه گرفته است.

دراین درگیری‏ ها، هویت‏ ها توسط یکمنطقبی رحمانهوسردتعریف می شود. نقطه عطفی از این درگیری‏ ها در شبکه‏ های اجتماعی در اوائل ژوئن چنین ظاهر شده است: شورشیان در پست‏ های فیس بوکادعاکردندکهبرادرزادهنخست وزیرکنونی عراق، نوری المالکی، در حالیکه به نفع دولت اسد مبارزه می‏ کرده است، در دمشق کشته شده است. در همین حال، دولت اسلامی در مصر نیز به نفع مبارزین سنی وارد عمل شده و به طور ماهرانه جوانان مصری را تشویق می‏ کرده است که به سوریه رفته و سلاح به دست بگیرند.

این حرکت نشانه وخامت اوضاع است. در ماه اوت، هنگامی که محمد مرسی، تنها چند ماه بود که در دفتر ریاست جمهوری مشغول به کار بود، به ایران سفر کرده و در کنفرانس کشور‏ های عدم تعهد در تهران شرکت می‏ کند. همچنین بعد از ۳۳ سال، پرواز‏ های مستقیم بین پایتخت دو کشور برقرار می‏ شود ولی، زمانیکه در ماه آوریل اولین پرواز صورت می‏ گیرد، سنی‏ های افراطی از حضور شیعیان در بین خود به خشم درآمده و به این امر اعتراض می‏ کنند. « هانی فحص» از علمای مذهبی لبنان در این رابطه گفته است: « هنگامی که کشور‏ ها ضعیف باشند، فرقه گرایی افزایش می یابد» و کشور مصر در عرض یک ماه ضعیف‏ تر هم می‏ شود.

نویسنده اضافه می‏ کند: در مصر، ارتش دوباره نقش خود را عنوان نگهبان ملت ایفا کرده است. این کشور از یک حکومت پلیسی تحت ریاست مبارک، به یک دولت ناامن در غیاب وی تبدیل شده است. اخوان المسلمین هم در ماه نوامبر رو به سوی شبه‏ نظامیان خود آورد زیرا حتی خود رئیس جمهور نیز دلائلی داشت که به خواست وزارت کشور برای حفاظت از کاخ هلیوپولیس خود شک کند.