به گزارش پارس به نقل از قدس، با توجه به دائمی و روزانه بودن فریضه نماز و پیوند عمیق آن با سبک زندگی همواره سوالاتی به ویژه از سوی نسل جوان نسبت به آن مطرح می شود از این رو، در سلسله مطالبی برخی از این پرسش ها مطرح و پاسخ مستدل به آنها ارائه می شود:

برخی می گویند بگذار تا در دوران جوانی به سر می بریم از جوانیمان نهایت لذت را ببریم و به اصطلاح عشق دنیایمان را بکنیم، بعد که پیر شدیم توبه می کنیم و آن وقت نماز می خوانیم! آیا چنین رویکردی ممکن است؟

سید حسن موسوی، کارشناس مرکز تخصصی نماز در پاسخ این پرسش می‌گوید:

اولا: هیچ تضمینی برای زنده ماندن انسان ها تا یک لحظه بعد وجود ندارد چه به اینکه بخواهد انسان برای خود وعده رسیدن به دوران پیری و کهنسالی تضمین کند. بهترین دلیل این مدعا هم تصاویر جوانان و نوجوانانی است که به بهانه های مختلف از دنیا رفته اند و دوران پیری را درک نکرده اند و ما هر روزه در گوشه و کنار خیابان نظاره گر تصاویر آنها می باشیم. بنابراین، این سخن تنها وسوسه از سوی شیطان برای دور کردن انسان ها از خداوند متعال است.

ثانیا: از کجا معلوم که انسان موفق به توبه شود چرا که بعد از اینکه انسان به گناه عادت کرد دلش سخت شده و دیگر هیچگونه رغبتی به توبه و بازگشت پیدا نمی کند و اگر بر فرض هم موفق به توبه شد باز هیچ تضمینی بر پذیرش توبه از سوی خداوند وجود ندارد.

ثالثا: روایات نقل شده گویای آن است که خداوند متعال عبادت جوانان را بیش هر چیزی دوست دارد و عبادت در این دوران به هیچ عنوان قابل قیاس با دوران کهنسالی نیست؛ که برخی از این روایات در ذیل می آید:

مباهات خداوند به عبادت جوان

رسول خدا (ص) می فرمایند: «خداوند به وجود جوان اهل عبادت بر فرشتگان مباهات می کند و می فرماید: «بنده مرا ببینید! به خاطر من چگونه از لذت جسمانی خویش گذشته است.»

برابری با عبادت هفتاد و دو صدیق

 رسول خدا (ص) در توصیه به اباذر فرمودند: «ای ابوذر! هیچ جوانی ترک دنیا و لذایذ آن را نمی کند و جوانی خویش را در اطاعت و عبادت پروردگار بزرگ صرف نمی نماید، مگر آن که خداوند اجر و پاداش هفتاد و دو صدیق به او اعطاء می فرماید.»

قرار گرفتن در سایه رحمت الهی

ایشان همچنین فرموده اند: «خداوند هفت گروه را در سایه رحمت خود جای می دهد، روزی که سایه ای جز سایه او نیست: اول زمامداران دادگر و دوم جوانی که در عبادت خداوند پرورش یافته باشند.»

امام باقر (ع) نیز به جوانان توصیه کرده اند: «ای طالب علم! نماز را به پا دار، قبل از آن که پیری و سستی فرا رسد، که آن وقت قدرت نماز گزاردن را نداری و برای تو میسر نیست (و شاید اشاره به پس از مرگ باشد)».