خیلی نیاز به بهره هوشی بالایی نداره که بفهمی برای ماندگار شدن و داشتن یه جایگاه واقعی توی قلب مردم، باید از خود مردم باشی. فقط کافیه به ذهنت در حد توانایی به یاد آوردن چند تا اسم فشار بیاری. کسایی که سالهای طولانی رونده شدن یا نشستن گوشه خونه، ولی چیزی از عشق مردم بهشون کم نشد.
میخوام بگم حتی اگه فقط به فکر جایگاه خودتی و برای موقعیت بهتر حاضری به هر ذلتی تن بدی و برای پیشرفتت هر اصولی رو زیر پا بذاری و هر کسی رو بفروشی، بازم باید اینقدر هوش داشته باشی که بفهمی غش کردن تو بغل دو تا مدیر موقت که میدونی پس فردا مثل تمام این سالها با همون اتوبوسی که اومدن، میرن، خیلی سرمایه گذاری ابلهانه و غلطیه...
خلاصه این که فردا اگه دیدی هیشکی دورت نیست و تنها موندی، نگو نمیدونستم. از ما گفتن...
پ.ن: عکس کمی به متن مربوط است.