پايگاه خبري تحليلي «پارس»- محمد برقي- در چند روز اخیر دو اتفاق رخ داده است که موضع کشور را از نظر بین المللی تقویت کرده است، اما این اتفاق‌ها کمی‌ دور از انتظار بودند. 

اول این که ترکیه (پس از سفر اردوغان به ایران)، مصر و پاکستان (پس از سفر ظریف به پاکستان)، علی‌ رغم همراهی اولیه با عربستان در مورد یمن، از ورود به شکل حمله نظامی زمینی‌ خودداری کردند. این اتفاق مهم بود چون موضع عربستان را تضعیف کرد. 

کّل ارتش عربستان حدود ۲۲۰ هزار نفر است و عربستان حدود ۱۵۰ هزار نفر (حدود دو سوم) را در مرز یمن مستقر کرده بود که تنها توجیه آن قصد حمله زمینی‌ می‌‌تواند باشد. این که این حمله رخ نداد، عمدتا به علت انزوای عربستان است. 

شورای امنیت هم اگرچه قطع‌نامه تحریم نظامی حوثی‌ها را تصویب کرد، اما به نظرم حتی تصویب هم نمی شد، اثری نداشت چون هیچ کشوری به صورت رسمی‌ به حوثی‌ها سلاح نمی رسند و کانال غیر رسمی‌ هم با این قطع‌نامه‌ها بسته نمی شود. لذا در چنین وضعیتی عربستان راهی‌ ندارد، جز این که به راه حل ایران مبنی بر تشکیل دولت وحدت ملی‌ در یمن (شبیه عراق) تن‌ دهد و گسترش هژمونی ایران در مرز خود را بپذیرد. 

دوم این که در پی‌ سفر شمخانی به روسیه، تحویل اس‌ ۳۰۰ در دستور قرار گرفت. این اتفاق خیلی‌ مهمی‌ است. وجود این سامانه در کشور، در عمل یعنی این که از بین بردن تاسیسات هسته‌ای کشور از طریق حمله هوایی‌ چه با موشک و چه با هواپیما تقریبا غیر ممکن می‌‌شود. 

یعنی حتی مذاکرات به شکست هم برسد، دیگر غرب و به خصوص اسرائیل توانایی نابودی تاسیسات ایران با یک جنگ محدود را نخواهد داشت و لذا موضع ایران تقویت می‌‌شود. به نظر شما این دو اتفاق نتیجه تدبیر دولت روحانی است، یا از امداد‌های الهی است که دولت در آن نقشی‌ نداشته است؟