گزاره هایی که در ذهنم رژه می رود!

* تا مدیران دوران جنگ(چه مدیران ارشد، چه اقتصادی و چه نظامی) هنوز زنده هستند جمهوری اسلامی وارد هیچ جنگی نخواهد شد و تمام استراتژی نظامی و سیاسی چمهوری اسلامی ایران برای بازدارندگی (به معنای عدم ورود کشور به جنگ با هیچ کشور دیگری) چیده شده است. این مسئله استثناناپذیر است.

* هیچ رهبری به مدیران و نظامیانی که آنگونه جنگ 8 ساله را تمام کردند برای جنگ دیگری اعتماد نمی کند.

* استراتژی کمک های نظامی-آموزشی - مالی و لجستیک به دولتها و گروه های نزدیک به انقلاب اسلامی برای مقابله با دشمنان مشترک از پیش از جنگ 8 ساله شروع شده و اکنون در حساس ترین و گسترده ترین شکلش وجود دارد.

* مهمترین پشتیبانی که مردم ایران از نهضت های مقاومت می توانند کنند، ایجاد این حس عمومی برای لزوم کمک نظام به کشورها و گروهای مقاومت است. جایی که اسرائیل به درستی نشانه گرفت که و شعار نه غزه و نه لبنان از همین جا و از حلقوم آن جنبش کذایی درآمد.

* حمایت از مظلومان فلسطینی تا وقتی ایدئولوژیک نباشد، بازی ای مبتذل و ریاکارانه بیش نیست.

* نگاه رهبری انقلاب اسلامی با نگاه حتی نزدیک ترین همپیمانان ما مثل حزب الله لبنان به مسئله فلسطین متفاوت است. رهبری انقلاب اسلامی هیچ گاه حماس و اخوان المسلمین حتی اگر بروی نزدیک ترین همپیمان ما یعنی سوریه و حزب الله اسلحه بکشند را اخوان الشیطان نمی نامد و قائل به همکاری با انهاست. (توضیح مفصل دارد)