سریال «بی‌قرار» آرمانی و «مینوِ» نچسب
«بی‌قرار» به دلیل امتیازهای فراوان اجتماعی، خانوادگی و دینی بسیار جلوتر از مجموعه تلویزیونی «مینو» قرار می‌گیرد؛ در واقع «مینو» در کار سازندگان آن یک نمره بزرگ منفی محسوب می‌شود.
به گزارش پارس نیوز، فصل نخست سریال «بی‌قرار» چهار سال قبل از تلویزیون پخش شد. با توجه به استقبال نسبی از این ملودرام خانوادگی- پلیسی و حادثه‌ای مسئولین تلویزیون وقت و همچنین "فلورا سام" تصمیم می‌گیرند فصل دومی هم این سریال "بی‌قرار" داشته باشد. اما با تغییراتی که در تلویزیون در بخش مدیریت رخ می‌دهد با آن که فصل دوم "بی‌قرار" ساخته می‌شود اما جلوی پخش آن از تلویزیون گرفته می‌شود. این اتفاق چهار سال به طول می‌انجامد تا اینکه بالاخره رایزنی‌ها، بازبینی‌های دوباره و نشست‌های عوامل سریال با مسئولین کنونی تلویزیون منجر به پخش فصل دوم سریال پخش می‌شود. بعد از مدتی روی آنتن شبکه دو سیما، جای خودش را از شب گذشته به فصل دوم «بچه‌مهندس» داد.
نمایی از سریال «بی‌قرار»- لاله اسکندری و محمدرضا شریفی‌نیا
«بی‌قرار» توانست شکل بگیرد
جبار آذین منتقد سینما و تلویزیون یک مقایسه‌ای بین «بی‌قرار» و «مینو» انجام داد. او در این نقد به خبرنگار خبرگزاری تسنیم، گفت: «بی‌قرار» به نوعی کار رو به جلویی از "فلورا سام" تلقی می‌شود. چرا که قصه‌های خانوادگی و اجتماعی خود را در بستر مناسبات اجتماعی امروز روایت می‌کند. درست است که از تاریخ تولید تا پخش سال‌ها می‌گذرد اما تازگی مضمون از دست نمی‌رود. زیرا کارگردان و نویسنده سریال کوشیده با توجه به نوع فرهنگ جاری در جامعه سلیقه مخاطب و همچنین رعایت عناصر و مولفه‌های زندگی دینی و اجتماعی کشور، سریال خودش را شکل ببخشد.
مخاطب از «بی‌قرار» ناراضی نیست
این منتقد سینما و تلویزیون تصریح کرد: مهمترین عناصری که ملودرام «بی‌قرار» را شکل بخشیده‌اند عناصری هستند که مورد توجه قشرهای مختلف از جمله خانواده‌ها قرار دارند. توجه به مسائل زناشویی از زاویه کودک‌محوری در این سریال مسئله عمده‌ای است که تقابل آدم‌ها را در دو جبهه خیر و شر دامن می‌زند. "فلورا سام" در این فصل دوم نسبت به فصل نخست این سریال بسیار موفق‌تر در نگارش فیلمنامه، پردازش شخصیت‌ها و کارگردانی ظاهر شده است. همچنین توانسته بازی‌های خوبی از بازیگران این سریال از جمله "لاله اسکندری" بگیرد و این ویژگی‌ها سبب شده مخاطب از تماشای "بی‌قرار" ناراضی نباشد.
«بی‌قرار» یک سر و گردن بالاتر است
آذین خاطرنشان کرد: به هر حال در کنار سریال‌های این روزهای تلویزیون که عمدتاً مجموعه‌های متوسط و زیر متوسط هستند، «بی‌قرار» به نوعی یک سر و گردن بالاتر است. چرا که کوشیده به همه عناصر موردنظر و مورد توجه مخاطب توجه لازم داشته باشد؛ به نوعی عامه‌پسند باشد. سریال «بی‌قرار» در مجموع با همه کاستی‌ها به ویژه در بخش‌های پایانی، اندکی شتاب‌زده به سوی شکل‌پذیری پلیسی و حادثه‌ای حرکت کرده اما توانسته مخاطب معمول تلویزیون را با خودش همراه کند و این امتیازی برای سازندگان این سریال و همچنین تلویزیون محسوب می‌شود.
سریال شبکه دو در مسیر اخلاق‌مداری دینی حرکت کرد
وی با اشاره به اینکه «بی‌قرار» در زمره سریال‌های اخلاق‌مدار متمایل به باورهای دینی تلویزیون قرار دارد، افزود: «بی‌قرار» در واقع برای توجه دادن خانواده‌ها از زاویه آموزش و توجه به مسائل باورهای اجتماعی و اعتقادهای دینی به پردازش شخصیت‌ها و به نوعی خلق ماجراهای سریال توجه کرده است. از همین منظر این ملودرام در زمره سریال‌های اخلاق‌مدار متمایل به باورهای دینی هم قرار دارد. ما در سبک زندگی ایرانی- اسلامی به مسائلی توجه داریم که این مجموعه کوشش کرده به نوعی در مسیر پیاده کردن این برنامه اجتماعی و زندگی خانواده ایرانی توجه لازم را صورت بدهد. البته در حد بضاعت سازندگان این سریال به توفیق نسبی هم رسیده‌اند.
نمایی از سریال «مینو»- محمود پاک‌نیت و پروانه معصومی
مهمترین اشکال «مینو» نزدیکی به «ماهوراست»
این منتقد سینما و تلویزیون اعتقاد دارد «مینو» تلاش می‌کند خودش را به «ماهورا» نزدیک کند، خاطرنشان کرد: سریال "مینو" یکی از محصولات سازمان هنری و رسانه‌ای اوج است و به نظر من در نوع تولیدات متنوع این سازمان جزو ضعیف‌ترین محصولات محسوب می‌شود. چرا که این سریال از چند منظر دچار لطمه و صدمه شده، چون مهمترین اشکال "مینو" شباهت موضوعی و مضمونی آن با فیلم سینمایی ماهوراست. سازندگان "مینو" قصد داشتند یک عاشقانه دفاع مقدسی بسازند اما آنچه به تصویر درآمده هم در بعد عاشقانه بودن این مجموعه و همچنین در ارتباط با دفاع مقدس تلقی کردن دچار مشکل اساسی است.
«مینو» نتوانسته باورپذیر باشد
وی افزود: این مجموعه نتوانسته از سطح آثار ضعیف تلویزیونی فراتر برود یعنی انتخاب بازیگران، عوامل سریال، کارگردانی ضعیف و پردازش ضعیف شخصیت‌ها، نگارش سطحی موضوعات در قالب فیلمنامه همه این عوامل سبب شده "مینو" سریالی جذاب نباشد. با اینکه به لحاظ محتوایی می‌توان مینو را جزو آثار با محتوا تلقی کرد اما همین محتوایی که در بستر دفاع مقدس قرار است تغییر و تحول شخصیت‌هایش را روایت کند به توفیق نرسیده چرا که بازی‌های ضعیف و بد هدایت شده کارگردان نتوانسته کاراکترهایی را خلق کند که تماشاگر آن‌ها را باور کرده و با شخصیت‌ها و حوادث ریز و درشت سریال همراه بشود.
اوج با ارائه «مینو» نتوانست از اعتبار «آسمان من» دفاع کند
آذین در خاتمه به تغییر و تحول نگاه سازمان اوج در سریال‌سازی اشاره کرد و گفت: با آنکه سازمان اوج کار سریال‌سازی در تلویزیون را با سریال قوی، با محتوا و مضمون تازه "آسمان من" ساخته کارگردان کاربلد سینما و تلویزیون محمدرضا آهنج شروع کرده اما عجیب اینجاست چرا این سازمان از کار قوی "آسمان من" به سریال ضعیف "مینو" رسیده است. اینجا سوالاتی برای مخاطب پیش می‌آید آیا تغییر و تحولی در نگاه و نگرش مسئولان اوج پیدا شده است؟ آیا از امکانات و هزینه‌های فراوان آن کم شده است که این اتفاق افتاده است. چرا که سریال "مینو" به دلیل ضعف‌های فراوان داستانی، بازی‌ها و کارگردانی نتوانسته حداقل مخاطبان خودش را همراه کند. اگر قرار هست مقایسه‌ای بین دو سریال "بی‌قرار" و "مینو" صورت بگیرد به دلیل امتیازهای فراوان "بی‌قرار"، این سریال بسیار جلوتر از مجموعه تلویزیونی "مینو" قرار می‌گیرد. "مینو" در کار سازندگان آن یک نمره بزرگ منفی محسوب می‌شود.
ارسال نظر