به گزارش پارس به نقل از کیهان: هافینگتون پست نوشت: اولین نشانه در سیاست ایران در سال ۱۹۸۸ در پایان جنگ ایران و عراق پدیدار شد. در آن زمان، تا حدی به دلیل نظر متحدان منطقه ای، آمریکا تصمیم گرفت به این علامت اعتدال، روی خوش نشان ندهد. آمریکا در عوض تصمیم گرفت عراق را به عنوان متحد خود در منطقه انتخاب کند و تقریبا تا زمان اشغال کویت در سال ۱۹۹۱ به حمایت از عراق ادامه داد. نتیجه آن جنگی خونین و عملیات موسوم به « طوفان صحرا» بود.
این روزنامه اضافه کرد: پس از آن در سال ۱۹۹۰، علی رغم تصمیم دولت رفسنجانی به بی طرفی در جنگ خلیج فارس، برخلاف تعدادی از کشورها که به نفع عراق موضعگیری کردند، و علی رغم کمک ایران در آزادسازی گروگان های آمریکایی در لبنان، آمریکا به سیاست مهار و منزوی کردن ایران روی آورد. یکی از وجوه این سیاست تصمیم آمریکا به حمایت از طالبان در افغانستان بود چرا که آن ها ضد ایران و ضد شیعه بودند. نتیجه آن بمب گذاری در سفارتخانه های آمریکا در کنیا و تانزانیا توسط القاعده، متحد طالبان، و وقایع دردآور یازده سپتامبر بود. در همین حال زمانی که ایران مجددا در سال ۱۹۹۴ از شرکت نفتی کونوکو دعوت کرد که در ایران سرمایه گذاری کند، آمریکا جلوی آن را گرفت و اولین دور از تحریم های آمریکا علیه ایران توسط کنگره این کشور در سال ۱۹۹۶ به تصویب رسید.
هافینگتون پست همچنین با اشاره به دوره اصلاحات خاطر نشان کرد: خاتمی، رئیس جمهور ایران در دوران زمامداری خود دو مرتبه دست به سوی آمریکا دراز کرد: اول در سال های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ در کمک به گذار مسالمت آمیز در افغانستان پس از دوران طالبان، پاسخ آمریکا در سخنان جرج بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا، درباره محور شرارت بازتاب یافت. دوباره در سال ۲۰۰۳ ایران توافق هایی را در تعدادی از مسائل حل نشده فی مابین ارائه داد که به معامله بزرگ معروف شد. ظاهرا نامه حاوی این توافق هرگز به روی میز مقامات بلندپایه نرسید. این روزنامه معتقد است آمریکا به خاطر بی اعتنایی به ایران در افغانستان و عراق شکست خورد.

القاعده ایران ایران و عراق خلیج فارس دولت رئیس جمهور سرمایه گذاری طالبان کاخ سفید کویت