حق بدهیم!

یک وقت هایی آدم ها حوصله ی خودشان را هم ندارند...

نباید توقعی داشت،

وگرنه دیوارِ حرمت ها فرو می ریزد...

کاری به کارِ بی حوصلگیِ آدم ها نداشته باشیم،

بابتِ حالِ بدشان توضیح نخواهیم...

هر آدمی حق دارد گاهی از قوی بودن انصراف دهد،

خلوتی بی واسطه بخواهد،

جایی که خبری از هیاهویِ هیچ بشری نباشد،

جایی که در سکوت و تنهایی بنشیند و خودش را پیدا کند

صبرِ آدم ها که لبریز شد؛

نسبت به همه چیز، بی حس می شوند،

دنبالِ غارِ ساکتِ تنهاییِشان می گردند...

آدم است دیگر!

یک وقت هایی کم می آورد...

کم آوردنِ آدم ها را جدی بگیریم،

درک کنیم،

دورتر بایستیم،

گاهی همین به حالِ خود رها کردن؛

همین سکوت و حق دادن؛

بهترین حالتِ دوست داشتن است...