پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- احسان رستگار- مردم همیشه در صحنه، یعنی رابعه اسکویی بره خارج سوژش می‌کنند، برگرده سوژش می‌کنند، فقط نمی‌دونم چرا این‌قدر می‌نالیم که «چرا این‌قدر تنفر در جامعه موج می‌زنه؟» خب چون رفتارمون تنفربرانگیزه، چون نگاهمون به هم‌دیگه، به چشم سوژه خنده و تمسخره!

روز می‌گوییم «هم‌را قضاوت نکنیم»، شب با قساوت تمسخر می‌کنیم.

شخصی به هر دلیلی، تصمیم اشتباهی گرفته و حالا داره سعی می‌کنه که اشتباهشو جبران و اصلاح کنه تا جایی که در توانش، اما ما به جای این‌که کمکش کنیم، تحقیر و تمسخرش می‌کنیم.

یه وقت هست شخصی خیانت ملی یا فعالیتی خطرناک علیه منافع ملی، امنیت ملی، جاسوسی و امثالهم رو انجام داده، خب حسابش کاملا جداست و ترحّمی نباید در کار باشه، اما یک بازیگر که از جم خسته شده و برگشته، شرایط سختی رو گذرونده، قابل ترحّمه، اما نه تمسخر!

البته بدیهی هست که بازگشت مجدد و اجازه‌ی ورود ایشون به سینما و مجموعه‌های صدا و سیما، کاملا بحثی جداست و تصمیم دربارش به این سادگی نیست، ولی دغدغه و مسأله‌ی نگارنده در این مطلب، رفتار اجتماعی خود ما مردم و جامعه با این اتفاقات و این افراد هست که متأسفانه اصلا قابل دفاع نیست.

انگار می‌میرم اگر شهوت تمسخر و شهوت تحقیر مون رو مهار کنیم.

آدم باشیم!