خوشحالی مفرط رسانه های عبری و انگلیسی را نمی فهمم از چیست.

به خاک و خون کشیدن یک باریکه 360 کیلومتر مربعی (غزه حدودا یک چهارم جزیره قشم خودمان است) با تراکم جمعیت یک و نیم ملیونی که حتی مردم امکان فرار و جابجایی را هم نخواهند داشت هنر نیست، حتی اگر اسم این دست بالای شان در جنگ را تادیب فلسطینی ها هم بگذارند.

به بهانه ربوده شدن 3 نفر صهیونیست که آخر هم هیچکسی نفهمید مقصرش که بود و ماجرا چه بود و هرچه اسرائیلی ها به حماس اتهام زدند نپذیرفت دوباره در ایام جام جهانی جنگی شروع شد که تا الآن در برابر آن 3 نفر صهیونیست حدود 80 فلسطینی شهید و 600 نفر هم مجروح شده اند.

نمی دانم در برابر همه اینها، تعداد تلفات صهیونیست ها در جنگ دو رقمی شده یانه ولی این اسمش پیروزی نیست و خوشحالی ندارد.

اساسا درگیری با مردمی که از ابتدایی ترین تجهیزات پدافندی هم برخوردار نیستند و با هواپیما با خیال راحت می شود خانه به خانه بالای سرشان رفت و بمب را در حیاط شان انداخت و برای شان دست تکان داد و برگشت اسمش جنگ نیست، اگرچه ما مظلومان همیشه تاریخ کماکان اسم آن را دفاع مقدس می گذاریم و باید نظاره گر باشیم و منتظر اعلام آتش بس و قطعنامه صلح از سوی سازمان ملل متحد.

عمله های خوشحال رسانه ای خوب می دانند مهمترین دست آورد دفاعی فلسطینی ها همین موشک های ام 75 است که چیزی شبیه یک چوب دستی یا یک لوله پلیکای 8 اینچی است که کلا 90 کیلوگرم وزن دارد.

جنگ ان شاا... زمانی شروع می شود که موشک 17 متری شهاب با هزار کیلوگرم کلاهک جنگی تاق باز وسط خیابان های اسرائیل دراز بکشد و آن روز از نو باید حال و روز این رسانه های خوشحال از کشتار مظلومان وبی گناهان را دید.

جام جهانی جنگ حماس خاک دفاع مقدس رسانه سازمان ملل متحد قشم وزن هواپیما