ضعف دیپلماسی ایرانی در ماجرای مرزبانان گروگان گرفته شده

به گزارش پارس به نقل از فارس، پرونده ۵ مرزبان ایرانی گروگان گرفته شده توسط تروریست های جیش العدل پس از شهادت یکی از این مرزبانان وارد مرحله جدیدی شده است.

با شهادت دردناک جمشید دانایی فر که تنها ده روز از پدر شدنش می گذشت، افکار عمومی در داخل کشور به شدت نسبت به این ماجرای دراماتیک حساس شده به طوری که امروز و دیروز اغلب رسانه های سایبری و حتی کاربران شبکه های اجتماعی این موضوع را مورد توجه قرار داده اند.

در مقابل مسئولان هر یک دیگری را متولی این پرونده می داند، شورای عالی امنیت ملی به عنوان عالی ترین متولی مسائل امنیتی وزارت کشور را مسئول می داند و از هر گونه پاسخ گویی درباره این مسئله امتناع می کند. وزارت کشور هم تنها به رسانه ها و افکار عمومی وعده می دهد و به نوعی توپ را به زمین پاکستان و به طور تلویحی به زمین وزارت امور خارجه می اندازد. وزارت خارجه و سخنگوی آن نیز تاکنون از پاسخ درباره شرایط کنونی خودداری کرده اند و تا زمان مخابره این گزارش تلاش ها برای تماس با مسئولین این نهاد دیپلماتیک بی نتیجه بوده است.

در سوی مقابل زمزمه هایی از بهارستان می رسد که در آن نمایندگان مجلس شورای اسلامی این ایده را در ذهن دارند که اگر پاکستان خودش توان تأمین امنیت مرزهای غربی اش را ندارد، ایران خودش در خاک پاکستان وارد عمل شود تا بتواند جان ۴ مرزبان خود را از دست جانیان جیش العدل نجات دهد اما مسئله به همین سادگی نیست، در هیچ کجای قوانین بین المللی، حقوق مرزها و حقوق بین الملل این اجازه به کشورها داده نشده که تحت هر عنوانی (تعقیب تروریست ها یا تأمین امنیت مرزهایش و… ) از مرزهای بین المللی عبور کنند و هرگونه اقدام نیازمند پذیرش دولت اسلام آباد است. تصور اینکه نیروهای ایرانی با اجازه دولت پاکستان وارد خاک این کشور شوند کمی دور از ذهن است چرا که تهران و اسلام آباد در حال حاضر رابطه ای درخشان ندارند و نه دولت نواز شریف که با سعودی ها رابطه ای خوب دارد چنین امری را قبول می کنند.

از سوی دیگر خدشه وارد کردن به روابط تهران - اسلام آباد هم نه به سود ایران است و نه به سود پاکستان و تنها منافع دشمنی و خصومت این دو همسایه برای عربستان سعودی خواهد بود و حالا در این معمای پیچیده که از نگاه بسیاری از کارشناسان مسئولیت مستقیم آن به عهده دولت (وزارت کشور، شورای امنیت کشور، شورای عالی امنیت ملی، وزارت امور خارجه) است، مقامات دولتی بیشتر نظاره گر بوده اند و نقشی منفعلانه ایفا کرده اند.

از یک سو وزارت خارجه با اعزام هیئت های نه چندان عالی رتبه به اسلام آباد تلاش می کند دولت پاکستان را به همکاری دعوت کند که این تلاش ها تاکنون نتیجه خاصی نداشته است.

گفته می شود که تلاش هایی برای ارتباط با برخی مبلغین تندروی مذهبی در استان سیستان و بلوچستان برای آزادسازی مرزبانان ایرانی صورت پذیرفته که اگر چه اصل خبر آن مستقلا قابل تایید نیست اما در صورت صحت چنین خبری، اولا این اقدام بی نتیجه بوده و ثانیا آن مبلغین تندرو نه تنها نمی توانند در مقام مشاورت و معاضدت در مسیر آزادی مرزبانان ایرانی مورد استفاده قرار گیرند، بلکه خود باید پاسخگوی رفتارهای تفرقه افکنانه خود در دادگاه های صالح باشند.

به پاکستانی ها هم ظاهرا هیچ امیدی نیست و صحبت های خانم تسنیم اسلم با بی بی سی ثابت می کند که پاکستان خود را در این فقره طلبکار می داند نه بدهکار! اسلم به بی بی سی گفته است که ایران در مسیر یافتن مرزبانان همکاری لازم را ندارد.

ضعف وزارت کشور هم زمانی که دو روز بعد از شهادت دانایی فر این خبر را تأیید کرد به رخ کشیده شد تا ثابت شود مسیری که برخی مسئولین از طریق ارتباط گرفتن با برخی جریانات مذهبی تندرو در شرق کشور برای آزادی این گروگان ها اتخاذ کردند نه تنها سودی نداشت بلکه باعث گمراه شدن از مسیر صحیح هم شد و حالا مسئولین در نظر داشته باشند که مردم و خانواده های این ۴ جوان امیدشان به تدبیر آنها است.