ماجرای خوابی که رهبر انقلاب دید

به گزارش پارس به نقل از مهر، حول و حوش سال ۴۶در روزهایی که اوضاع سیاسی مشهد پر از تنش و خفقان بود، آیت الله خامنه ای برای سومین بار به خاطر فعالیت های سیاسی شان دستگیر شدند. حول و حوش سال ۴۶در روزهایی که اوضاع سیاسی مشهد پر از تنش و خفقان بود، آیت الله خامنه ای برای سومین بار به خاطر فعالیت های سیاسی شان دستگیر شدند.

در همان زمان بود که شبی خواب امام خمینی (ره) را دیدند که پیامی را به ایشان می رساند. سال ها بعد، مرکز اسناد انقلاب اسلامی در خاطرات زندان ها و بازداشت های آیت الله خامنه ای ماجرای این خواب را منتشر کرد. هدایت الله بهبودی در کتاب « شرح اسم» می نویسد:

دوره ای وضع سیاسی مشهد سخت و تاب فرسا بود و مبارزان در رنج و خفقان بسر می بردند. میدان مبارزه جز تعدادی اندک، خالی از افراد بود، و همان یاران کم شمار نیز زیر سیطره دستگاه امنیتی گذران می کردند.

خواب دید، استاد و مرادش، آیت الله خمینی، درگذشته و جنازه اش در خانه ای نزدیک خانه پدرش، آیت الله سید جواد خامنه ای، قرار دارد. خود را در میان جمعیت انبوهی دید که برای تشییع آن جا گرد آمده بودند. اندوه و غم قلبش را می فشرد. تابوت را از خانه بیرون آوردند، روی دوش مردم قرار گرفت و جمعیت حرکت کرد. دید که در میان گروهی از علمای تشییع کننده، پشت تابوت گام برمی دارد؛ گریان و نالان. بلند گریه می کرد و از شدت تاثر با دو دست بر پایش می کوبید. آنچه بر ناراحتی او می افزود، بی خیالی برخی از روحانیان بود.

آنان با یکدیگر حرف می زدند و می خندیدند؛ کاری که در تشییع جنازه زشت است؛ حال چه رسد به تشییع آیت الله خمینی. اثری از غم درگذشت رهبر نهضت در چهره های آنان نمی دید. و او چاره ای جز صبر و دردی جانکاه در خود نمی دید. به آخر شهر رسیدند. بیشتر مشایعان بازگشتند. گروهی اندک اما، همچنان به تشییع جنازه ادامه دادند. خود را در میان آن ۳۰-۲۰نفری دید که همچنان تابوت بر دوش حرکت می کردند.

به تپه ای رسیدند. حال از آن تعداد ۵-۴ نفر بیشتر باقی نمانده بود. تابوت را بر بلندای تپه ای گذاشتند. به طرف پایین تابوت رفت. رفت برای خداحافظی، اما صورت امام را در آن سمت دید؛ دید که آرمیده است. ناگاه برخاست و نشست. چشمان امام، زیر پلک های بسته به حرکت درآمد و با انگشت سبابه دست راست به بالا اشاره کرد. وحشت کرد؛ زیاد. آقای خمینی برخاست و نشست.

چشمان امام بسته بود. انگشت سبابه اش را به پیشانی آقای خامنه ای رساند و آن را لمس کرد. با تعجب و حیرت به این صحنه می نگریست. امام لب گشود و به فارسی، دوبار به زبان فارسی گفت: تو یوسف می شوی… تو یوسف می شوی…

بیدار شد. همه جزئیات خواب را مرور کرد. شاید اول بار برای مادرش بازگفت. بانو خدیجه آن را تعبیر کرد و گفت؛ با غصه هم گفت؛ بله، تو یوسف خواهی شد؛ یعنی همواره در زندان خواهی بود. *