کودتای رژیم آل خلیفه علیه شیعیان بحرین

به گزارش پارس ، به نقل از فارس، حوادث بحرین این روزها تحت الشعاع جنایات تروریست ها در سوریه و تحرکات لحظه ای آمریکا و اتحادیه اروپا (حامیان تروریست ها) علیه نظام بشار اسد قرار دارد. غربی ها در رفتاری دوگانه در برخورد با حوادث منطقه، اقدامات نظام اسد در مقابله با تروریست ها را محکوم می کنند و با تحریف این اقدام و معرفی آن بعنوان حمله به مردم بی دفاع سوریه، مسئولیت ریخته شدن خون مردم این کشور را متوجه بشار اسد می کنند در حالیکه حدود سه سال از حوادث بحرین می گذرد و چشمان خود را بر روی جنایات رژیم آل خلیفه در حق شیعیان بحرین بسته اند، گویا هیچگونه ستمی بر مردم این کشور نرفته است.

در این مجال قصد داریم با مروری بر انقلاب مردم مظلوم بحرین به نکاتی درباره نحوه برخورد رژیم آل خلیفه و قدرت های بزرگ با شیعیان این کشور اشاره کنیم.

آغاز حرکت انقلابی مردم بحرین

مردم بحرین چند دهه پیش و همزمان با آغاز انقلاب اسلامی در ایران و با الگو گیری از مردم انقلابی ایران حرکت ضد استبدادی خود را علیه رژیم آل خلیفه آغاز کردند و با ورود به فراز و نشیب های این مسیر سخت، تجربه کم نظیری را در مسیر مقابله با دیکتاتوری به دست آوردند. تعقیب، دستگیری و شکنجه تا سرحد مرگ در زندان های مخوف آل خلیفه نتوانست انگیزه مردم را از ادامه این مسیر بازدارد و می بینیم که هنوز هم این حرکت تا سرنگونی رژیم آل خلیفه ادامه دارد.

شیخ عیسی بن سلمان آل خلیفه پدر ملک حمد بن عیسی (پادشاه فعلی) امیر وقت کشور کوچک بحرین با استفاده از نظرات مشاوران انگلیسی و در غیاب رسانه های خارجی در آن وقت، با بکارگیری روش ارعاب، سرکوب وحشیانه و گاهی اخراج و تبعید تعدادی از فعالان، عناصر سیاسی و خانواده های بحرینی به کشورهای همسایه توانست در روزهای آغازین انقلاب اسلامی ایران تا حدودی جلوی ورود این انقلاب به کشورش را بگیرد، اما ادامه این روش وحشیانه هرگز نتوانست عزم و اراده مردم بحرین را در مسیر مقابله با این رژیم مستبد و فاقد پایگاه مردمی از بین ببرد بلکه مردم را بر آن داشت تا همه توان خودرا برای سرنگونی این رژیم به کار گمارد.

برخورد نادرست رژیم آل خلیفه با شیعیان در دوران شیخ عیسی، مردم را به آتشی زیر خاکستر برای ملک حمد (پادشاه کنونی) تبدیل کرد و اینک حکومت بحرین با مشکلات بی شماری دست و پنجه نرم می کند که به تنهایی از عهده حل آن بر نمی آید.

مرگ امیر بحرین و تبدیل شدن حکومت این کشور به نظام پادشاهی

با مرگ شیخ عیسی بن سلمان امیر بحرین و روی کار آمدن شیخ حمد (ولیعهد وقت) ، کشور بحرین وارد عصر جدیدی از دوران سیاسی خود شد و شیخ حمد برای آشتی دادن مردم کشورش با حکومت استبدادی خاندان آل خلیفه عفو عمومی صادر کرد. او با صدور حکم آزادی زندانیان سیاسی و بازگشت فعالان سیاسی و خانواده های تبعیدی به کشور، مقدمات تغییر سیاق حکومت به نظام پادشاهی را از طریق برگزاری همه پرسی وتغییر قانون اساسی فراهم کرد.

رفتار ملک حمد در آغاز سلطنت خود تا حدودی موجب بالا رفتن مقبولیت اش نزد مردم شد و شیعیان بحرین با استفاده از فرصت و شرایط بوجود آمده توانستند حیات سیاسی جدید خود را آغاز کنند به گونه ای که مشارکت سیاسی فعال آنها موجب موفقیت چشمگیر آنان در انتخابات پارلمانی شد و آنها موفق شدند حدود نیمی از کرسی های پارلمان این کشور را از آن خود کنند.

حضور مقتدرانه شیعیان بحرین در عرصه سیاسی این کشور پیام روشنی به حاکمیت بود. این پیروزی تاثیر به سزایی بر روحیه شیعیان کشورهای حاشیه خلیج فارس گذاشت، تا آنجا که سلفی های بحرین و سایر کشورهای همسایه، شیعیان را تهدیدی بالقوه و مزاحم اهداف سیاسی خود تلقی کردند.

قدرت یافتن شیعیان قبل از ظهور بهار عربی

شیعیان بحرین که ۸۰ درصد جمعیت این کشور را تشکیل می دهند، در قالب فعالیت احزاب و جریان های سیاسی و نیز راهپیمایی های مردمی به طور تدریجی به سمت پیگیری مطالبات و حقوق مشروع خود رفتند که این روند به مذاق حکومت آل خلیفه خوش نیامد و رژیم آل خلیفه آن را خطری در برابر خود تصور نمود که در نهایت موجب در افتادن این رژیم با شیعیان شد.

طلوع بهار عربی در شرایطی که شیعیان بحرین در مرحله اوج گیری سیاسی خود در این کشور قرار داشتند و قادر به پیگیری مطالبات خود از راه های قانونی بودند، رژیم آل خلیفه را بر آن داشت تا برای جلوگیری از سرایت سقوط سریالی حکومت های خودکامه در خاورمیانه به بحرین، روش های خشونت آمیزی را علیه مردم این کشور اتخاذ کند. اصرار حکومت بر دور شدن از منطق گفتمان با شیعیان و برگزیدن راهکار برخورد خشونت آمیز و غیر انسانی با آنان سرانجام باعث استعفای نمایندگان شیعه از پارلمان شد و این کشور را وارد شرایط سخت انقلابی کرد.

سرکوب شیعیان به کمک عربستان

بکارگیری روش های وحشیانه علیه مردم از سوی رژیم آل خلیفه و استمداد از ارتش عربستان (در پوشش نیروهای شبه جزیره وابسته به شورای همکاری خلیج فارس) برای سرکوب شیعیان، مردم بحرین را بر آن داشت به حرکت اعتراضی خود تا سرنگونی رژیم آل خلیفه ادامه دهند و با چنین هدفی مطالبات خود را پیگیری کند.

حکومت مستبد ملک حمد پس از دریافتن این مساله که معادلات سیاسی داخل کشور ممکن است با پیگیری مطالبات از سوی شیعیان بحرین به زیان رژیم تمام شود، با استفاده از روش سرکوب و ارعاب مانند پدر خود، به این نتیجه رسید در شرایطی که انقلاب های مردمی در حال سرنگونی رژیم های خودکامه در خاورمیانه است، باید ابتکار عمل را از مردم بگیرد و با حمایت های خارجی و به نوعی منطقه ای (در چارچوب شورای همکاری خلیج فارس) مانع از سرنگونی خود شود.

کمک ارتش عربستان به رژیم آل خلیفه و ارسال ابزار و ادوات سرکوب تظاهرات کنندگان از سوی کشورهای غربی به حکومت بحرین برای مقابله با قیام انقلابی شیعیان این کشور، اوضاع این پادشاهی کوچک را به شکل بی سابقه ای بهم ریخت. در این میان دولتمردان بی کفایت این کشور بجای اعتراف به حقانیت مطالبات مردم، آنها را به مزدوری برای جمهوری اسلامی ایران و پیاده کردن اهداف و سیاست های تهران در بحرین متهم کردند. این اتهام نابجا عزم مردم بحرین را برای اثبات عکس این ادعا جدی تر نمود و شیعیان را در مبارزه سرنوشت ساز خود با رژیم آل خلیفه مصمم تر کرد.

نقش عناصر امنیتی خارجی در شکنجه شیعیان بحرین

حاکمان تن پرور بحرین هرگز به تنهایی قادر به حفظ تاج و تخت خود نبودند مگر با یاری قدرت های خارجی که نقش مهمی در ادامه حیات ننگین این رژیم منفور داشتند، در این میان دولت انگلیس از موثرترین دولت ها در حفظ این رژیم و کمک در سرکوب شیعیان این کشور بوده است.

در همین راستا، در ۲۴ فروردین سال جاری مطبوعات بحرین از مرگ افسر انگلیسی مسئول در دستگاه امنیتی این کشور خبر دادند. یان هندرسون که مخالفان به او لقب « قصاب بحرین» داده بودند در سن ۸۶ سالگی مُرد. به نوشته مطبوعات، « او از نیمه دهه شصت تا اواخر دهه نود در بحرین خدمت کرد و چند سمت داشت که می توان به مشاور امنیت ملی اشاره کرد. » این افسر اسکاتلندی تبار سال ۱۳۴۵ به بحرین رفت. بحرین در این دوره تحت حاکمیت انگلیس قرار داشت. او قبل از خدمت به خاندان آل خلیفه بعد از استقلال بحرین در سال ۱۳۵۰ مسئولیت دستگاه های مخفی انگلیس را در این کشور به عهده داشت. او به ویژه در دهه ۱۳۷۰ هنگامی که اعتراضات شیعیان به شدت سرکوب شد، در دستگاه های امنیتی بحرین مسئولیت داشت.

شیعیان بحرین در سال ۱۳۷۹ محاکمه او را به اتهام جنایت علیه بشریت خواستار شدند و او را مسئول مرگ ده ها زندانی بحرینی زیر شکنجه و تبعید شمار زیادی از مخالفان دانستند.

دستگیری، محاکمه و…

رژیم آل خلیفه با همه حمایت های خارجی و منطقه ای برای سرکوب قیام مردمی شیعیان این کشور نتوانست شعله آتش این انقلاب را خاموش کند بلکه با افزوده شدن بر تعداد شهدا و دستگیری مخالفان، موج نفرت نسبت به این رژیم روز به روز افزوده شد. نفرتی که آل خلیفه را وادار به رفتارهای غیر منطقی و تحریک آمیز کرد.

رژیم حاکم در بحرین با محدود کردن شیعیان، دستگیری معترضان، محاکمه ناعادلانه و صدور احکام حداکثر مجازات برای آنها، تلاش کرد تا به زعم خود با برخورد قاطع جلوی حرکت اعتراضی شیعیان را بگیرد اما این تلاش نیز بی فایده بود.

حمله نیروهای امنیتی بحرین به منزل رهبران دینی شیعیان مانند حمله اخیر به منزل آیت الله شیخ عیسی قاسم که از تازه ترین اقدامات مزدوران آل خلیفه در راستای ارعاب این قیام در سطوح رهبران مردمی شیعیان به شمار می رود یکی دیگر از رفتارهای تحریک آمیز این رژیم است که خوشبختانه با محکومیت های گسترده داخلی و خارجی مواجه شد. این اقدام آخرین اقدام عوامل رژیم حاکم علیه شیعیان و رهبران آنان نخواهد بود چرا که ممکن است آنچه رژِیم آل سعود با شیخ نمر (رهبر شیعیان عربستان کرد) ، رژیم آل خلیفه نیز با رهبران شیعیان بحرین بکند.

***

آنچه ما امروز در بحرین شاهد آن هستیم وقوع انقلاب مردمی علیه رژیم حاکم نیست، بلکه کودتای نظامی است که رژیم آل خلیفه - با بکارگیری همه ابزارهای سرکوب و با سکوت رسانه های خارجی در سایه حضور ارتش عربستان در بحرین - علیه اعتراضات شیعیان این کشور صورت داده است و شیعیان بحرین در حال تاوان پس دادن نامهربانی خود به این رژیم ستمگر است! رژیمی که با استفاده از برخورد دوگانه غرب با حقوق بشر نهایت استفاده را در تحکیم قدرت خود می کند و با پایمال کردن حق اکثریت مردم این کشور، حقوق بدیهی و پیش پا افتاده شیعیان را به بازی گرفته است.

شیعیان بحرین برای ناکام گذاشتن رژیم آل خلیفه در رسیدن به اهداف خود، باید همبستگی شان را در مقابله با نظام حاکم حفظ و برای دستیابی به اهداف خود ضمن حمایت از رهبران خود پشت سر آنها حرکت کنند. شیعیان باید از افتادن در دام سازش با رژیم خودداری کرده و تا رسیدن به نقطه نهایی، از مسیر انقلابی خود منحرف نشوند.