خاطرات خانم خبرنگار از فرانکفورت+عکس

در سفر به فرانکفورت
همراه می شوم با آنها که مینویسند.
می خوانند ...
و ایران را دوست دارند.
عکس اول با خانم کارولین کراسکری ست.
مترجم آمریکایی که زیان فارسی را چنان خوب میداند که حتی شوخی ها. تکیه کلامها و حس های غم و نفرت را
مثل خود ما ادا میکند.
عکس بعدی با آقایان شحنه تبار ناشر
و غلام رضا امامی مترجم

و عکس سوم با خانم کیان إفراز
ناشر جوان است.
دلم گرفت امسال با دیدن کارولین.
بر خلاف دو سال قبل
سر حال نبود.
عکس مشترک مان در همین صفحه
و پست های قبلی هست.
کارولین چنان ایران را دوست دارد
و چنان ادبیات ما را انسانی و ملموس دیده
که حتی در مقابل ایرانی هایی که خارج از ایران او را نقد میکنند
که چرا او ما را کنار نمیگذارد و تحریم مان نمیکند می ایستد
و از ما جانانه دفاع میکند.
اما وقتی کلی حرف زدیم
رسیدم به آن جمله معروف:
انسان ایرانی را چه میشود ؟
چرا ما همه چیز را خوب شروع میکنیم
و بد تمام میکنیم !؟ حس کردم کارولین هم دارد میاید توی جامعه ما
که آخرش
دلخوری و رنج و بی احترامی ست.
او را برای همین کمتر شاد دیدم.
افسوس.