پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- حجت‌الاسلام محمدرضا زائری- همیشه جاده مسیر سفر است و بهانه‌ای که مسافر را به مقصد می‌رساند.

هدف اصلی از حرکت، مقصدی است که مسافر عزم و آهنگ آن را کرده و جاده در مقابل آن چندان اهمیتی ندارد. اینکه جاده سرسبز و چشم‌نواز باشد البته خوشایند مسافر است، و اگر راحت و خوش‌مسیر باشد قطعا برای او بهتر است. بی‌تردید مشکلات و گرفتاری‌های جاده برای مسافر مانع و مزاحم به شمار می‌آید، اما مسافر بیش از همه و پیش از هر چیز به مقصد فکر می‌کند و برای همین اگر به جای پیاده‌رفتن بتواند از مرکبی استفاده کند حتما سواره خواهد رفت. اگر به‌جای خودرو بتواند بر هواپیما بنشیند و سریع‌تر به مقصد برسد قطعا خواهد رفت چون فقط رسیدن به مقصد و زودتر رسیدن به مقصد برایش مهم است.

زیارت اربعین کربلای حسینی با همه سفرهای دیگر در این نقطه تفاوت دارد.اینجا آنچه مهم است جاده است و مفهوم سفر، نه فقط رسیدن به مقصد یا زودتر رسیدن، بلکه اصل، حرکت در این مسیر است.

فلسفه این زیارت، بودن در این جاده و حرکت در این مسیر است. اصل کار «رو به راه بودن» است و قدم‌برداشتن در جاده‌ای که مهم نیست از کجا، به کربلا منتهی می‌شود؛ از تهران یا مهران، از قم یا رم، از پاریز یا پاریس... مسافر از هر جا که آمده باشد به یک مقصد رو کرده است و نفس در نفس مسافران دیگر، قدم به قدم با همسفران دیگر در یک جاده گام برمی‌دارد.

اینجا دیگر رسیدن به مقصد مهم نیست بلکه همین رو به مقصد داشتن اهمیت دارد و در جاده بودن. برای همین بسیاری از زائران وقتی پس از روزها و شب‌ها به کربلا می‌رسند از دور سلامی می‌دهند و عرض ادبی می‌کنند و بازمی‌گردند. گاه بیست و چند شب و روز در راه بوده‌اند اما شاید حتی نصف روز هم در کربلا نمی‌مانند و البته هدف آنها محقق شده است؛ تاول‌های پاهایشان را به خدا نشان داده‌اند، کفش‌های پاره‌شان را گواه گرفته‌اند، تن‌های خسته و کوفته را به شهادت آورده‌اند. مهم این است که در جاده‌ای گام برداشته‌اند که به سوی تجلی حق و تجسم عینی حق‌پرستی می‌رود؛ در جاده‌ای بوده‌اند که پایانش والاترین تجسد توحید و برترین مراتب بندگی خداوند است. کسی که در مسیر حرکت به سوی حسینی‌شدن باشد در مسیر «حق» است و اگر در هر لحظه زمان متوقف شود و چرخ هستی بایستد او رستگار است چون در جاده‌ای گام نهاده که فرشتگان، قدم‌های مسافرانش را می‌بوسند و خاک کفش‌هایشان را به دیده می‌کشند. اینجا همه رو به کربلا دارند؛ اینجا فقط «رو به راه بودن» کافی است. اینجا تنها جایی است که خود جاده مقصد سفر است.