یکی از عجیب‌ترین کتاب‌هایی که اخیرا دیدم. پس از چند یادداشت پراکنده مثلا شاعرانه توأم با خاطرات برخورد با استاد در جریان تدارک این «کتاب» و مقاله‌ای درباره «سینمای کیمیایی» که از مظفرالدین‌شاه شروع می‌شود، و دو گفت‌وگو با کیمیایی درباره شاملو و اخوان ثالث (مفیدترین بخش) در کم‌تر از چهل صفحه از این «کتاب» تقریبا صدوبیست صفحه‌ای، می‌رسیم به شاه‌فصل آن؛ یادداشت‌هایی که مولف از مسعود کیمیایی درباره شعرهای خودش (مهدی مظفری ساوجی) گرفته است. شاهکار و فصل نوینی‌ست در کتاب‌سازی به سبکی نو. از سوی دیگر، این همه اعتمادبه‌نفس هم غبطه‌برانگیز است. و البته ضمنا زمانه را چو نکو بنگری همه پند است... ا