من در کارم آدمِ وسواسی‌ای هستم ،خیلی به خودم سخت میگیرم و مدام به این فکر می‌کنم آیا این موضوعی که دارم به‌ش فکر می‌کنم چیز جالبی‌ست یا نه ، در واقع به فکر هایم فکر میکنم. ولی مدت زیادی ست که سعی میکنم این فکر‌ها را کم کنم و کمی آزاد تر و رها تر باشم.
الآن دیگر پذیرفته‌ام که میتوان قبول کرد که شاید یک سکانس یا چند سکانس را ایده آل بازی نکنی و اصلا بد بازی کنی و در زندگی جالب است که بتوانی به این موضوع برسی و همین باعث رهایی و تازگی و خلاقیت می‌شود؛ چون به خودت اجازه‌ی اشتباه می‌دهی و نمی‌ترسی. میشود تجربه کرد و نترسید از اینکه چه‌قدر قرار است نتیجه‌ی کار خوب یا بد شود.
گفتگو / همشهری۲۴ شماره ۹۲/ مهر۹۶ /