آژیر خطر سینمای پلیسی در ایستگاه هنر هفتم

وقتی در فضای مجازی تیتری با عنوان ژانر پلیسی را جستجو می کنیم، مطالب فراوانی را مشاهده خواهیم کرد که اغلب آنهابا این حسن مطلع و این مضمون آغاز می شوند. ژانر پرهیاهوی پلیسی آنقدر برای مخاطب هنر هفتم جذاب است که سینمای جهان میل و رغبت فراوانی نسبت به ساخت آن دارد.

حالا می توان درک کرد که شاید اولین دلیل ساخته نشدن این گونه جذاب وجود فاکتورهایی است هر فیلم ساز نمی تواند به آن برسد به عبارت دیگر سختی ساختن فیلم برای سینماگران زیاد است وآنها قید ساختن آن را می زنند.

در این میان وقتی موضوع ساخته نشدن فیلم های پلیسی در سینما را بررسی میکنیم مساله دیگری نیز خود نمایی میکند وآن هم وجود سریال هایی است که تلویزیون آنهارا پخش می کند سریال های پلیسی به عنوان رقیب جدی گوی سبقت را از حیث جذب مخاطب از فیلم های سینمایی ربوده است کاتبی معاون سینمایی ناجی هنر معتقد است:« کم بیننده ترین سریال های تلویزیون حداقل 4 یا 5 میلیون تماشاگر دارند این در حال است که پربیننده ترین فیلم های سینمایی بیشتر از 2یا سه میلیون تماشاچی ندارند بعلاوه اینکه تقریبا هزینه ساخت یک سریال 10 تا 15 قسمتی با ساخت فیلم سینمایی برابری می کند» از این سخنان آشکار می شود که متولیان ساخت فیلم های پلیسی سمت نگاهشان بیشتر به سمت تلویزیون است تا سینما.

از طرف دیگر جذابیت یک فیلم پلیسی به صحنه هایی مثل تعقیب و گریز، حادثه های مرگبار و این دست اتفاقات است  ولی قبل از هرچیز وجود داستانی مدون و پرکشش که ببینده نتواند آن را پیش بینی کند نیز مخاطب را به سمت و سوی فیلم های پلیسی می کشاند البته در مورد نبود صحنه های جذاب در فیلم های پلیسی، سرپرست ناجی هنر معتقد است:« هیچ گاه نباید سینمای ایران را با سینمایی که پر از تجهیزات و ادوات فیلم سازی است مقایسه کرد به طور حتم در سینمای ایران کمبودهایی وجود دارد» و یا هدایت سجادی کارشناس انتظامی ناجی هنر میگوید:« نمی توانیم برای هر فیلم بنز های پلیس را دچار سانحه کنیم به دلیل اینکه هزینه های تعمیر و نگهداری این خودروها سنگین است و از لحاظ مالی در مضیقه هستیم» .

حالا این سینمای پلیسی است که در میان نبود پول، وجود فیلمنامه مهیج و برخی معضلات دیگر،در سراشیبی سقوط قرار دارد و محصول آن وجود این فیلم هاست که هم اکنون مشاهده می کنیم ساخت.

درادامه این بحث می شود به موضوع دیگری نیز اشاره کرد وآن هم این که نگاه فیلم سازان به فعالیت های پلیس در کشور معطوف نیست و سینماگران راوی اتفاقات پیش روی پلیس نیستند  سعید راد در این باره معتقد است:« من دوبار در نقش پلیس در فیلم ها حضور داشتم.فیلم های پلیسی ما برگرفته از فیلم های« کیو کیو» غرب است در صورتی که پلیس ما این طور نیست پلیس ایران سرشار از غیرت و تلاش  و منحصر به فرد است نمی شود به این موضوع توجه نکرد》و یا سجادی به عنوان کارشناس انتظامی در این خصوص می گوید:« سمت نگاه اغلب فیلمنامه نویسان ما به سمت غرب است.اگر سینماگران در دل فعالیت های پلیس حضور یابند و بازگو کننده داستان های پلیس کشور باشند با همین بضاعت آثار سینمایی ارزنده ای ساخته خواهد شد» با این سخنان معلوم می شود این مطلب نقطه ضعفی در سینمای پلیسی است.

شاید سینمای ایران تا حدی در حوزه پلیسی -معمایی وارد شده و چند اثر از این  بخش بر پرده نقره ای سینما مشاهده شده است، اما در شاخه پلیسی -حادثه ای که به مراتب برای مخاطب جذاب تر است و در آن وجود قهرمان و حادثه های متعدد به همراه جلوه های میدانی و بصری شور اشتیاق را به همراه می آورد، در سینمای ایران موجود نیست در حالی که در کشور ما به واسطه گستردگی فعالیت های پلیسی -از مرکز شهر گرفته تا سرحدات کشور-و مبارزه با اشرار و گروه های خرابکار که پلیس درگیر آن است همواره می شود فیلم نامه هایی با کیفیت و پخته را به دست کارگردانان زبده سینما سپرد تا آثاری مهندسی شده و مخاطب پسند را به مخاطب سینما عرضه کند.

در این رابطه نظرها به سمت تهیه کنندگان است که در این رابطه با نویسندگان صاحب نظر تعامل داشته باشند.