اشک تمساح اروپایی‌ها برای ایران
ژنو مهم‌ترین شهر بین‌المللی اروپا و دومین شهر سیاسی و شناخته‌شده در جهان بعد از نیویورک، این روزها میزبان اجلاس چهل و پنجم شورای حقوق‌بشر است.
ژنو مهم‌ترین شهر بین‌المللی اروپا و دومین شهر سیاسی و شناخته‌شده در جهان بعد از نیویورک ، این روزها میزبان اجلاس چهل و پنجم شورای حقوق‌بشر است.
در زیر سایه کرونا، هیئت‌های کمی از پایتخت کشورها به این شهر رفته‌اند ولی این از حرارت و اهمیت آنچه این روزها در این شهر و با برگزاری اجلاس چهل و پنجم شورای حقوق‌بشر می‌گذرد، کم نکرده است. در این شهر دولت‌ها بر سر هم فریاد می‌زنند و سازمان‌های مردم‌نهاد هم بر سر دولت‌ها. گروهی هرروز در میدان معروف این شهر به نام میدان ملل یا به زبان فرانسوی ژنوی‌ها «ناسیون» جمع می‌شوند و یا از موضوعی انتقاد می‌کنند یا دولتی را مورد خطاب و عتاب قرار می‌دهند. دفتر کمیساریای عالی حقوق‌بشر خود را موظف به کمک به ارتقا حقوق‌بشر می‌داند و برای آن سازوکارها و روش‌های مختلفی پیش‌بینی کرده است! ولی این‌همه ماجرای حقوق‌بشر در ژنو نیست. حقوق‌بشر طیف بسیار وسیع و متنوعی از تمام شئون زندگی را در برگرفته است. از سیاسی‌ترین موضوعات تا فنی‌ترین آن. از بازداشت و زندان و اعدام گرفته تا تأثیر فناوری‌های جدید و مواد و زباله‌های سمی و حتی فعالیت کوچک‌ترین شرکت‌ها بر حقوق‌بشر. روز جمعه ۴۷ کشور در هفته دوم اجلاس چهل‌وپنجم شورای حقوق‌بشر و ذیل آیتم چهار دستور کار اجلاس‌های این شورا، بیانیه‌ای علیه ایران قرائت کردند. بیانیه‌ای کاملا سیاسی که البته هم به تأثیر کرونا بر شرایط سخت ایران اشاره داشت و هم از همکاری‌ها و تعاملات اخیر کشورمان با دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر تمجید شده بود. اما تهیه‌کنندگان این نامه و حامیان آن چشم خود را بر نقض حقوق بشر ایرانیان به خاطر تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا و همراهی برخی از کشورها با آن بسته بودند و مثل همیشه حتی نتوانسته بودند در ظاهر هم که شده جانب انصاف را رعایت کنند. اروپایی‌ها در ماجرای هفته‌های اخیر و ایستادن در برابر فشارهای آمریکا برای فعال کردن مکانیسم ماشه و تمدید تحریم‌های تسلیحاتی ایران در شورای امنیت، تا حدودی به بخش محدودی از تعهدات خود در قبال ایران عمل کردند، هرچند همگان می‌دانند که تا رسیدن به سطح یک‌طرف کاملا متعهد راه طولانی در پیش دارند و هنوز نتوانسته‌اند انتظارات حداقلی ایرانیان را برآورده کنند.
اقدام ۴۷ کشور عمدتا اروپایی در صدور بیانیه حقوق‌بشری علیه ایران که توسط آلمان قرائت شد بار دیگر امیدها را در دل مخالفان و معاندان و تروریست‌هایی که در کشورهای اروپایی و آمریکا پناه گرفته‌اند، زنده کرد گروهی که از شکست‌های مکرر اربابشان در شورای‌امنیت سرخورده و ناامید شده بودند و از همراه نشدن اروپایی‌ها با قلدری‌های کاخ سفید، افسرده.
کسانی که در خوش‌نشینی و با تبلیغ افکار و رؤیاهای پوچ و فریبنده بر شور و هیجان گروهی اندک از جوانان داخل کشور می‌دمند، بر موج اعتراضات هر از چند گاه سوار می‌شوند و وقتی این معترضان به تحریک همان خوش‌نشین‌ها، دست به اقدامات خلاف آسایش و امنیت و ثبات کشور می‌زنند و حتی مرتکب قتل عمد می‌شوند، به دست قانون می‌افتند، اشک تمساح می‌ریزند و می‌کوشند با به راه انداختن کمپین‌های مجازی، آن‌ها را از اجرای عدالت، فراری دهند و وقتی در مقابل ایستگاه دستگاه قضا قرار می‌گیرند و مجازات قانونی مصرح در قوانین کشور در موردشان اجرا می‌شود، شادی و شعف‌شان آشکار می‌شود و جوان قربانی را بهانه می‌کنند تا هم از نظام انتقام بگیرند و هم جوانان بیشتری را به این راه بیراهه بکشانند.
اسماعیل بقایی هامانه که چهره‌ای شناخته‌شده در مذاکرات برجام بود و دو سالی است در ژنو، ایران را در ده‌ها سازمان بین‌المللی مستقر در این شهر نمایندگی می‌کند در پاسخ خود خطاب به امضاکنندگان این بیانیه گفت: گروهی از کشورهای شمال به خود اجازه می‌دهند با خودبرتربینی از شورای حقوق بشر سوءاستفاده کنند و کشورهایی عمدتا از گروه جنوب را مورد تاخت‌وتاز حقوق‌بشری قرار دهند و به آن‌ها انگ بزنند.
همچنین سعید خطیب زاده سخنگوی وزارت امورخارجه در واکنش به بیانیه اتحادیه اروپایی در شورای حقوق بشر اظهار داشت: جمهوری اسلامی ایران، اقدام اتحادیه اروپا در ارائه بیانیه مشترک در شورای حقوق بشر را غیرقابل‌قبول می‌داند.
وی ارائه این بیانیه با رویکردی گزینشی و بی‌پایه را فاقد ارزش و اعتبار دانست و آن را در مغایرت بنیادین با رهیافت ارتقایی حقوق بشر ارزیابی کرد.
اروپایی‌ها قبل از احضار سفرای کشورمان در لندن، برلین و پاریس و قبل از این‌که چنین بیانیه‌های سیاسی را صادر کنند باید به این سؤال ملت ایران پاسخ بدهند که چرا در مقابل آثار حقوق‌بشری تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا علیه ملت ایران سکوت کرده‌اند؟ چرا شرکت‌های داروسازی همین کشورهای امضا کننده بیانیه، در حمایت از فردی که جان انسان دیگری را گرفته بود و به جرم خود هم اعتراف کرده بود، از صدور داروهای موردنیاز کودکان ایرانی خودداری می‌کنند؟ آیا در برابر فوت بیماران دارای بیماری خاص که به دلیل عدم دسترسی به دارو ،جان خود را از دست می‌دهند احساس مسئولیت انسانی ندارند؟ و آیا مسئولیت آن‌ها فقط در برابر قصاص انسانی است که مرتکب قتل عمد با نیت قبلی شده است؟
ارسال نظر